Onze zoon is geboren! Maar ik heb het niet meegemaakt..

Shit, ons leven volledig gaat volledig veranderen… Het is dinsdag 3 mei 2016 en ik heb een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Een niet zo voorspoedige zwangerschap volgt. Tijdens de 20-weken echo blijkt dat onze zoon ‘te klein’ is. Helaas is dat niet het enige wat tegenzit. Onze kleine man ligt ook nog in stuit. We proberen een draaipoging, maar helaas heeft meneer er weinig zin in. In overleg met de gynaecoloog besluiten we toch een vaginale bevalling te proberen. In ons achterhoofd houden we uiteraard wel rekening met een eventuele keizersnede.

Al maanden ben ik ervan overtuigd dat ik tussen kerst en oud en nieuw ga bevallen (ik ben vrijdag 13 januari uitgerekend) en wel op 28 december 2016. Op 27 december zet ik een potje op onze badkamer. Mochten mijn vliezen breken, dan kan ik hier mijn vruchtwater in opvangen. ’s Avonds vraag ik aan mijn man om mijn voeten te masseren. Ik heb namelijk gelezen dat voetreflexologie de bevalling zou kunnen opwekken. Argwanend kijkt hij me aan, maar een hoog-zwangere vrouw spreek je niet tegen… dus hij masseert mijn voeten.

Het is ongeveer 23.30 uur. We liggen net een uur in bed als ik voor de zoveelste keer naar de wc moet. Zodra ik opsta en één stap zet voel ik ineens een plens water vallen. Mijn vliezen! Ik snel naar de badkamer, om in het klaargezette potje mijn vruchtwater op te vangen. Mijn man springt uit bed en belt (al dweilend) het ziekenhuis. Ondertussen voel ik direct lichte menstruatiepijn. Het is echt begonnen! We mogen komen, maar volgens de verloskundige moet ik zoveel mogelijk plat blijven liggen. Vanwege de stuitligging is er namelijk een kans dat de navelstreng uitzakt met alle gevolgen van dien. Ik lach, wat een onzin… hoe vaak komt dat nou voor.

Rond 00.30 uur arriveren we in het ziekenhuis. De weeën komen al met regelmaat en worden pijnlijker. Een verpleegkundige legt me aan het CTG-apparaat en spreekt het geboorteplan met ons door. Ondertussen merk ik dat de weeën vrij snel heftiger worden. Ik houd me groot en probeer stoer door mijn weeën heen te praten. Ik wil niet laten merken dat ik de weeën nu al heftig vindt, wat zou ze wel niet van mij denken… Even later komt de verloskundige langs. Ik blijk ongeveer 1,5 cm ontsluiting te hebben. Nog steeds houd ik mezelf groot. Het personeel vertrekt en ik puf. Ik heb rugweeën en beenweeën. Mijn man wrijft in alle macht over mijn bovenbenen en puft mee.

Tegen 03.00 uur komt er weer een verpleegkundige kijken. De weeën zijn inmiddels erg pijnlijk en ik bedenk mezelf dat ik graag pijnstilling wil, maar tegen de verpleegkundige houd ik me nog steeds groot. Ze stelt voor om te gaan douchen, misschien verlicht dat de pijn. Douchen? Hoe dan?! Zodra ik één millimeter beweeg krijg ik direct een wee. Uiteindelijk beland ik met enige hulp onder de douche. Dan gaat het snel. De weeën blijven komen en zijn intens heftig. Elke wee kijk ik mijn man aan, hij zucht mee en blijft zeggen dat ik het goed doe. Ik zie het allang niet meer zitten en ga op standje “ik wil niet meer, ik kan dit niet, laat het stoppen”. Ik wil pijnstilling en wel nu! Tegen 04.00 uur bellen we de verpleegkundige. Gevoelsmatig duurt het uuuren voor ze er is en ik kan wel janken van de pijn. Wat een onzin om mezelf groot en stoer te houden! Ik ben verdomme aan het bevallen en het kan me totaal niet meer schelen wat iedereen van mij denkt! Ik kerm van de pijn en blijf zuchten en puffen. De verpleegkundige helpt me onder de douche vandaan en wonder boven wonder lig ik snel weer op bed. Ze sluit net het CTG-apparaat aan als de verloskundige binnenkomt. Ze wil weten hoever ik ben. Ze toucheert me, kijkt naar de CTG en betrekt. Haar woorden staan in mijn geheugen gegrift, want op dat moment veranderde alles..

“Sharon, er gaat nu heel veel gebeuren in hele korte tijd. Ik heb je nodig en jou ook, Mike”. We belanden in een film. De verloskundige roept: “Ik wil hier NU een gynaecoloog en het OK-personeel moet opgeroepen worden!”. Er wordt gebeld, geroepen en voor we het door hebben staat de hele verloskamer vol.

De navelstreng blijkt te zijn uitgezakt en dreigt naar buiten te komen. Door de uitgezakte navelstreng krijgt onze zoon zuurstoftekort. Op de CTG is te zien dat zijn hartslag bij elke wee daalt. De verloskundige vertelt dat ze met haar hand in mij moet blijven om de stuit van onze zoon terug naar binnen drukken. Hierdoor kan de navelstreng niet verder uitzakken. In razend tempo krijg ik een blaaskatheter en vullen ze mijn blaas om tegendruk te geven, er wordt bloed afgenomen, ik krijg een infuus en ze geven weeënremmers. Ze komen handen te kort, dus mijn man moet mij aan de beademing leggen. Vanwege de heftige weeën en mijn paniek ben ik namelijk gaan hyperventileren.

Ik krijg nogmaals weeënremmers, aangezien ik in amper 10 minuten van 5 cm naar 8 cm ontsluiting ben gegaan. Er zit enorme druk op mijn weeën en de verloskundige probeert met man en macht de stuit van onze zoon naar terug te drukken. Ondertussen wachten we op de gynaecoloog, die net als het OK-personeel vanuit huis moet komen. Binnen een kwartier is ze er. De gynaecoloog kijkt en zegt direct: “keizersnede”. Vervolgens verdwijnt ze om zich klaar te maken voor de operatie. Alle apparatuur wordt losgekoppeld en we vertrekken. Onderweg naar de OK blijft de verloskundige op mijn bed zitten met haar hand in mij. Met de verloskundige op mijn bed rijden we dus door de gangen van het ziekenhuis. Het kan me allemaal niets meer schelen. Ik ben doodsbang en kan alleen maar bidden dat onze zoon gezond ter wereld komt. Omdat er zoveel spoed is, is er geen tijd voor een ruggenprik. Daarom ga ik onder algehele narcose. Voor ik het weet krijg ik een kapje over mijn neus een mond. Ik proef een vreemde smaak en val in slaap…

Ver weg hoor ik stemmen. Ik voel pijn in mijn onderbuik en heb dorst. Ik open mijn ogen en zie een klok. Half 7. De laatste keer dat ik op de klok keek was het half 5. “Mevrouw, alles gaat goed met uw zoon Lars, uw man is bij hem”. Huh? Mijn zoon Lars? Ik ben verward, ik heb een zoon… waar is hij? Waar ben ik? Waarom heb ik zoveel pijn? Mag ik wat drinken? Ik blijk op de IC te liggen. Godzijdank is de operatie goed verlopen en is onze zoon Lars helemaal gezond ter wereld gekomen. Ik blijf nog een klein uur op de IC, voor ik teruggebracht wordt naar de verloskamer. Eenmaal daar rijden ze mijn bed achteruit de kamer in. Ik draai mijn hoofd en zie mijn man staan naast een wiegje. Ik begin te huilen. In het wiegje ligt het kleinste, mooiste, gaafste en meest bijzondere wat ik ooit in mijn leven gezien heb. Onze zoon Lars Benjamin. Geboren op 28 december om 04.50 uur met een geboortegewicht van 2674 gram. Opnieuw besef ik: Shit, ons leven gaat volledig veranderen…