Positieve bevallingsverhaal Boyd - Deel 2/2

Dit is het tweede deel van mijn bevallingsverhaal. Begin je bij deze post? Dan adviseer ik eerst deel 1 te lezen.

2 mei 7:30 uur. Nou mijn verjaardag dat is hem dus niet geworden. De verloskundige was druk met een andere bevalling en kon nog niet bij mij langskomen. Mocht ik echt hulp nodig hebben dan zou ze haar achterwacht sturen. Dit vond ik niet nodig, na een paar uur langer wachten dan afgesproken was ik wel blij dat de verloskundig toch eindelijk tijd had om mij te checken hoever ik was. Om 8:00 uur was de verloskundige bij ons thuis en voelde ze dat ik 5 cm ontsluiting had. Dat schoot niet echt op. 6 uur verder met maar 2 cm erbij. Ze vroeg of ze mijn vliezen mocht breken. Dat vond ik prima. Het breken van de vliezen deed totaal geen pijn. Het voelt wat gek vanbinnen maar meer niet. Bij het breken van mijn vliezen vertelde ze dat ik 1cm terugging in ontsluiting en dat de baby in het vruchtwater had gepoept. Dit betekende dat ik naar het ziekenhuis moest en we niet thuis verder konden. Ik had in eerste instantie (ook vanwege alle corona gebeuren) namelijk thuis willen bevallen. Dit was dus wel even schakelen, en vanwege de hormonen kwam even de emotie eruit. Het was even schakelen, maar hup een reuze kraamverband in het ondergoed en op naar de auto. Jan pakte alle spullen en we gingen rond 8.30 uur weg. Ik had de auto bewust aan de achterkant van het huis gezet. Dit om minder bekijks te krijgen van buren. Iedereen is hier zo nieuwsgierig. Dit vond ik wel prettig. Onopgemerkt gingen we in de auto. Net toen ik een stap in de auto zette kreeg ik een wee. En die waren door het breken van de vliezen flink pittiger geworden. Ik riep Jan en wist eigenlijk niet wat ik met mezelf aan moest. Ik wou uit de auto om de wee op te vangen maar dit lukte niet, maar zitten was ook echt niet fijn. Dan maar half zittend de wee opvangen. Dit vond ik geen fijne houding om de weeën op te vangen en daarom vond ik de rit naar het ziekenhuis ook echt niet fijn. De weeën waren veel pijnlijker geworden door het breken van de vliezen. De rugweeën kon ik zelf moeilijker opvangen en waren beter te doen als iemand hard in mijn onderrug duwde. Dat kan natuurlijk niet als je in de auto zit.

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis kwam er net een stortbui. Jan wou nog heel lief mij begeleiden naar de ingang met een paraplu, maar ik zei zo eigenwijs als ik ben ´Nee laat maar ik loop wel.´ en vervolgens krijg ik net een wee als ik een stap buiten de auto zat, ik kon niet meer verder lopen en sta ik daar te puffen in de regen. Tuurlijk dat had ik weer. We werden begeleid door het personeel bij de ingang naar de afdeling. Ik in de rolstoel en Jan er achteraan gelopen. Ik moest even in een andere kamer omdat ze de verloskamer aan het klaarmaken waren. Ik werd aan het ctg apparaat gezet en kreeg wat thee. Toen de kamer klaar was werd verteld waar alles lag. We mochten zelf dingen pakken uit de kasten als we wat nodig hadden. Het voelde voor mij gewoon als thuis, en ik voelde mij vrij om te doen wat ik wou. Ik kreeg een bevallingsbal, legde er een celstofmatje op en ving daar mijn weeën op. Dit deed ik heel kort toen mij het bad werd aangeboden. Ze hebben in het ziekenhuis waar ik beviel (Tjongerschans in Heerenveen) 1 ligbad in een aparte kamer waar je gebruik van mag maken als die vrij is. En dat leek mij wel wat. Voordat ik in bad ging werd er eerst nog een elektrode op het schedeltje van de baby gedraaid om zijn hartslag in de gaten te houden. Ik bewoog namelijk veel en daardoor schoot het ctg apparaat telkens van mij buik waardoor ze iedere keer de hartslag van de kleine kwijt waren.

Rond 11.00 uur denk ik (de tijd ben ik op een gegeven moment vergeten en deze kan ik nergens terugvinden) merkte ik dat ik in bad af en toe mee ging drukken. Ik had het gevoel dat ik aan het persen was. Dit kon niet, ik was nog lang niet zo ver en zag ik mijzelf nog niet hier met volledige ontsluiting liggen. Ik ging automatisch meepersen maar wist gewoon intuïtief dat het nog niet zo ver was. Jan drukte op de knop en de verloskundige kwam langs. Ik had voor mijzelf besloten dat ik nu wel rond de 7 a 8 cm wilde zitten na zoveel uur al bezig te zijn. Ik werd onderzocht in bad en er werd geconstateerd dat ik nog maar net 6 cm had. 1,5 cm verder in 3 uur. ´Oké ik wil dan graag pijnstilling hebben.´ antwoordde ik. De verloskundige begreep dit volkomen en zei dat een ruggenprik dan de beste oplossing zou zijn. Ook hij zag dat de ontsluiting niet opschoot en een pompje zou geen zin hebben. (In eerste instantie durfde ik voor de bevalling absoluut geen ruggenprik, op dat moment dacht ik alleen maar.... doe maar!)

2 mei 11:40 uur: Ik moest even op een anesthesist wachten die opgeroepen was vanuit huis, maar dit ging heel snel. Toen ik in de kamer stond hing ik over Jan heen om de wee op te vangen. Inmiddels was de anesthesist er ook. Ik dacht helemaal niet meer na over de prik en deed wat ze van mij vroeg. De ruggenprik ging er soepel in en daar voelde ik niks van, ook van de de prik die je als voorverdoving krijgt heb ik niets gevoeld. Ik vond het draaien op bed omdat ik aan de verkeerde kant zat het minst fijn met een wee. haha. En ohja ik heb de ruggenprik gewoon op mijn verloskamer gekregen. Ik lees heel vaak dat je daarvoor naar een andere ruimte moet. Dat had ik dus niet. De ruggenprik zat erin. En jeetje wat is dit mij meegevallen zeg. Op het moment dat de vloeistof mijn lichaam in gespoten werd kreeg ik een schok in mijn linkerbeen. Dit is heel normaal. Na de plaatsing was ik meer ontspannen maar voelde nog wel wat. Tijdens de controle of de prik goed zat hielden ze koude watten tegen mijn huid. Ze vonden dat ik eigenlijk wel meer voelde dan je zou moeten voelen. De anesthesist zei dat ze eigenlijk niet nog een keer wilde prikken omdat ik op zich wel meer ontspannen was. Het kon wel zijn dat één kant beter zou pakken dan de andere. Zelf vond ik het eigenlijk ook wel prima zo. Dus besloten wij het hierbij te laten. Ik kon eindelijk na twee dagen zonder slaap even zelf slapen. Totdat......

2 mei 15.30 uur: Ik kreeg steeds meer weeën terug. Maar dit hoorde toch niet bij de ruggenprik dacht ik. Jammer maar helaas er zat maar 1 ding op wegzuchten die weeën. Jan gaf mij druk in de onderrug bij een wee. Ik werd weer getoucheerd en ik zat inmiddels op de 8 cm. Gelukkig gaat het wel vooruit, maar die gemiddelde cijfers van 1cm per uur red ik niet. Ik was in 4 uur tijd 2 cm verder. Ik merkte dat nu de weeën terugkwamen ze een stuk heftiger waren en ik soms moeilijk rust kon krijgen tussendoor. Ik moest mij echt concentreren op mijn ademhaling. Ik had een bepaald ritme vanuit het personeel meegekregen om de weeën mee weg te zuchten wat heel goed werkte. 5 keer zuchten waarbij de laatste zucht wat langer duurt. pf, pf, pf, pf, pffffff. En een rustige ademhaling tussen de weeën door. Neus in, en mond uit. De verloskundige zou rond 17.30 uur weer bij mij komen om mij te checken.

2 mei 18:15 uur: Hé, hé daar was ze eindelijk haha. De verloskundige had tijd om bij mij te komen. Een vrouw met weeën moet je echt niks beloven met een tijd hoelaat je bij haar komt. Alles langer dan die tijd is verkeerd. Ik heb zelfs nog een keer tegen de verpleegkundige gezegd dat ik niet meer kon in de hoop dat de verloskundige zou komen. Terwijl het op zich nog best prima ging, maar ja een leugentje om eigen bestwil. Ik wou gewoon graag weten hoe ik ervoor stond omdat de weeën toch wel erg krachtig waren en zo door de ruggenprik heen gingen. Tijdens de check werd er geconstateerd dat ik nu 9.5 cm ontsluiting had. JES! Bijna bij het einde dacht ik.

2 mei 19.00 uur: Ik werd onderzocht en ik had 10 cm ontsluiting. Oh wat was ik blij. Eindelijk zat ik voor mijn gevoel in de volgende fase. Er was nog een klein randje te voelen dus ik moest nog wel heel even wachten met persen. Uiteindelijk mocht ik rond 19.30 beginnen met persen. Heel gek, maar vanaf dat moment voelde ik de weeën niet meer, ik voelde wat buikkrampen maar verder niks. Net alsof de ruggenprik nu weer werkte. Ik had weeënopwekkers gekregen en de ruggenprik ging uit. Er was nog wel wat mis met mijn katheter. Mijn blaas bleek helemaal vol te zitten. Ze hebben iets gedaan met de katheter waardoor mijn blaas nog werd geleegd. Het bijzondere is wel dat ik gedurende de persfase geen erge weeën meer heb gehad. Na 1.45 uur persen zei de verloskundige nog wel dat als de kleine nu niet kwam ze de gynaecoloog erbij zou halen voor een knip omdat het toch al wel bijna 2 uur duurde. Ik gaf al mijn kracht en er kwam steeds meer vordering in de uitdrijving. De verloskundige heeft uiteindelijk toch een knip gezet. Er was zoals ik mij herinner geen nood bij de kleine, maar het was meer een zetje in de goede richting omdat het persen wel al heel lang duurde. Van de knip voelde ik helemaal niks, het wordt van te voren verdoofd maar ook hier voelde ik niks van. Na de knip moest ik nog een paar keer persen, en om 21:13 uur werd heel rustig onze kleine man geboren!!!! Onze lieve Boyd.

Het ging meteen heel goed met hem. Hij huilde nadat hij even op mijn borst lag. Dat wachten op het huiltje is altijd zo´n spannend moment. Ook met mij ging het goed. Jan knipte de navelstreng door en de cordring die wij hadden paste maar net om de navelstreng omdat hij een hele dikke navelstreng had. Dat deze erom kan is dus niet vanzelfsprekend. Na 8 minuten werd om 21:21 uur ook de placenta geboren. Hier moest ik een klein beetje voor meepersen, maar dit ging heel gemakkelijk en daar voelde ik niks van.

Boyd bleef lekker op mij liggen en ondertussen was de gynaecoloog gekomen. Zij bekeek mijn knip en heeft deze gehecht op de kamer. Dit vond ik niet heel prettig. Ik had wel wat verdoving gekregen, maar ik voelde hier wel wat van. Af en toe zuchtte ik de pijn weg, waarop Jan wat geschrokken en lief vroeg wat er was. De gynaecoloog antwoordde daarop voor mij dat ik dit deed voor de pijn. Ze vroeg nog of ik liever had dat Boyd naar Jan ging, maar dat wilde ik liever niet. Ik vond Boyd een fijne afleiding bij mij tijdens het hechten. Na de knip had ik nog een klein scheurtje aan de andere kant die ze ook meteen heeft gehecht zodat alles er weer netjes uitzag. Nu was het tijd om lekker te genieten van ons nieuwe gezinnetje.

Na een bevalling van 36 uur waarop ik heel positief terugkijk kan ik alleen nog maar zeggen:

Welkom lieve Boyd wat heb jij het die dag goed gedaan!

* Ik heb mijn bevallingsverhaal ook op mijn eigen website gedeeld. Hier staat meer pure foto´s op mocht je het leuk vinden om te zien neem vooral een kijkje. www.mamageniet.nl