POST-PARTUM kraamtijd

Inmiddels ben ik tweeënhalve week geleden bevallen van ons tweede wondertje. Deze keer een droombevalling (dat verhaal volgt nog) en een kraamweek gewoon onbezorgd thuis. Het was echt fantastisch om dit zo mee te mogen maken, zeker omdat we dit bij ons eerste kindje heel anders hebben ervaren.

Tegelijkertijd merk ik ook op dit soort momenten hoeveel 'druk' er eigenlijk ligt op vrouwen die net bevallen zijn, zeker wanneer de zwangerschap, bevalling en de kraamtijd gewoon prima zijn verlopen (wat is prima overigens?).. Ik heb altijd het gevoel alsof ik verplicht op een roze wolk moet zweven, verplicht van alles moet genieten en niet mag klagen als ik iets als zwaar ervaar. Nou ik kan je vertellen, ondanks dat ik deze keer vrij weinig te klagen had, voelde ik me zeker niet alleen maar op een roze wolk en man, af en toe wil je dan gewoon even kunnen zeiken. En dat is ook oké toch? Hoe kan men verwachten dat iemand altijd alleen maar positief is?

Want let’s face it. Ondanks dat het krijgen van een kindje vaak echt een prachtige ervaring is en we het met liefde voor onze kindjes doen.. Post-partum is gewoon RUK! In mijn geval stond mijn kraamtijd in het teken van; Pijn aan m’n keizersnede wond/litteken. Het missen van ons andere kindje, die fijn logeren was bij opa en oma. Mezelf ook schuldig voelen dat ik ineens nog een baby had en dus mijn aandacht nu over twee kinderen moet gaan verdelen. Hoe dan? Het gevoel hebben dat je je kinderen tekort gaat doen. Maar ook het boos zijn op mezelf, omdat het geven van borstvoeding (weer) niet gelukt is. En dan nog een vervelende verpleegster die ik echt heel hard wilde neerhoeken met een volle poepluier van mijn newborn. Vreselijk! En laat me vooral ook niet beginnen over die godsgruwelijke stuwing, want man wat doet dat zeer. Ik heb dagen lang met witte kool in m’n BH gelopen om de pijn te verlichten en geloof me, ik werd er geen vrolijker persoon van. En geloof me, het overgrote deel heb ik echt wel genoten van mijn kraamtijd samen met ons kleine wondertje. Maar ik zou liegen als deze week ook niet vol tranen (heel veel tranen), pijn, emoties en ongemak zat.

En nee, ik wil zeker niet zeuren. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik twee prachtige kinderen heb mogen krijgen en dit alles heb mogen ervaren. Maar alsjeblieft, laten we stoppen met doen alsof alles rondom zwanger zijn en bevallen alleen maar ‘mega leuk’ is. Laten we vooral accepteren dat iedere vrouw dit beleeft op een andere manier en dat dit oké is, meer dan oké zelfs. We doen allemaal ons best. Soms mogen we wat liever zijn voor elkaar, maar vooral.. soms mogen we wat liever zijn voor onszelf.