Opnieuw zwanger na een keizersnede

Juni 2014. Weer een negatieve test.. nummer 10 al.

Maar hoe dan? Ik weet echt 100 procent zeker dat ik zwanger ben. Ik voel het in iedere cel van mijn lichaam.

Mijn slechte eigenschap is dat ik super ongeduldig kan zijn, als ik iets wil dat moet het NU!  Dus maar even een telefoontje naar de huisarts en daar een bloedtestje doen.  2 dagen later werd ik gebeld, positief! Ik had gewoon te vroeg getest, want ja.. ongeduldig he. 🤭

Ha! Ik wist het wel! Toch nog maar even de laatste 2 testen die ik nog had liggen doen voor de extra bevestiging. En ja hoor, hele lichte streepjes! Wij zijn echt zwanger! Mijn 2e kindje en ons eerste kindje samen. Zo bijzonder!

Maar.. ik heb al eerder een keizersnede gehad. Dat maakt het toch wel een beetje spannend allemaal.

Ik bel mijn verloskundige voor een afspraak en kan al snel terecht voor de termijnecho.  Er was een leeg zakje te zien, en de verloskundige berekende dat ik ongeveer 5 weken zwanger was. Ze zei er ook bij dat er een kans was dat de zwangerschap niet zou doorzetten.  

Na een week mochten we terugkomen en was er een klein boontje te zien. Gelukkig! Wat een opluchting! We bespraken hoe het verder zou verlopen. Ik zou met 24 doorgestuurd worden naar de gynaecoloog die mijn zwangerschapscontrole's zou gaan overnemen gezien de eerdere keizersnede.

Snel nam ik contact op met Moeders voor Moeders zodat ik nog een paar weken kon mee helpen aan hun geweldige missie.

De tijd vloog voorbij en ik voelde me super, geen tekenen van zwangerschapsdiabetes en geen bizarre gewichtstoename.

Met 16 weken hadden wij de pretecho staan om het geslacht te bepalen, weer een meisje!! Zo leuk, stiekem had ik al een voorgevoel en droomde ik over mijn dochter hand in hand met nog een klein meisje.

De 20 weken echo volgde en ook dat zag er allemaal goed uit!

Ik kreeg met 23 weken een extra echo tussendoor in het ziekenhuis en daar stortte op dat moment onze wereld in! De echoscopist vertelde ons dat het er helemaal niet goed uitzag en dat ons meisje uitpuilende ogen had en een misvormde schedel. Zowel mijn man als ik waren overdonderd door dit bericht en beide in tranen.

Ik belde mijn verloskundige en zij stuurde mij gelijk door naar de gynaecoloog. Die maakte meteen een echo en zei dat hij het niet goed kon zien. Hij verwees me door naar het LUMC waar we een paar dagen later terecht konden.

In het LUMC kreeg ik allerlei testen en uitgebreide 3D echo's. Alles goed!!! Niks geen uitpuilende ogen of misvormd hoofdje. 

Wat ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel erg boos op die echoscopist die ons helemaal gek gemaakt heeft. Nu maar gauw proberen om dit achter ons te laten en lekker te genieten van de zwangerschap.

Toen ik 26 weken zwanger was moest ik komen om een OGT te doen, gezien mijn geschiedenis met zwangerschapsdiabetes. Dit keer helemaal goed, mooie waardes!

Met 28 weken moest ik bij de gynaecoloog komen om het plan van aanpak te bespreken. Want ik had nu een keuze.

Wilde ik vaginaal proberen te bevallen of voor een geplande keizersnede gaan? Dit zou een 'gentle sectio' worden bij 39 weken.

Ik heb geen moment getwijfeld gezien mijn eerste bevalling in zo'n ellende uit liep en koos direct voor de geplande keizersnede.

Een duidelijk bevalplan gemaak met de arts en besproken dat mijn dochter als alles goed zou zijn meteen bij mij zou komen op de O.K.

 Zo, dat staat vast en kan er niks meer misgaan. Dacht ik...

De zwangerschap verliep verder gemoedelijk, geen rare kwaaltjes of stress dat er iets niet goed zou zitten.

Op 23 maart 2015 moesten wij ons om half 7 's ochtends melden in het ziekenhuis en werd ik klaar gemaakt voor de keizersnede. Vooraf nogmaals de stappen besproken met de verpleegster die ons begeleidde in het hele proces. Katheter werd geplaatst en om half 9 werden we opgehaald om naar de O.K te gaan.

Daar werd een infuus aangelegd en kreeg ik een ruggenprik. Die ruggenprik werd gezet door een assistent anesthesist, en na 9 keer opnieuw prikken en porren met die naald in mijn ruggengraat zat hij er nog niet in. Toen hebben ze de anesthesist er maar bij gehaald die hem er binnen een seconde in had zitten. Vreselijk pijnlijke ervaring.

Mijn man keek vanuit de tussen sluis mee en zag de straaltjes bloed uit mijn rug spuiten. Ik werd gelijk duizelig en moest spugen, lage bloeddruk als bijwerking van de verdoving. Snel wat medicijn via het infuus gekregen en toen ging het weer goed.

Even snel checken of ik goed verdoofd was en toen kreeg de gynaecoloog groen licht om te starten.

Met mijn man aan mijn zijde die mijn hand vasthield kwam om 9:10 ons prachtige tweede meisje op de wereld met een gewicht van 3010 gram. Ze deed het direct goed maar werd toch ineens meegenomen en niet bij mij gelegd.

Een soort oerkracht kwam in mij naar boven en ik heb hard geschreeuwd dat het de afspraak was dat ze bij mij gelegd zou worden en dat ik mijn meisje NU bij me wilde hebben. Mijn man was zo overdonderd door de bevalling dat hij helemaal dichtgeklapt was.

"Niks er van, die baby gaat mee naar de afdeling" zei de anesthesist streng. Ik schreeuwde nog harder en zei tegen de verpleging dat ze het verslag van de gynaecoloog erbij moest pakken.

Door miscommunicatie was er op de O.K niks bekend dat het om een gentle sectio ging. Er lag niks klaar om de baby warm te houden bij mij. Na wat overleg hebben ze toch mijn meisje na een kwartiertje bij me gebracht gewikkeld in doeken en mocht ze bij me liggen terwijl ze aan het hechten waren en op de verkoever. 

Ik kreeg flashbacks naar mijn eerste keizersnede en was zo blij dat ik op mijn strepen ben gaan staan.

Mijn meisje, lekker warm bij mama. Zoals het hoort.

Na een uurtje mochten we met zijn 3en terug naar de afdeling. Vooraf had ik al met mijn man besproken de eerste uren geen bezoek te willen ontvangen. Mijn schoonmoeder was hier heel beledigd over.

Maar ik heb net een kindje gekregen dmv een heftige operatie. Ik wil eerst bijkomen en even genieten van ons moment samen. Bezoek kon heus wel tot de middag wachten. Dus ging het ook zo, jammer dan wat een ander daar van vind.

En zo verliep mijn zwangerschap en bevalling toch nog redelijk zoals hoe ik het voor ogen had! Met partner aan mijn zijde die haar navelstreng mocht knippen, met ons kindje bij mij. ♡

Zoiets als de eerste keer zou ik nooit meer mee maken, daar zou ik voor vechten!