Op slag verliefd!

Op 2 januari werd ik 's ochtends in het ziekenhuis verwacht om ingeleid te worden. Vastberaden om geen epidurale te willen, omdat deze vorige keer weinig effect had en ik enkele maanden na de bevalling nog last had van de prikplaats. Om de weeën op te vangen, ging ik in bad, waar het warme water hielp. Toen ik echter honger kreeg en uit bad moest om te eten, werden de weeën heviger.

Eenmaal uit bad werden de weeën intenser. Toen ze zeer krachtig werden, besloot ik toch om de epidurale te nemen die ik eigenlijk niet wilde. Het plaatsen ervan deed vreselijk veel pijn, en ik huilde en schreeuwde het uit. Maar wonder boven wonder was ik daarna pijnvrij. De vroedvrouw moest aangeven wanneer er een wee kwam - kon dit echt?!

We moesten nog even wachten op de volledige ontsluiting en tot de baby voldoende was ingedaald. Plotseling zei ik: "Hij wil naar buiten." Alle hens aan dek - vroedvrouw, gynaecoloog - maar mijn eigen gynaecoloog liet op zich wachten. Mijn vriend en ik lachten nog over professoren en het academisch kwartiertje.

Nadat mijn gynaecoloog binnenkwam en drie persweeën later werd onze tweede zoon geboren, Ceril. Wat een vlotte bevalling! Ceril werd op mijn borst gelegd, en meteen voelde ik de onvoorwaardelijke liefde door mijn lijf gieren. Ondanks alle vreselijke gedachten die ik had doorstaan, hield ik van dit wonder. "Sorry kleine man, dat mama je vervloekte. Je bent welkom, en ik hou van je!"

De borstvoeding verliep goed, Ceril deed het goed, en mama voelde zich goed. Zo zetten de volgende dagen zich verder. Iedereen die me zag, complimenteerde me met hoe goed ik eruit zag, zo kort na de bevalling. En ik? Ik voelde me goed. Soms mogen dingen ook gewoon soepel verlopen. Oscar was meteen smoorverliefd op zijn kleine broer, heel zorgzaam en soms zelfs wat over beschermend. Al mijn zorgen bleken blijkbaar voor niets te zijn geweest. Met onze twee jongens, ons gezinnetje van vier, gaan we ervoor. Klaar voor het vervolg van ONS VERHAAL!