Ineens had hij haast.

Zondag 30 april 2023

Ik loop nog maar even een rondje met de hond en de twee jongste kinderen. Nou ja, lopen..meer waggelen. Morgen ben ik 40 weken zwanger en deze kleine man lijkt het nog prima te vinden in mijn buik.

Afgelopen dinsdag zat alles nog potdicht en heel hoog. Morgen gaat de verloskundige weer een poging doen tot strippen, lukt dit niet dan worden we doorverwezen naar het ziekenhuis voor een inleiding. Als ik iets niet wil is het inleiden, maar inmiddels heb ik me er bij neergelegd dat deze baby niet uit zichzelf lijkt te komen. Veel langer doorlopen is geen optie, de baby word nu al zo'n 4700 gram geschat en mijn lijf is gewoon op. 

De hele dag door voel ik af en toe een soort van wee, ik schenk er niet te veel aandacht aan. Al weken lang lig ik uren wakker met regelmatige, pijnlijke voorweeën die dus blijkbaar niet tot ontsluiting leiden. Deze "weeën" komen helemaal niet met regelmaat, soms 2 achter elkaar en soms uren niks. Als ik op bed lig zijn de weeën weer weg, de kleine daarin tegen is heerlijk druk. Zijn dikke billen schuiven alle kanten op, "Vriend ga slapen, mama is moe" zeg ik nog tegen hem. 

Maandag 1 mei 2023

Rond 02.15 word ik wakker van een beetje menstruatiepijn, ik ga even plassen en dommel daarna weer in slaap om vervolgens om 02.45 weer wakker te worden. Hmm dit worden toch wel pijnlijke voorweeën. Ik blijf nog even liggen maar rond 03.00 stap ik uit bed, dit ligt niet fijn meer. Ik geef mij man een zetje en zeg dat ik even ga douchen om te kijken of het toch misschien het echte werk is. Ik vraag hem voor de zekerheid het geluid van zijn telefoon aan te zetten, mocht het nodig zijn dan app ik hem.

In de badkamer pak ik de timer erbij, de weeën zijn opeens behoorlijk pijnlijk en ik moet ze weg zuchten. Ik twijfel of dit het wel is, op mijn timer zie ik de tijd die we tussen de weeën zit. Eerst 6 min dan 5 min en dan om de minuut, maar nog steeds duren ze niet lang. Ik besluit onder de douche te gaan staan. Heerlijk met de infrarood lamp op mijn rug en het warme water op mijn buik. Meteen merk ik dat de weeën anders worden, ik begin zelfs al wat mee te brommen. 

Op dat moment vliegt de badkamerdeur open, 2 duffe oogjes kijken door de douchedeur. Onze 7 jarige moet naar de wc. Wat een timing. Ik probeer heel stil mijn weeën weg te zuchten. 

"Slaap lekker mam." hoor ik vervolgens. Slaap lekker lieve Novée. Ze moest eens weten dat mama voorlopig niet aan slapen toe zou komen.

Om 03.20 app ik mijn man of hij wil komen, gelukkig is hij er meteen. Ik zeg dat ik nog een beetje twijfel maar toch graag de verloskundige wil bellen. Een paar minuten laten heeft hij haar aan de telefoon, ze hoort dat het menens is en komt z.s.m. onze kant op. Zodra hij op hangt voel ik dat het heel snel gaat. Het voelt alsof ik al moet persen..

Voorzichtig voel ik zelf hoe de ontsluiting ervoor staat. Ik voel iets bols, maar het voelt niet als zijn hoofdje. 

De wee die volgt kan ik het niet meer tegen houden en pers zachtjes mee. Meteen breken mn vliezen, 2 enorme plonzen volgen. Natuurlijk, m'n vliezen moesten nog breken! Dat voelde ik dus! Gelukkig sta ik nog steeds onder de douche en spoelt alles keurig weg. Nu mijn vliezen zijn gebroken voel ik in rap tempo de kleine zakken. Even later staat het hoofdje, ik zucht even braaf mee.. niet te doen dit! Hij moet eruit! Ik hou mijn hand op zijn bolletje en voel hoe zijn hoofdje wordt geboren. Snel check ik of ik geen navelstreng voel, gelukkig is dit niet het geval. Nu heb ik wat hulp nodig. Ik sta nog steeds onder de de douche en wil uiteraard niet dat de baby door mij handen glibbert. "Nu moet je even helpen" zeg ik tegen mijn man. Bij de volgende wee pers ik weer mee en vangen we samen om 03.35 ons vijfde kindje op. Hij begint gelukkig meteen te huilen. Wauw! We hebben het gewoon gedaan! Samen ons vijfde kindje op de wereld gezet, hoe bijzonder is dit. Welkom lieve vent! 

We pakken de baby lekker in zodat hij goed warm blijft. We checken even hoe laat het is en bellen de verloskundige om te vertellen dat de baby geboren is.

Intussen weer gerommel aan de badkamerdeur, Novée heeft denk ik wat gehoord en moet weer naar de wc. We zeggen haar beneden te gaan. Als ze weer naar boven loopt zie ziet ze mij met de kleine op de overloop. Ze bekijkt hem even goed, is apetrots en gaat vervolgens weer braaf slapen.

Ik sta ga met de baby onze slaapkamer op. Op bed gaan liggen lukt niet, de navelstreng is vrij kort en ik kan de kleine niet hoog genoeg optillen om in bed te stappen. Gelukkig voel ik me goed en kan ik blijven staan. Na een kwartiertje horen we de voordeur en komt de verloskundige naar boven gelopen. "Wat flik jij me nou?" Zegt ze lachend. Ze helpt me op bed en checkt even snel hoe de kleine het doet. Dat ziet er gelukkig goed uit. Al snel wordt de placenta geboren en kan papa de navelstreng doorknippen. De baby drinkt goed aan de borst en ik hoef niet gehecht.

Zo bizar hoe snel deze bevalling is gegaan. En tegelijkertijd was het zo rustig, geen moment was er paniek. Mooi om te zien hoe goed je lijf weer wat het moet doen.

Wat zijn we trots op onze kleine man.

Welkom lieve Dim Rune Immanuël! 

(En ja, hij was best groot. 4470 gram)