Pas 27+1 weken zwanger en nu al 5cm ontsluiting

Vrijdag 12 december 2020: Ik ben 27+1 weken zwanger en mijn buik rommelt. We moeten toch even voor de zekerheid langs komen om het even te laten controleren, maar het zou makkelijk blaasontsteking of misschien wel banden pijn kunnen zijn verteld de mevrouw aan de telefoon mij. Ik mag rustig die kant op komen. Gelukkig is het ziekenhuis hier niet ver vandaan, ik kleed me aan en stap in de auto met Leroy samen. Aangekomen in het ziekenhuis moet ik eerst plassen in een potje en mag ik vervolgens in een veel te klein kamertje gaan liggen, en wordt aangesloten op de ctg. Hier moet nog een extra karretje voor bij worden gehaald, omdat het apparaat wat in de kamer staat niet geschikt is om 3 baby’s te gelijk te kunnen meten. Gelukkig kunnen ze ze alle 3 snel vinden, en ziet de ctg er goed uit. Ik voel me gelukkig ook vrij relaxed. Nu nog even naar een kamertje aan de overkant van de gang waar de gynaecoloog zit. Dit was iets minder prettig, want hier kreeg ik een inwendige echo. Ik kreeg een foto in me handen met 3 bolletjes, en zei nog heel vrolijk ‘o heb je ze alle 3 tegelijk op de foto gekregen’. Ondertussen werd er ook nog even inwendig gevoeld en zag ik het gezicht van de gynaecoloog en deze was duidelijk niet in een hele euforische stemming. Zijn woorden… ik kan ze nog steeds te goed herinneren en mijn hart gaat er ook nog steeds een beetje sneller van kloppen: ik ga duidelijk met je zijn, je hebt 5 cm ontsluiting, alles wordt nu in gereedheid gebracht en de ambulance gebeld, we gaan met loeiende sirenes nu naar het Sophia, je moet plat blijven liggen want de baby’s kunnen zo geboren worden. Oke wow deze woorden?? Wat betekende dit?? Leroy schoot totaal in paniek, maar waar bij hem de paniek het van hem overnam, bleef bij mij de rust. Ik voelde nog helemaal niet dat het nu het moment zou zijn dat mijn meiden geboren gaan worden. ik vroeg dus ook ‘zijn dit dan weeën die ik nu heb’ en het antwoord daar op was ja. Ik lag weer terug in het kleine kamertje, en voor ik nog maar lag op het bed stond dat veel te kleine kamertje vol met mensen die wat bij me moesten doen. In beide handen werd er een infuus aangebracht, ik kreeg een prik in me bil voor de longrijpingsprik (dat was het plekje waar ze nog net bij kon omdat de rest om me heen vol stond). Ik kreeg wat voor de hersentjes, weeën remmers en weet ik wat nog meer. En voor mijn gevoel binnen 5 minuten stonden daar ook de mannen van de ambulance. Leroy mocht niet met mij mee in de ambulance, dus zei ik tegen hem dat hij iemand moest bellen die hem naar het Sophia zou brengen. Zelf was hij hier te gestrest voor en zo konden we ook telefonisch contact houden. Inmiddels lag ik in de ambulance en werd er verteld dat de sirene zo aan ging en dat we met flinke snelheid gingen rijden. De gynaecoloog was ook mee en had een tas met zich mee, ik grapte nog wat voor spelletjes hij allemaal bij zich had in de tas, maar hij was totaal serieus. Hij vertelde dat in die tas de spullen zaten voor als de meisjes geboren zouden worden onderweg…. Maar ik kon daar niet bij met mij gedachte dat het al zover was, en Leroy was er ook niet bij. Gelukkig was de sfeer door de ambulance broeder ontzettend gezellig en relaxed. En voor ik het wist waren we aangekomen bij het Sophia en werd ik in een kamer gereden, dat als het zover was ik daar zou kunnen gaan bevallen. In de tussenruimte was alles ook al helemaal klaar gezet en stonden er al 3 bedjes die helemaal warm en opgemaakt waren. Ik kreeg heel wat vragen en ze onderzochten me nog een keer, maar gelukkig was er geen ontsluiting bij gekomen. Leroy kwam denk een half uur na dat ik in het ziekenhuis was aangekomen de kamer binnen gestormd met een bezweet hoofd. Ik zie het nog steeds voor me en kan er nog steeds om lachen. Hij had alleen maar totale paniek in zijn lichaam. Maar ja ook niet zo gek, want hij was niet bij mij en ik voelde hoe het ging met mijn lichaam. De dag ging verder voorbij en eigenlijk was het weer rustig geworden met mijn buik. Ik had nog een aantal ctg’s gehad maar geen weeën meer. Ik contacten het thuis front, en mijn lieve zusje heeft wat belangrijke spullen bij ons thuis ingepakt. We waren namelijk smorgens met niks naar het ziekenhuis gegaan. Want ik had niet de gedachten dat ik niet meer thuis ging komen voor dat de meiden geboren zouden worden. Dus wat er ook gebeurde, ik zou in het ziekenhuis moeten blijven tot dat de meiden geboren zouden worden. Dat is wat het is dacht ik, maar door corona mocht er dus geen bezoek komen, en ik mocht niks anders dan op bed liggen…. De dag ging voorbij, we hebben wat gegeten, we keken nog even wat tv en zijn gaan slapen. Leroy mocht gelukkig bij mij op de kamer blijven slapen. Maar snachts werd toch mijn buik weer wat rommeliger. Uiteindelijk zijn ze snachts nog een ctg komen maken, maar zag het er allemaal nog goed uit. Wel wilde ze, zolang mogelijk wachten met inwendig onderzoek te doen i.v.m. het opwekken van de weeën. Als ik smorgens nog last zou hebben, zouden we gaan kijken hoe nu verder. Ik moest en zou minimaal de 2e prik halen van de longrijpingsprikken. Ik wilde alles doen om mijn meiden zo lang mogelijk bij me te houden, want elke dag is er 1. Ik wist dat een drieling pas vanaf 26 weken een beetje een kans van overleven had. Ik was pas 27+2 zwanger. Ik had echt gehoopt om het wel langer dan dit te kunnen vol houden maar wist ergens ook in mijn achterhoofd dat het niet weken meer ging duren. Aangezien ik nu al last van weeën heb met weeën remmers… Gelukkig was er eigenlijk heel de dag niks aan de hand en was het rustig met de weeën. Er werden ondertussen wel dingen besproken zoals hoe het gaat met een keizersneden, dat het nog een paar uur kan duren, paar dagen maar ook nog wat weken kon duren en dat Leroy na 2 nachten hier niet meer kon blijven slapen. Iets wat ons alle 2 zorgen maakte. We wonen niet gek ver weg van het Sophia, maar op zo’n moment is 30 minuten toch ineens heel lang. De mutsjes werden ook al klaar gelegd. Zo gek dat onze meiden die straks op gaan hebben nu ik ze nog zo voel bewegen in mijn buik. Ook deze dag ging weer voorbij en ik keek daar ontzettend naar uit omdat ik dan naar de 48 uur van de longrijpingsprikken ging. De mensen van het Sophia die ons allemaal verzorgd hebben waren geweldig lief. Om 23uur was het wissel van de wacht en was het voor de gene die heel de middag/avond voor ons gezorgd tijd om naar huis te gaan. Ze vertelde dat ze er morgen avond weer was en dat we er voor gingen dat we elkaar dan weer zouden zien en de meisjes nog lekker in mijn buik zaten. Ze deed het licht uit zodat wij lekker konden gaan slapen. Maar het leek wel of er een knopje in mij werd omgezet. De weeën waren sterker dan ooit terug….