Onze kleine strijder, daar ben je dan !

De vorige blog ging over de start van de inleiding in de middag van 31-5-2021, de dag dat ik precies 37 weken zwanger was. Het zou nog dagen kunnen duren voordat de bevalling op gang kwam maar niets was minder waar. De weeën werden die nacht al snel heviger en ik kon het niet meer volhouden. Ik kreeg rond 6.30 uur in de ochtend een ruggenprik.

Toen de ruggenprik goed zijn werk deed en ik me weer best goed voelde begon ik me ook steeds meer af te vragen hoe het zou gaan als je geboren werd. Zou je meteen huilen? Zou je bij me mogen liggen? Of zou je meteen weg gehaald worden omdat je niet blijkt te ademen omdat je longetjes toch niet goed zijn? Zou je genoeg wegen? Je laatste geschatte gewicht van 2 weken geleden was 2040 gram. Zou je naar de NICU moeten? Of de gewone kinderafdeling? Allemaal vragen waarop alleen jij het antwoord kon geven op het moment dat je geboren werd. Ik probeerde het los te laten aangezien niemand er een antwoord op kon geven. We moesten allemaal afwachten hoe het zou gaan, ook de artsen.

Rond 10.00 uur had ik ineens al 8 cm ontsluiting. Dat schoot lekker op. Dat kwam neer op bijna een cm per uur. Tegen die tijd merkte ik alleen dat mijn ruggenprik een beetje te goed werkte. Ik had het al langer gevoeld, maar dacht dat het wel weer weg zou trekken. Ik had zo'n kastje met een knopje waar je zelf op kon drukken. Hier zit een beveiliging op zodat je jezelf niet kunt overdoseren. Dat bleek in mijn geval dus wel te kunnen. Ik voelde dat mijn rechter oog wat naar beneden hing, en het kostte me moeite om te praten. De rechterkant van mijn mond wilde niet mee bewegen. Ik voelde in mijn hele rechterhelft niets meer vanaf mijn oksel naar beneden. Mijn arm kon ik nog wel bewegen, maar had wel minder kracht en gevoel. Dit alles zorgde ervoor dat ik me ook niet meer kon draaien in bed. Dat was een rare gewaarwording kan ik je vertellen. Mijn linkerkant was rond mijn middel/bekken verdoofd door de ruggenprik (wat natuurlijk ook zo hoort) maar ik kon mijn been wel bewegen en had er wel nog iets van gevoel in. Maar naar mijn rug draaien, laat staan naar mijn andere zij, was echt onmogelijk. Snel belde ik de verpleging. Die wisten er eigenlijk ook geen raad mee, en belde de anesthesist. Met 3 man (2 verpleegkundige en mijn man) hebben ze me van mijn zij op mijn rug geholpen en wat hoger in bed gelegd aangezien mijn blaas ook nog geleegd moest worden met een katheter. Toen de anesthesist binnen kwam zag hij ook direct aan mijn gezicht dat ik uitvalsverschijnselen had. Hij ging een ijsklontje halen en testte daarmee tot waar ik geen gevoel had. Toen het inderdaad bleek dat ik pas vanaf mijn oksel naar boven iets voelde kreeg hij het geloof ik toch een beetje benauwd. Zijn woorden waren: "uhm, ik ben ook nog maar een jonge dokter en weet ook nog niet alles dus ik ga er even iemand bij halen". Het is dat ik niet zo snel schrik heb, maar het klonk niet heel geruststellend. Ik wachtte maar rustig af, meer kon ik toch niet doen. Even later kwam hij terug met een meer ervaren anesthesist bij zich. Die leek iets minder onder de indruk. Het kwam niet zo vaak voor dat dit gebeurde maar het kon waarschijnlijk weinig kwaad. Waarschijnlijk zat de ruggenprik iets te diep, of reageerde ik gewoon wat heftiger op het medicijn. De enige oplossing was: niet meer op het knopje duwen tot de verschijnselen weg waren, in ieder geval die in mijn gezicht. Oké prima, doe ik dat. Ik had er op dat moment alleen nog niet bij stil gestaan dat de weeën dan natuurlijk ook weer terug zouden komen. Daar kwam ik echter snel genoeg achter. Ik hoopte maar dat het gevoel in mijn gezicht snel weer terug was zodat ik weer een keer op het knopje mocht duwen.

Tegen 11.30 uur waren de weeën weer zo heftig dat ik dacht dat ik het niet lang vol zou houden. Ik voelde mijn oog nog ietsje hangen, maar het was bijna over. Ik belde de verpleging en die was het gelukkig met mij eens, ik mocht weer op het knopje drukken. Dat was maar goed ook, want ik kreeg steeds meer het gevoel dat je al bijna zou komen. Dat was natuurlijk nog niet zo, maar de weeën begonnen steeds meer door de ruggenprik heen te komen. Toen de verloskundige rond 12 uur kwam, bleek dat ik wel al volledige ontsluiting had. Je moest alleen nog wat verder naar beneden zakken. De verloskundige zou over een uur terug komen. Een uur! Ik had al zo'n druk naar beneden toe dat ik dacht dat ik het nooit een uur vol zou houden. Na 3 kwartier voelde ik echt bij elke wee enorme druk en pijn en heb ik de verpleging weer gebeld. De verloskundige voelde dat je inderdaad al een behoorlijk stuk gezakt was. Eigenlijk nog net niet genoeg, maar ik mocht een paar keer persen en als je dan lager kwam mocht ik doorgaan. Zo niet zou ze over weer een uur terugkomen.

Gelukkig zakte je nog verder en mocht ik meteen doorgaan. Met alle kracht die ik nog kon vinden na 4,5 maand op bed liggen probeerde ik zo goed mogelijk te persen. Dit lukte ook best aardig volgens de verloskundige. Al snel zagen ze je mooie haartjes. De CTG kon je hartslag niet meer meten, en daarom vroeg de verloskundige of het goed was dat ze een klein draadje in je hoofdje zette. Zo konden ze dan je hartslag in de gaten houden. Ik vond dat prima, want ik was als de dood dat er nu iets mis zou gaan. Dus ik wilde graag dat ze je zo goed mogelijk in de gaten konden houden. Na zo'n 20 minuten persen was je er bijna, maar kwam je niet verder. Je hartslag zakte steeds verder (dit hoorde ik ook aan de piepjes via het draadje in je hoofd) en ik kreeg te horen dat je er nu echt uit moest. Als je bij de volgende wee niet geboren zou worden moest ze toch een knip zetten. Ik dacht alleen maar doe maar. Je moet eruit. Je moet eruit nu het nog goed met je gaat. Ik zei tegen de verloskundige dat ze moest doen wat nodig was. Ondertussen hoorde ik iets roepen over of de kinderartsen klaar waren, maar ik had het te druk met mezelf om het echt mee te krijgen. Ik deed echt mijn best, maar je hoofdje wilde er niet uit. Bij de volgende wee zette de verloskundige een knip en binnen een paar seconden was je daar. Op 1 juni 2021 om 13.37 uur, onze zoon Dean. Gelukkig begon je binnen een paar seconden te huilen. Er viel zo'n last van me af, godzijdank, je longetjes deden het! Ondanks het kleine beetje vruchtwater waar je het mee moest doen vanaf 18,5 week. Je werd op mijn buik gelegd en papa heeft de navelstreng doorgeknipt. Omdat je na een paar minuten toch wat minder goed adem leek te halen werd je toch voor de zekerheid even meegenomen. Toen pas zag ik dat er 6(!) artsen/verpleegkundigen de kamer binnen waren gekomen. Papa ging met jou mee, terwijl ik nog gehecht werd. In de tijd dat je in het kamertje naast mij was hoorde ik eerst niks, toen maakte ik me toch een beetje zorgen. 6 mensen, die stonden niet voor niks klaar. Dat toonde wel aan dat het ook helemaal mis kon zijn met je. Maar gelukkig begon je al snel weer te huilen en bleek alles inderdaad helemaal in orde te zijn. Toen ze je wogen bleek je 2630 gram te wegen! Wat viel dat enorm mee. Dit betekende dat je niet eens opgenomen hoefde te worden. Dat hadden we echt nooit verwacht. We konden ons geluk niet op. Papa kwam terug gelopen met jou in zijn armen. Ik was tot over mijn oren verliefd. Dean, het voelde zo fijn om je naam eindelijk hardop te kunnen zeggen tegen iedereen. Wat was (en ben je nog steeds) een mooi mannetje. Je kleine lijfje nog een beetje in de kreukels van de bevalling. Je rechterhandje wat je telkens weer omhoog deed omdat je in mijn buik ook altijd al zo lag. Het was een zwangerschap die ik niemand toe wens, maar je bent het helemaal waard. Je hebt alle problemen en dingen die mis konden gaan overwonnen. Ons kleine vechtertje. Jij hebt ons papa en mama gemaakt, en daar hebben we 5 jaar op moeten wachten. Lieve kleine Dean, welkom in de wereld❤️

In de volgende blog vertel ik over de dagen na de bevalling. In eerste instantie leken we snel naar huis te mogen, maar jij zou jij niet zijn als je weer voor een verrassing zou zorgen waardoor je met spoed op de NICU opgenomen moest worden.