Op naar de bevalling. Macrosomie of toch niet..?

In mijn vorige blog vertelde ik in grote lijnen hoe tijdens de zwangerschap, de relatie met de verwekker is stukgelopen. Nooit had ik gedacht dat ik daar zulke lieve reacties op zou krijgen! Echt heel erg bedankt!

Maar nu neem ik jullie graag mee naar de weg naar bevalling.

Door mijn overgewicht liep ik volledig onder controle in het ziekenhuis. Ik moest met 13 a 14 weken naar Zwolle voor een Guo. Dit is een uitgebreidere echo en wordt vaak rond de 20 weken gedaan om eventuele afwijkingen sneller te ontdekken.

Tijdens die Guo kwamen ze er achter dat de kleine een stuk groter was dan gedacht. Ze had een dikker buikje, lange benen en kleine voeten. Voor de rest zag ze er heel goed uit.

Met 20 weken moest ik nog een keer naar Zwolle voor nog een Guo. Weer werden de dikke buik en lange benen gemeten. Volgens de berekeningen liep ze ruim 3 weken voor in de groei. Maar weer was er niks om mij zorgen over te maken, behalve dat er werd verteld dat ik rekening moest houden met macrosomie. Oftewel, een baby met geboortegewicht van boven de 4,5 kilo. Naast alles zorgen en ellende rondom de verwekker kon dit er ook nog wel bij...

Toen ik in februari weer een echo had bij de gynaecoloog en die kleine weer flink gegroeid bleek te zijn, moest ik een suikertest ondergaan.

De dag van de test was aangebroken en met tegenzin vertrok ik naar het ziekenhuis, wel met mijn moeder want je kon er beroerd van worden en dan was het fijn als er iemand bij je was.

Eerst moet je nuchter prikken, als dat goed is moest je een drankje drinken. Ik was die "gelukkige" die dat drankje moest drinken. Nou dames, zo'n drankje proeft als onverdunde limonade en je mag daarna een half bekertje water drinken(lees 3 druppels, althans zo voelde het) om de smaak weg te spoelen. Gelukkig kreeg ik er een rietje bij, dus hop rietje achter in de keel en tanken maar. Ik ben er gelukkig niet beroerd van geweest, beetje misselijk maar dat was ik toch wel en de kleine meid kreeg een suikerstoot. Die sprong alle kanten op. Gelukkig was alles goed, dus dat kon van het lijsjte af met eventuele oorzaken voor een grote baby.

Althans dat dacht ik, want 2 maanden later moest ik weer diezelfde test ondergaan. En ook die was goed. Toen heeft de gynaecoloog zich er maar bij neergelegd dat er niet een aantoonbare oorzaak hoefde te zijn voor een grote baby. Mijn moeder heeft altijd volgehouden dat ik gewoon veel vruchtwater had, iets met een familiekwaaltje. 

Ik had vanaf week 15 van mijn zwangerschap al last van mijn bekken en half februari ben ik gestopt met werken omdat het gewoon niet meer ging. 

De week van 13 mei kon ik niet eens meer mijzelf afvegen nadat ik naar de wc was geweest, afdrogen na het douchen of überhaupt nog bukken om m'n kleren aan te trekken. Mijn moeder moest mij helpen, dus ik moest haar bellen als ik naar de wc was geweest of als ik ging douchen. Wat voel je je dan ellendig en hulpeloos, je bent dan weer klein kind.

Dit kon echt niet langer zo, bovendien was de kleine(reuze) meid, volgens de berekeningen die week daarvoor 1 kilo gegroeid. Dat was veel te veel en dat was ook gelijk groen licht voor de gyn en voor mij om eerder in te grijpen. 

19 mei mocht ik komen, dan zou ik een slaappil krijgen(daar ben ik echt beroerd van geworden) en dan zouden ze maandag ochtend meteen een ballon plaatsen om de bevalling op gang te helpen. Ik moest wel rekening houden met een baby van 4 a 4,5 kilo, maar dat kon gewoon via de natuurlijke weg. 

Maandagochtend, 1cm ontsluiting, de ballon werd geplaatst. Deze zou er vanzelf uitvallen en dan had het zijn werk goed gedaan. De nacht van maandag op dinsdag viel de ballon er uit en nadat ik op de bel had gedrukt vertelde ze mij dat ze de volgende ochtend gingen ze kijken of er wat was veranderd. 

Dinsdagochtend, 2cm ontsluiting, de ballon had iets gedaan.. Maar lang niet voldoende. Voorwaarde tot breken van mijn vliezen was 3 a 4cm ontsluiting. Er werd een veter geplaatst die hormonen zou afgeven, deze zou de baarmoedermond week maken en de ontsluiting opgang brengen. 12 uur lang moest deze blijven zitten. Wat een kreng!! Rug weeën tot en met, kon maar geen comfortabele houding vinden en om 21.00 mocht hij er eindelijk uit. Als sneeuw voor de zon verdwenen die weeën... Maar wederom zouden ze de volgende ochtend pas checken of het iets had gedaan. 

Woensdagochtend 8.30 uur, de dienstdoende verloskundige kwam even kijken, maar zij voelde geen verandering. Dit zou betekenen dat ik 24 uur moest rusten voor ze verdere stappen konden ondernemen. Ze wilde toch dat de gynaecoloog even ging kijken. Gewapend met de liefste verpleegkundige aan m'n arm, liepen we samen naar de gynaecoloog. Ik moest op een verlosbed liggen, maar de gyn kon niet goed voelen, mn baarmoedermond lag vrij hoog en de kleine meid was nog niet ingedaald. Die liefste verpleegkundige moest op m'n buik duwen, zodat de kleine wat meer zakte en de gyn er wat beter bij kon. Ze voelde 4cm ontsluiting en m'n vliezen konden gebroken worden. Maar wel meteen want ze had afspraken staan en nu had ze tijd. 

OMG.. M'n moeder was er niet, ik wilde nog even douchen en een schoon shirt aantrekken maar daar was allemaal geen tijd voor. 

Dat vliezen breken was wel een apart gevoel. Alsof je in je broek plast en je het niet kan tegenhouden. Zoals mijn moeder eerder al gezegd had, zowel tegen mij als tegen de gyn, had ik inderdaad erg veel vruchtwater. 

Doordat de kleine nog niet was ingedaald, mocht ik na het breken van mijn vliezen, niks meer... Ik moest in bed blijven liggen omdat anders de navelstreng er uit kon komen, met alle gevolgen van dien. Ik kreeg weeën opwekkers en de weeën kwamen meteen. Om 10.45 uur hield ik het niet meer omdat ik een enorme weeën storm had. Halve minuut niks, 2 minuten weeën. Ik heb toen om een ruggenprik gevraagd, maar door elke keer een spoedje tussendoor, mocht ik om 13.30 pas naar de anesthesie. 

Ook daar bleek hoeveel vruchtwater ik had, tijdens het zitten kwam er weer een hele sloot uit.. Ik zie nog zo de verpleegkundige voor mij staan op d'r slippertjes en die plas op de grond steeds groter worden... Hahaha wat hebben we toen gelachen zeg!! 

Enfin, ik kan nog elk detail vertellen maar ik skip de dag even naar 21.00 uur. 

Ik was inmiddels als 12 uur bezig en mijn ontsluiting was van 4cm naar 6cm gegaan. Veel te weinig en doordat de kleine het ook zwaarder begon te krijgen, hebben ze gekozen voor een keizersnede. 

Op 22 mei 2019 om 23.02 uur is Noëlia Elisa geboren. Een normale baby van 49cm en 3705 gram.... Welke macrosomie?!

Echter ging het niet meteen goed met haar. Ze had alleen een hartslag in de navelstreng, maar reageerde op niks. Ze kreeg een Apgar van 1, moest gereanimeerd worden en na 2 minuten zat ze al op een Apgar van 7. Ik heb daar niks van meegekregen, maar heb dit later gehoord. 

Overigens moest de gynaecoloog tijdens de keizersnede nog erg veel vruchtwater wegzuigen en hij vertelde later dat hij zich echt oprecht afvroeg of dit nou de grote reuzen baby was waar iedereen het over had. 

Wat een lang verhaal weer... Dus ik laat het hier ook even bij. 

In een volgend blog vertel ik jullie graag hoe het de periode daarna ging, het herstel van de keizersnede en hoe ik toch nog een poging heb gedaan om Noëlia een band met haar vader te kunnen laten opbouwen. 

Muchos besos!! 😘😘