'ONZE GROOTSTE WENS IS IN VERVULLING GEGAAN'

‘Ik ben er altijd heel open over geweest. Ons

hele traject was enorm heftig, dat is niet te

onderschatten. Het doet emotioneel gewoon

heel veel met je. Je ziet ineens overal baby’s,

zwangeren, kinderwagens. En jouw grote

droom komt dan niet uit. Maar ik ben altijd

positief gebleven. Ik heb geleerd dat je nooit

iets op moet geven. Als je het niet probeert

weet je ook niet of het lukt. Het is heel

onwerkelijk om te beseffen dat we twee jaar

geleden nog zo in de put zaten, en nu is onze

grootste wens in vervulling gegaan.’

‘Chris en ik hebben elkaar 11 jaar geleden leren

kennen in de kroeg. Ik ging stappen met mijn

beste vriendin en hij met zijn broer. We kregen

heel toevallig allebei een relatie, ik met Chris en

mijn vriendin met zijn broer. Dus zij is inmiddels

mijn schoonzus. Chris en ik zijn allebei precies

hetzelfde. We hebben het hart op de tong, we zijn

heel lief voor elkaar en we kunnen ook flink

bekvechten. We hebben hele zware jaren gehad.

Deels vanwege zijn werk als militair, en ook om het

feit dat ik niet zwanger kon worden. Dat heeft er

flink ingehakt. Maar dat hebben we wel samen

overwonnen. We zijn nu 6 jaar getrouwd. Chris

kwam terug van uitzending en toen heeft hij mij

ten huwelijk gevraagd. Gewoon in de woonkamer,

heel romantisch en schattig. Chris houdt niet van

in de schijnwerpers staan.’ 

‘Bij mij was er niet meteen een sterke kinderwens,

maar Chris heeft altijd gezegd dat hij graag

kinderen wilde. Maar in de loop van de jaren

kregen vriendinnen kindjes en heb ik veel

opgepast, en toen is bij mij de wens langzaam

gegroeid. We zijn uiteindelijk 6,5 jaar bezig

geweest om Jaylee te krijgen. In eerste instantie

was ik gestopt met de pil. Dan weet je dat het zo

nog een jaar kan duren. We waren nog jong, dus

we hadden nog alle tijd. Intussen kreeg ik een

gastric bypass en ben ik 67 kilo afgevallen. Om die

reden zijn we twee jaar gestopt met proberen.

Toen we weer begonnen dacht ik eerst nog dat het

lag aan mijn overgewicht en dat het nu vast beter

zou gaan. Maar na alles bij elkaar 5,5 jaar

proberen, zei ik tegen Chris dat dit toch wel heel

erg lang duurde. Hij wilde liever niet de waarheid

onder ogen zien, maar we zijn uiteindelijk toch

samen naar de huisarts gegaan. Die heeft ons

gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis om de

achterliggende oorzaak te achterhalen. En zo

begon in 2018 ons fertiliteitstraject.’

‘Ze begonnen met het monitoren van mijn

maandelijkse cyclus. En Chris kreeg een

onderzoek, die uitslag kregen we heel knullig

via de mail. We wisten wel meteen: dit is niet goed.

Hij bleek uitzonderlijk weinig zaadcellen te

hebben. Vooral Chris zag het op dat moment echt

even niet meer zitten. Er is door de arts toen

besloten om meteen op ICSI over te gaan, dat er

dus kunstmatig een zaadcel in de eicel wordt

gebracht. De kans dat dit zou lukken was 0,03%.

Maar als je het niet probeert, weet je ook niet of

het lukt. Emotioneel was het wel echt heel zwaar.

Als je elkaar niet kunt geven wat je het liefste wil,

dan ga je ook twijfelen aan je relatie. Dan moet je

beslissen, ga je uit elkaar of blijf je en ga je het

toch proberen. Uiteindelijk is het een wonder dat

het toch gelukt is.’

‘De eerste poging was dramatisch. Toen ze

eenmaal mijn cyclus in kaart hadden gebracht

moest ik een maand lang hormonen spuiten in

mijn buik. Bij de allerlaatste controle voordat ik

een punctie zou krijgen, bleek dat ik verkeerde

medicatie had gekregen. Daar ben ik zo kwaad om

geweest. De tweede poging ging gelukkig wel goed.

Ik kreeg uiteindelijk een punctie in november

2018, en van de zes eicellen zijn er uiteindelijk

twee bevrucht. We moesten nog wel een dag

wachten met de terugplaatsing omdat ze nog niet

voldoende gedeeld waren. Die nacht heb ik geen

oog dichtgedaan. De volgende dag konden ze er

eentje terugplaatsen, en de andere was niet goed.

Ik zei nog voor de grap tegen Chris, dit is ons

gouden ei.’

‘We gingen naar huis om een paar dagen te

wachten, en eigenlijk raden ze aan om niet zelf

thuis te testen. Maar op de dag van de controle

hield ik het niet meer, en heb ik toch zelf getest.

En eigenlijk wist ik al wel dat ik zwanger was. Ik kon

de lucht van koffie ineens niet meer verdragen. In

het ziekenhuis werd mijn vermoeden bevestigd.

We hebben het meteen verteld aan mijn ouders

en mijn schoonouders, dat was tijdens het

Sinterklaasweekend 2018. Iedereen was superblij

natuurlijk. Ik was ook heel blij, maar ik ben ook

heel bang geweest om het te verliezen. Ik heb

zoveel beren op de weg gezien. En vooral heel veel

dingen die er niet waren. Pas na 16 weken heb ik

het een beetje los kunnen laten. Wat me ook wel

gerustgesteld heeft is dat ik thuis naar het hartje

kon luisteren met zo’n Angel Sound. En ik wist dat

ik het waarschijnlijk maar één keer zou meemaken,

dus ik heb zoveel mogelijk genoten van de

zwangerschap.’  

‘Ik ben bevallen op 14 augustus 2019, de warmste

dag van de maand. De laatste dagen voor de

bevalling waren zwaar en duurden heel lang. Ik

was op het eind ook wel bang voor wat er ging

komen. Ik wil graag alles onder controle houden,

en dat kan natuurlijk niet. Ik heb zelfs gevraagd of

ik onder narcose mocht, want ik was zo bang voor

de pijn en het ongemak. We spraken af dat ik in

het ziekenhuis zou bevallen met een ruggenprik. Ik

wilde ook niet teveel mensen om me heen tijdens

de bevalling. De verloskundige in het ziekenhuis

heeft me wel geholpen om wat meer rust te

krijgen in de aanloop. Uiteindelijk heb ik een

bevalling gehad volgens het boekje en is het

gegaan zoals ik wou dat het ging. Ik heb het zelfs

zonder pijnstilling gedaan.’

‘Toen ik ruim 39 weken zwanger

was ben ik ingeleid. Ik had zo’n pijn in mijn heup

doordat er een zenuw bekneld zat, dat ik soms

niet meer kon lopen. Ik had op dit moment 2

centimeter ontsluiting dus de verloskundige ging

mij strippen. Zij was ervan overtuigd dat ik in dat

weekend zou gaan bevallen. Maar die maandag

erna was er nog steeds niks gebeurd. Dus een

paar dagen later, op mijn uitgerekende datum,

mocht ik terugkomen en gingen ze mijn vliezen

breken. Toen we ons meldden om 7.00u ’s

ochtends had ik al 3 centimeter ontsluiting. Ik

kreeg een infuus, en toen begon de bevalling. Ik

was heel zenuwachtig, maar ook opgelucht omdat

ik veilig in het ziekenhuis was. Chris was juist heel

rustig, die keek vooral uit naar het moment dat de

baby eenmaal gezond en wel geboren was. Dan

begon voor hem het grote genieten.’

'Na een tijdje kreeg ik weeënopwekkers wat gelijk

resulteerde in een weeënstorm van een uur. Ik

dacht dat ik doodging. Dat deed echt heel veel

pijn. Ik werd er ook beroerd van. Ze hebben het

toen wat teruggedraaid en inmiddels was ik van 3

naar 5 centimeter gegaan. Ik wilde nog steeds die ruggenprik, maar de

verloskundige zei dat ik eerst maar even lekker

onder de douche moest gaan zitten. Achteraf wist

zij natuurlijk al dat een ruggenprik niet meer nodig

zou zijn, het ging zo vlot allemaal. Ik heb zo’n 1,5

uur onder de douche gezeten op een krukje. Om

een uur of twaalf kreeg ik echt super heftige weeën

en had ik ook een enorme persdrang. Ik had mijn

hesje al aan voor de ruggenprik, maar toen bleek

dat ik al 9 centimeter ontsluiting had. De

verloskundige zei: doe dat hesje maar weer uit, je

gaat nu bevallen.’

‘Alles werd klaargezet voor de bevalling en rond

één uur mocht ik persen. Ik heb eerst heel slecht

op mijn hoofd geperst, ik zag eruit als een aardbei.

Chris zat rustig naast me met een washandje op

mijn hoofd. De gynaecoloog moest weg maar werd

vervangen door een superlief meisje, dit was één

van haar eerste bevallingen. De verpleging was

ook heel aardig en de verloskundige heeft me

uiteindelijk geholpen met persen. Ik dacht dat dit

iets heel natuurlijks zou zijn, maar dat viel nog niet

mee. Uiteindelijk is Jaylee om tien voor twee

geboren. In mijn dossier stond: een bevalling

volgens het boekje.’

‘Chris en ik waren enorm opgelucht toen Jaylee

eenmaal veilig en wel geboren was. Ook wel

grappig: de hele zwangerschap werd gezegd dat ze

heel klein zou zijn. Maar ze woog toch 3200 gram

dus zo klein was ze niet. Ze heeft wel lekker dikke

wangetjes, dat is zo lief. Meteen voelde het alsof

ze al die tijd al bij ons was. We hebben er

jarenlang voor moeten knokken, maar toen ze er

eenmaal was voelde dat zo natuurlijk en ben ik

ook geen minuut meer bang geweest.

 ‘Ik heb het geboorteverhaal van Jaylee laten opschrijven door Mybirthstory.nl. 

Op die manier blijven ook de kleinste details bij me,

 en kan ik ze later aan onze dochter vertellen.

 Ik ben zo blij met het resultaat, inclusief persoonlijke illustratie!’