Perfecte zwangerschap.. of toch niet?! Deel 2

Op precies 37 weken hadden wij de groeiecho. Mijn gevoel bleek waar te zijn. Op de echo bleek ons meisje niet groter te zijn dan 32+4 weken. De verloskundige van dienst werd gebeld en we moesten ons diezelfde middag in het ziekehuis melden voor een CTG. Thuis pakte we de inmiddels ingepakte tassen mee want je weet maar nooit. 

In het ziekhuis aangekomen zou ik een half uurtje aan de CTG moeten, een half uur werd een uur en een uur werd 2 uur. Mijn gevoel zei al dit is niet goed. We gaan niet meer huis. De verloskundige kwam binnen gelopen en bevestigde ons vermoeden. Ons meisje bewoog nog wel lekker veel maar ze konde moeilijk een basislijn vaststellen van haar. Haar hartslag ging continu op en neer. De verloskundige zei ons "1 ding is zeker in de buik gaat er iets niet helemaal lekker dus we gaan der halen". Het was niet eens meer een vraag. Ze moest nu komen. 

Die avond werd er een balloontje geplaatst om de onsluiting op gang te helpen. Hier reageerde mijn lichaam heftig op. Ik had de ene wee na de andere. Hierop besloten de balloon te verwijderen. Ik had inmiddels 3 cm ontsluiting dus we mochten gaan slapen en de volgende ochtend ging de bevalling beginnen.

Wat een nacht. Door alle emoties van de dag ervoor en de slapenloze nachten van de afgelopen week hebben we toch nog wat uurtjes kunnen slapen. Om half 7 werden we gewekt. Ik werd weer aan de CTG gehangen en er werd een infuus geprikt voor de weeenopwekkers. Om 7 uur werden mijn vliezen gebroken en werden de weeenopwekkers gegeven. 

Mijn plan was om de bevalling puur natuur te doen maar om kwart over 9 kon ik echt niet meer. De verloskundige kwam erbij en constateerde dat ik pas 4 cm ontsluiting had. Ze gaf aan dat ik er nog lang niet was en dat het nog wel even kon duren. Inmiddels zat ik zo hoog in mijn pijngrens dat ik toch maar vroeg om een ruggenprik. Om kwart voor 10 werd alles klaar gemaakt voor de ruggenprik. Er werden lijntjes op mijn rug gezet en mijn rug werd ontsmet. Na de volgende wee zouden ze de verdoving zetten. Alleen was de volgende wee geen ontsluitingswee maar een perswee. De vepleegkundige belde de verloskundige erbij. Het was begonnen!

Na 5 keer flink persen kwam ons meisje als krijsend ter wereld. Wat was ze mooi. Alles zag er goed uit en haar apgar score was vanaf minuut 1 al een 10. Ze was alleen heel klein. Om 8 over 10 werd ons meisje geboren met een gewicht van 1930 gram. Toen eenmaal de placenta ook werd geboren keek mijn verloskundige raar. De oorzaak was gevonden. De placenta had zich opgesplits in twee delen met een soort brug ertussen. De navelstreng zat precies bij de brug vast. Hierdoor heeft ons meisje op een gegeven moment niet genoeg voedingsstoffen binnengekregen. Een foutje in de natuur. We prijzen ons gelukkig met een gezond meisje want het ook heel anders kunnen aflopen. Wat is ze een vechter geweest! De oplettende waarneemster zijn we ontzettend dankbaar! Wat een geluk!

Maar we gaan nog niet naar huis...