Onze lieve kleine baby

Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen kregen wij met 20 weken het nieuws dat ons kind niet gezond was. Twee weken lang elke dag gehuild en gepraat met z’n tweeën. Wat als dit en wat als dat? Alle scenario’s bij langs, wat gaan we doen, wat gaan we beslissen? Het enige wat voor ons belangrijk was, kan ons kind een fijn leven leiden of wordt het een lijdensweg? 

Dus toen we 24 juli weer in het ziekenhuis waren en de gynaecoloog ons vertelde. Jullie kind zijn hoofdje zit nu op de groei van 29 weken, terwijl de hersentjes niet verder zijn gekomen dan de ontwikkeling van om en na bij de 16 weken. Er missen structuren in de hersenen die wij op de echo niet kunnen vinden en dit geeft een groot risico op ernstige epileptische aanvallen. Kort om als jullie baby al overleed tot het gehaald moet worden, dan zal jullie kind vanaf dag 1 heel veel pijn hebben. 

“ Kan een neonateleneuroloog ons nog ander nieuws brengen?” “Nee die zal het mogelijk genuanceerder brengen maar de kwaliteit van leven zal extreem laag zijn.” Dit is voor ons de doorslaggevende factor geweest om niet egoïstisch te zijn, maar het juiste te doen als ouders. Het welzijn van je kind op nummer 1 zetten, ook al betekend dit dat je veel eerder dan gepland je baby zal gaan ontmoeten.

Woensdags hebben we onze familie telefonisch op de hoogte gesteld van deze o zo moeilijke keus. De enige die ik niet kon bellen waren mijn opa en oma, zij hebben dit zelf ook meegemaakt dat de zwangerschap vroegtijdig begon. Waarbij alle kindjes het niet overleefd hebben. Ik vond het te moeilijk om hun te vertellen wat wij besloten hadden. 

We hadden maandag 29 juli een afspraak in het ziekenhuis gemaakt voor nog een echo, deze afspraak is omgezet naar een afspraak voor het begin van het inleiden.  Helaas was er woensdag niet genoeg personeel aanwezig waardoor we dinsdag opnieuw terug moesten komen voor de eerste pillen. 

Dus dinsdag om 5 uur in het ziekenhuis op de verlosafdeling. In een willekeurige kamer gezet. Wat was dat moeilijk zeg. Stond er nog een wiegje klaar voor een baby. Terwijl je weet dat jouw baby daar nooit in komt. Janken tranen met tuiten. Er kwam een hele lieve zuster die direct een kopje thee en een glas water haalde. Hup die eerste pillen slikken. Deze pillen gingen ervoor zorgen dat mijn lichaam zich gaat voorbereiden op de bevalling. 

Na 36 uur moesten we terug komen of als ik weeen zou krijgen. Donderdag 1 augustus moesten we ons om 9 uur melden op de afdeling verloskunde. 

Wat vond ik dit lastig zeg. Ik heb in die 36 uur niks anders gedaan dan denken wat heb ik gedaan. Ik ben mijn eigen kind gewoon aan het vermoorden. Dit was zo moeilijk. Je weet dat je het beste van twee kwaden hebt gekozen, maar het is zo moeilijk. 

En toen was het 1 augustus. We waren weer in Zwolle en we zouden niet weer naar huis gaan voordat mijn buik leeg was. Nou de eerste keer toucheren was absoluut niet fijn. We hadden een hele lieve assistent gynaecoloog die de eerste 2 keer de pillen inbracht. Het was wat ongemakkelijk maar te doen. 

Na het inbrengen moest je 30 min blijven liggen met je kont omhoog, zodat het tabletje goed kon blijven zitten. Daarna nog wat gewandeld door het ziekenhuis, had nog nergens last van. Na de 2e keer weer 30 min stilliggen. Rond 15:00uur begon ik de eerste weeen te voelen. Beetje vervelend maar te doen dacht ik toen nog. Nou om 15:30 knalden de rugweeen erin. Wat een hel zijn dat zeg! En om 18:00 weer een tablet en weer 30 min stilliggen. Kan je vertellen dat dat geen pretje is met rugweeen die elke 2 minuten komen en je geen idee hebt hoe je dat moet wegpuffen. Om 19:00 kwam de gynaecoloog pijnbestrijding bespreken, ze wilden het liefst een ruggeprik. Omdat een morfunepompje je geestelijke gesteldheid kan aantasten en dat is in onze situatie niet bevordelijk. 

Als er 1 ding was waar ik als de dood voor was is het die ruggeprik. No way dat ik dat ging doen, dan maar zonder pijn medicatie. 

Mijn man, de schat, heeft om 21:00 de verpleegkundige opgeroepen en gezegd dat ik of ik het nu wilde of niet een ruggeprik moest krijgen. Een uur later zat die erin en ik had flinke koorts dat kan dr ook nog wel bij. 

Daarna is het allemaal heel snel gegaan. Om een uur of half 11 ben ik soort van in slaap gevallen. En om 1 uur s nachts werd ik wakker met de gedachte ik moet plassen! Dus hup de verpleegster opgeroepen, die heeft mijn katheter bekeken. Die zat goed, ik moest maar even kijken of dit gevoel bleef of niet. Om kwart voor 2 hield ik het niet meer ik had echt het gevoel dat ik iets moest doen maar geen idee wat. Dus hup de verpleegster er weer bij. Die zag het al u heeft persweeen mevrouw. Even wachten met echt meepersen tot de gynaecoloog er is. 

5 min later was een super lieve gynaecoloog er en wou ze even voelen hoeveel ontsluiting ik had, want dat was na 18:00 niet meer gebeurt. Voordat ze überhaupt goed kon voelen braken mijn vliezen. En kreeg ik direct echte persweeen. De verpleegster had de ruggeprik al uitgezet namelijk. 

Ik mocht persen. 1 keer persen, 2 keer persen en ik voelde iets tussen mijn benen. Later vertelden ze mij wat ik voelde waren de beentjes en het buikje wat ik al eruit had geperst. Nou daarna nog een stuk of 4/5 keer geperst en toen was gelukkig het hoofdje er ook uit. Om 2:09 op 2 augustus 2019 is onze zoon geboren. 

Maar onze lieve zoon bleef stilliggen. Hij bewoog niet. Hij was echt overleden. Hij was er echt niet meer. 

Ik was opgelucht dat je echt kon zien dat hij wat had. Dat we het niet voor niks hebben gedaan. De fotograaf van stichting Still was er binnen 20 minuten. En heeft in 30 minuten zoveel mooie foto’s gemaakt. Onze ouders kwamen tegelijk aan in het ziekenhuis. 

Het allermoeilijkste vond ik was dat we na de bevalling 4 uur hadden voordat ons kindje weg moest voor obductie. Om 10 over 6 kwam de liefste verpleegster om onze lieve zoon mee te nemen. 

Op dat moment waren mijn tranen op. Ik kon niet meer. 

We mochten om 11 uur naar huis, toen ik weer minder misselijk was en mobiel genoeg om een uur in de auto te kunnen zitten. 

Aanstaande vrijdag hebben we de eerste controle door de gynaecoloog om te kijken of deze baby dezelfde afwijking heeft als onze zoon. Gelukkig kwam er uit alle onderzoeken dat het niet iets genetisch was wat onze zoon had en is de kans 95 % dat deze baby helemaal gezond is. 

Duimen voor een goede echo vrijdag 🤞🤞🤞