Postnatale depressie na de bevalling

om te horen of ze nog wel ademde. Ik had veel gelezen over wiegendood, misschien was dat achteraf toch niet heel fijn, want loslaten lukte mij niet meer.

Maar het werd van kwaad tot erger. Ik durfde geen auto meer te rijden of ernaast te zitten. Ik was bang dat ik zou verongelukken en mijn kindje zonder mama verder moest. Ik nam haar mee naar iedere afspraak die ik had staan. Ik wilde haar het liefst heel de dag in mijn armen hebben. Gelukkig gaf ik borstvoeding, want als mijn schoonmoeder of mijn man haar wilden oppakken, zei ik meteen dat ze moest drinken.

En zo begonnen de irritaties die steeds heftiger werden tussen mij en mijn man.

Het was tenslotte ook zijn kind en het kon niet zo zijn dat hij toestemming nodig had om zijn eigen kindje te mogen oppakken. Toch kon ik niets aan die gedachtes doen, ik was zo bang dat er iets met haar zou gebeuren. Die roze wolk waarop ik hoopte te zitten, bleef voorlopig helemaal weg, echt weg.

Mijn moeder herkende meerdere symptomen die ze bij haar zus, die na de bevalling een postnatale depressie kreeg, had gezien.

Zonder mij weten had ze de huisarts ingelicht en die stond binnen een uur bij mij op de stoep. Na een kort gesprek wist de huisarts voldoende en maakte hij zich zorgen om mij.

Toen de diagnose “postnatale depressie" kwam, was ik verdrietig. Vooral omdat ik altijd dacht dat een postnatale depressie iets was waarvoor je je moest schamen. En zo ver zat ik er niet naast, want bij sommigen was het nog wel een taboe. Als ik over straat liep dacht ik dat iedereen naar mij staarde en wist van mijn aandoening. Dat was soms wel heel vermoeiend.

Er moest nu wat gebeuren en zo werd de crisisdienst ingeschakeld. Vanaf dat moment was het helemaal zwart voor mijn ogen, ik deed toch niets verkeerds, ik was alleen overbezorgd en bang om mijn kindje te verliezen.

Het was ernstiger dan dat het leek, want de crisisdienst vond dat er een ouder-kind opname moest plaatsvinden. En toen heb ik er alles aan gedaan om dat niet te laten gebeuren. Ik had een angststoornis ontwikkeld en had regelmatig paniekaanvallen. Ik wilde geen stempel en al helemaal niet zo snel. Straks moest ik mijn kindje nog afstaan aan jeugdzorg dacht ik heel de tijd.

Het was een ware hel waarin ik verkeerde.

Uiteindelijk met veel tegenstribbeling, heb ik de opname kunnen afhouden, maar wel kreeg ik iedere dag hulpverlening thuis. En dat was heel intensief. Iedere dag een psychiater over de vloer waarmee ik een gesprek had. Dat kostte me ook veel energie, maar het was ook goed, het was fijn en ik voelde me stukje bij beetje beter.

Er werd geadviseerd om medicatie te gebruiken, maar dat durfde ik niet met borstvoeding, terwijl het eigenlijk niet schadelijk was.

Zonder ooit te weten dat een postnatale depressie na iedere bevalling weer kan terug komen, heb ik nog 3 kindjes mogen krijgen.

Helaas, bij allemaal dezelfde depressie.

Mijn jongste dochter wordt in juli 2 jaar en ik probeer nu langzamerhand de draad op te pakken.

Aan de buitenkant kun je niets zien helaas en daar heb ik soms nog wel moeite mee.