50 kilo zwaarder door zwangerschapsvergiftiging

'Een makkelijke zwangerschap', zo zou ik de eerste 28 weken omschrijven. We zijn toen nog lekker een weekje naar Schotland geweest, maar in het vliegtuig terug voelde het al raar. Mijn benen voelde strak aan, en alhoewel mijn man zo snel mogelijk naar de bagageband wilde, voelde elke stap alsof ik beton meedroeg. Thuis aangekomen waren mijn enkels aardig opgezwollen, 'zal wel een combinatie zijn van vliegen, warmte en zwangerschap' dacht ik nog... Toen het een week later alleen maar erger werd, heb ik toch maar mijn bloeddruk maar gemeten. 130/100, vrij hoog voor mijn doen, maar oke. De verloskundige zei dat ik het nog 2 dagen aan moest kijken maar toen het na twee dagen nog zo was en er duidelijk proteine in mijn urine zat, hebben ze mij gelijk doorverwezen naar het ziekenhuis. "Kan ik niet nog even naar huis, de hond moet nog uit" hoor ik mijzelf nog zeggen, maar dat kon niet, ze wachtte op mij in het ziekenhuis. Eenmaal in het regionale ziekenhuis aangekomen en tientallen tests te hebben gehad, werd duidelijk dat ik per direct met een ambulance naar het academische ziekenhuis moest, omdat ik zware zwangerschapsvergiftiging had. Een heel bizar gevoel, aangezien behalve mijn dikke enkels en duidelijk gevaarlijke metingen, voelde ik mij helemaal prima en nog belangrijker, de baby leek het ook nog prima te doen. 

Ik zie mezelf nog zo liggen, in een korte broek met een dun shirtje op een ziekenhuisbed, elke 2 uur bloedtesten, bloeddrukmetingen en ongeveer 24/7 aan de baby hartslagmonitor. Een dokter die dan binnenkomt en zegt: "je bent nu 29 weken, het doel is 34 weken, maar dat je die gaat halen is wat optimistisch". Mijn man heeft halsoverdekop thuis allemaal kleding verzameld (ik weet niet hoe het met andere mannen zit, maar laten we zeggen dat ik de meest random kleding heb gedragen) en een oppas voor de hond geregeld. De weken erna hield ik steeds meer vocht vast (waarschijnlijk had de zwangerschapsvergiftiging het nefrotisch syndroom in werking gesteld), maar voelde ik me nog steeds helemaal gezond. Mijn bloeddruk werd geregeld door een tiental aan medicatie, en het aantal bloedtesten heeft me zeker geholpen met het overwinnen van mijn naaldenfobie. Helaas gaf de medicatie mij ook angstaanvallen, wat het verblijf in een kleine kamer tijdens een hittegolf niet geweldig maakte. Ook werd er verteld dat mijn nieren zo weinig deden, dat ik waarschijnlijk de rest van mijn leven zou worden aangemerkt als nierpatient. Op dat moment liet ik alles maar over mij heen komen, omdat eigenlijk alles zo onrealistisch voelde dat dit gewoon een extra dingetje was.

Mijn man en ik hebben er op de een of andere manier het beste van gemaakt, met rondjes rond het ziekenhuis, spelen van spelletjes en het uitkijken van Netflix. Enkel wanneer mijn man er niet was, maakte ik mijzelf helemaal gek met het opzoeken van informatie over zwangerschapsvergiftiging en de korte- en langetermijn gevolgen van vroeggeboorte.  

Na 32 weken hield ik 50 kilo aan vocht vast en paste ik zelfs mijn man zijn kleding (en crocs!) niet meer. Ik kon enkel nog liggen in mijn bed, maar verder voelde ik mijzelf nog helemaal lekker, en had ik geen lichtflitsen, ademhalingsmoeilijkheden etc. Toen ze eindelijk plannen gingen maken voor de bevalling, kwamen ze erachter dat mijn natrium niveau veelste laag was en dat eventuele narcose (mocht het mis gaan) grote gevolgen kon hebben voor mij en de baby. Uiteindelijk hebben ze mij aan de plaspillen gezet (wat ze normaal niet snel doen in de zwangerschap) om het niveau op te hogen. Na 4 dagen waren we net op de grens dat het zou kunnen en heb ik middels keizersnede met 33 weken onze Emma voor het eerst kunnen ontmoeten. 

Met Emma ging het relatief goed, maar is uiteindelijk toch nog met spoed naar de NICU gebracht vanwege onrijpe longen (ondanks longrijpingsprikken). Ze mocht gelukkig na een nachtje alweer terug naar de High Care afdeling. Hier heeft ze een weekje gelegen, wat ik zelf een superzware tijd vond: ik had zelf veel bloedverloren, en was natuurlijk continue al het overtollige vocht aan het uitplassen. Ik kon hierdoor nog weinig met Emma doen, zoals de luier verschonen of zelf uit de couveuse halen. Gelukkig mocht mijn man dit wel en hebben we uren kunnen buidelen. Ze had, zoals veel prematuren, moeite met doorademen, vooral in slaap. Ik kan me de stress nog zo herinneren van het zoveelste alarmpje en de verpleegsters die dan snel toesnelde om de ademhaling weer te kunnen stimuleren. Ook de piepjes van de andere kleintjes op de afdeling, maakten rustig genieten van het nieuwe moederschap lastig. Na een week werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en mocht ik naar huis, een dubbel gevoel aangezien ik wel Emma moest achterlaten. Een paar dagen later werd Emma overgeplaatst naar het regionale ziekenhuis en kregen wij een eigen kamer. Wat een wereld van verschil! 

Het ging daar met ups en downs qua alarmpjes en door een virus is ze na een paar weken weer erg achteruit gegaan (rond de 30 alarmpjes per dag) waardoor ze ademondersteuning kreeg. Ik denk dat ik die weken in overlevingsstand ben doorgegaan want als ik er nu op terugkijk weet ik echt niet hoe ik niet onder mijn emoties (en zwangerschapshormonen) ben bezweken. "Je moet uitgaan van de uitgerekende datum en als ze ervoor naar huis kan is het mooi meegenomen" hoor ik ze nog zeggen op een van de eerste dagen. Toen de uitgerekende datum (begin november) na 6 weken was aangebroken heb ik ongeveer de hele dag gehuild, want ze had nog zo een 7 alarmpjes per dag en de "we zitten hier vast nog met kerst"-opmerkingen bleek steeds meer een realiteit te worden. Voor de dames die hetzelfde ademhalingsprobleem hebben meegemaakt hebben vast wel gehoord "van de een op de andere dag kunnen de alarmpjes over zijn", iets waar ik nooit in geloofde en al helemaal niet op de uitgerekende datum. Echter was ze een paar dagen later alarmvrij! Ze moest 48 uur alarmvrij zijn om mee naar huis te kunnen, en ik weet nog dat ik de laatste nacht daar heb geslapen (oftewel, klaarwakker heb gelegen te wachten op een alarm) en heb afgeteld tot 11 uur sochtends. Toen het 11 uur was kwam de verpleegster binnen en haalde alle kabels van Emma af. Ik denk dat ik alle 7 weken (met de 4 weken aan ziekenhuis ervoor) aan emoties eruit heb gegooid op dat moment. De vraag "jullie zouden ook nog tot morgen kunnen blijven" heb ik gehoord, maar denk ik niet eens beantwoord. Wij gingen zo snel mogelijk naar huis! 

Het gaat nu supergoed met Emma! Ze is nu al 1 jaar oud en ontwikkelt zich als een gek. En hoewel ze wat kleiner is, corrigeren we eigenlijk bijna nooit meer voor haar leeftijd. Ook met mij gaat het prima, ik ben eigenlijk vrij snel helemaal hersteld (ook mijn nieren) wat de dokters nog aardig heeft verbaasd. Als ik er nu allemaal op terugkijk kan ik mij niet voorstellen dat het allemaal gebeurd is en ben ik alle verpleging, doktoren, onze familie en mijn man onzettend dankbaar voor alle hulp en steun gedurende deze bizarre tijd.