Pre-eclamptie en groeiachterstand.

In mijn vorige blog las je hoe ik onverhoopt in Heerenveen kwam te liggen en hier beginnende weeën had en zelf al ontsluiting kreeg. Toch kwam de bevalling nog niet op gang. 

En dat was natuurlijk goed nieuws, want "elke dag dat je kindjes in je buik zitten is er weer 1". Nu kon ik deze zin wel uitkotsen. Elke keer hoorde ik hem weer en ik was het zo zat. Ik lag inmiddels 6 weken in het ziekenhuis en was op. Het positieve naar boven halen ging steeds moeilijker en ik kon me écht niet meer focussen op het mooie beeld van 2 kleine meisjes. 

In het ziekenhuis wordt elke dag in de ochtend en avond mijn bloeddruk gemeten. Die is al mijn hele zwangerschap netjes, dus ik let niet eens meer op tijdens de metingen. Maar dan ineens op een ochtend vallen de waardes wat hoog uit. Nog niet enorm schrikwekkend, maar toch testen we of er eiwitten in mijn urine zitten. En na 24 uur meten en testen mag ik weer een vakje op mijn zwangerschap-issue-bingokaart aanvinken. Ik heb pre-eclamptie.   Ik krijg medicatie om m'n bloeddruk te onderdrukken en de bloeddruk wordt nu minimaal 5 keer per dag gecheckt. Op dit moment lach ik er maar weer om. Maar binnen een paar dagen merk ik dat het geen pretje is, de PE. Ik heb regelmatig enorme hoofdpijn en voel me veel slapjes. Ik was al zo klaar met alles, en nu komt dit er ook nog bij. Daar komt nog een stukje mentale strijd bij. Ik heb natuurlijk regelmatig contact met gynaecologen in het ziekenhuis. En regelmatig hebben we het over het verloop van de zwangerschap en de scenario's die kunnen voorkomen. Zo is er eens gezegd "de doppler meting zit nu op de ondergrens. Als het slechter wordt, gaan we over tot de bevalling". Maar toen de doppler meting slechter werd, vond de arts dat we het toch nog even aan moesten kijken. Ook werd er gezegd "mocht je nu ook nog zwangerschapsvergiftiging ontwikkelen, dan gaan we over tot de bevalling", maar nu ik PE heb, willen ze het toch nog even onderdrukken met medicatie. "Wanneer de kindjes/een kindje niet meer groeit, dan gaan we over tot bevallen". "Als de CTG's gaan afwijken, dan gaan we over tot bevallen". "als je ontsluiting krijgt, dan gaan we over tot bevallen"(en ontsluiting had ik inmiddels dus ook al een tijdje). Voorop gesteld; ik wilde natuurlijk absoluut het allerbeste voor mijn meisjes. En ik geloofde natuurlijk ook best in de zin dat elke dag weer 1 is. Maar het is ongelooflijk moeilijk om elke keer te denken dat dit het dan is. Dat het nu dan toch gaat gebeuren. En dan toch weer te horen dat de artsen willen wachten.  Zeker nu ik me ook nog zo ziek voel.

Er zijn dagen dat ik de gordijnen niet open doe, omdat ik zoveel hoofdpijn heb. De uren tikken die dagen langzaam voorbij en ik probeer zo veel mogelijk te slapen en af en toe wat te eten. Andere dagen, wanneer ik me goed voel, kijk ik wat series op mn ipad en sleep ik mezelf onder de douche. Als ik me echt goed voel, haak ik wat aan een deken. 

En dan op een vrijdag heb ik weer een groei-echo. Mijn vriend komt naar het ziekenhuis om hier bij te zijn. Op het moment dat de arts de kindjes meet, zie ik het meteen al. De waardes van het kleinste kindje zijn precies hetzelfde als bij de vorige groei-echo (10 dagen geleden). De arts heeft zelf nog niets door, tot hij de waardes in de computer invoert. Dit is geen goed nieuws, zegt hij. Kindje 2 is niet gegroeid. En die was al erg klein. Ga maar terug naar je kamer. Ik ga overleggen met de artsen wat we gaan doen. Ik spreek gelijk tegen hem uit dat het voor mij ook niet goed voelt. Dat dit, wat mij betreft, betekent dat het niet meer goed gaat in mijn buik (naast alles wat er al gaande is). Dat dit voor mij voelt als een druppel. De arts geeft aan dat hij mij snapt en het met mij eens is. Ik zal snel horen wat we gaan doen. Vol opwinding lopen mijn vriend en ik terug naar mijn kamer. Jeetje. Zal het dan nu gaan gebeuren? Hoe gaat dit? Zouden ze meteen vandaag al de keizersnede willen doen, of denken we dat het na het weekend gaat gebeuren? Na een tijdje wachten op mijn kamer komt er een gynaecologe binnen. "we gaan nog even niets doen", zegt ze. "we willen eerst nog 10 dagen wachten en kijken of kindje 2 dan nog steeds niet gegroeid is. Is dat het geval dán gaan we de keizersnede plannen" en als laatste toevoeging "Je buik is de beste couveuse voor je kindje". En dan breek ik. Ik begin gigantisch hard te huilen. Ik kan niet meer. Ik ben er klaar mee. Niet alleen voor mijzelf, maar ook omdat het écht niet goed meer voelt. Iedereen zegt dat mijn buik de beste couveuse is, maar dat geloof ik niet meer. Mijn lichaam wil niet meer zwanger zijn en mijn kindje groeit niet meer. In een couveuse zou ze wel groeien. Hoe kan dit nou nog goed zijn? Ik verklap jullie vast; 3 dagen later heb ik dan eindelijk mijn kindjes in mijn armen. Maar daarvoor moet ik eerst nog een heftige bevalling door. Dat komt in het volgende deel!