Onze kleine man

Als je denkt dat je het niet aan kan of dat het niet gaat lukken vrouwen kunnen alles aan.

Mijn zwangerschap begon met een heftige bloeding de huisarts vertelde dat het een miskraam was terwijl we niet wisten of ik überhaupt wel zwanger was.

Na een paar weken wanneer ik de menstruatie moest krijgen toch maar een test gedaan. HUH?? 1 duidelijke streep en een lichte 2e streep ben ik nu wel of niet zwanger???

Toch maar de huisarts gebeld en vertelde mij dat ik de volgende dag urine moest brengen zodat hun nog een test konden doen.

Urine de volgende ochtend maar weggebracht en naar het werk gegaan.

Daar ging de telefoon om 10:30.het telefoontje waar ik de ochtend vol spanning op zat te wachten. Nou mevrouw we hebben hier ook een test gedaan maar u bent duidelijk zwanger.

Het antwoord waar ik op hoopte na een jaar was het dan eindelijk raak.

Nu was de vraag hoe ver ik was en hoe het zat met de miskraam wat de huisarts vertelde.

Na 2 weken kreeg ik de eerste echo om te kijken hoe ver ik was.

Ik was 7 weken zwanger we gingen terug rekenen en het was de dag dat ik eigenlijk een miskraam gehad zou moeten hebben.

Gelukkig bleek uit de echo dat ik nooit een miskraam heb gehad dat ons kleintje er al die tijd al zat.

Mijn zwangerschap begon niet met problemen het enige waar ik last van had was geur van vlees niet kunnen verdragen hoofdpijn en moe.

De weken gingen voorbij hij groeide goed en daar begon het bij inspanning werd ik niet goed duizelig draaierig bijna buiten bewustzijn raken.

Het enige wat werkte was flink wat suikers cola, dextro en snoep.

Toch door blijven gaan met werken want ja je krijgt een kleine die wil je alles geven.

Gezellig met manlief gaan shoppen voor kleren wat ik de hele zwangerschap aan zou kunnen zelfs daar ging het bijna mis.

Werken lukte ook niet meer kon niet meer dan een half uur werken en dan begon het.

Samen maar besloten dat het beter was voor de veiligheid van de kleine en mij om te stoppen met werken.

Weken gingen voorbij het ging weer goed met mij.

Op elke echo was ons kleintje goed druk en groeide goed.

Tja toch ging het met mij weer niet goed stress stapelde zich op bij mij waardoor hij niet optimaal meer groeide hij was elke keer aan de kleine kant maar kerngezond.

We passeerde de 30 weken onze jongen deed het super lekker druk en bewegelijk.

Daar begon het weer mijn stress zorgde er voor dat ik veel weeën kreeg en hij niet optimaal meer bewoog.

Ziekenhuis gebeld en ik moest op controle in het ziekenhuis bleek dat alles goed was met hem er was niks aan de hand dus lekker weer naar huis.

Met 32 weken was het weer raak weer veel weeën hij bewoog minder dus weer op naar het ziekenhuis weer was er niks aan de hand op naar huis.

Helaas met 34 weken weer hetzelfde maar ook nu was alles goed. Ik kreeg advies van het ziekenhuis om stress te vermijden omdat hij anders te vroeg geboren zou worden en zoveel mogelijk rusten.

Met ons goede gedrag naar weer naar huis en luisteren naar het advies van de gyneacoloog.

Stress vermijden bleef lastig dus moest er voor kiezen een aantal mensen uit mijn leven te zetten voor de gezondheid van mijn zoon.

De weken gingen voorbij het ging goed ik had niet veel weeën meer en hij groeide ook weer goed daar was dan de uitgerekende datum 27 April maar meneer was er nog niet wel een week gerommel weeën maar hij wou er nog niet uit.

Veel gewandeld om het op te wekken maar hij vond het nog goed zo.

Eindelijk in de nacht van 29 april om 04:00 uur begonnen de weeën om de 5 min voor 1,5 uur eindelijk was het zover.

Manlief om 05:60 uur uit bed gehaald dat het zover was rustig aan gaan kleden spullen gepakt voor het ziekenhuis maxi cosi mee en gaan!!!.

Daar waren we dan om 07:00 uur in het ziekenhuis met het idee dat we eindelijk ons kleintje konden vasthouden vandaag.

Ik werd gelijk gecontroleerd en bleek 3 cm te hebben.

De weeën bleven komen maar het schoot nog niet op toch maar de vliezen laten breken in de hoop dat het sneller zou gaan.

Uren gingen voorbij en het schoot nog niet veel op ik zat nu op 5 cm.

De weeën bleven komen ik trok het niet meer van de pijn en was zo moe.

Besloten om de ruggenprik te nemen maar ik was er zo bang voor dus na de wee stuurde ik ze weg dat ik het niet meer wou de wee kwam weer en ik riep de verloskundige voor de ruggenprik na 4 keer wegsturen toch maar voet bij stuk gehouden om de ruggenprik te nemen.

Na een uur mocht ik eindelijk de prik tijdens het wachten op de prik kreeg ik de weeën continu achter elkaar het ging opeens super snel ik zat op 7 cm dus snel iemand halen om de prik te zetten anders was het te laat en moest ik het zonder doen.

De ruggenprik was gezet en de pijn was te doen.

De 8 cm kwam en ik kreeg heel erg persweeën die ik niet weg kon puffen ik raakte er zelf van in paniek van al het persen wat niet mocht ik zette zoveel kracht dat ik paars aanliep.

De verloskundige kwam om nog een morfinepomp aan te sluiten zodat ik rustig kon blijven tot het moment daar was dat ik eindelijk op 10 cm zat.

Na 35 min persen was eindelijk onze kleine jongen geboren om 20:12 uur.

16 uur verder doodop maar zo trots op wat ik had gepresteerd het was alles waard.

We konden eindelijk genieten van ons ventje.

nu bijna 10 maanden verder en nog zo trots als toen.