Van de eerste wee tot aan de baby zelf opvangen

Zondagavond. 10 december. 18.30 uur. Wij zitten op de bank met ons dochtertje. We hebben net ons avondeten op en kijken naar Bing zoals we dat iedere avond doen. 

Het is al twee dagen wat onrustig. Ik heb wat voorweeën en het rommelt wat. Maar het is ook duidelijk dat de bevalling nog niet begonnen is. Maar we zitten dus op de bank, met ons dochtertje en Bing op de achtergrond, en dan komt de eerste wee. Ik weet het gelijk weer, ik herkende het van mijn vorige bevalling. We bellen de verloskundige na de tweede wee, omdat ik de vorige keer snel bevallen ben, moest ik de verloskundige gelijk bellen als ik het idee had dat de bevalling begonnen was. We spreken met de verloskundige af dat zij in het ziekenhuis op ons wacht en wij de auto instappen.

We moeten een kwartiertje wachten op de oppas voor ons dochtertje. Mijn vriend gaat nog snel even douchen, mijn vliezen waren toch nog niet gebroken. Dus we dachten nog de tijd te hebben. Terwijl hij onder de douche staat, nemen de weeën toe. Ze worden heftiger en komen sneller na elkaar. Ik lig op de bank en mijn dochtertje komt tegen mij aanliggen. Ondertussen bel ik nog met de verloskundige en mijn moeder (voor ons dochtertje) om alles goed af te spreken. 

Wanneer mijn vriend klaar is, pakt hij mijn ziekenhuistas en wachten we op de oppas. Ze kan er ieder moment zijn. Ik wil nog even naar de toilet voordat we de auto in gaan. Daar krijg ik een weeënstorm, maar ondertussen app ik de verloskundige nog dat ik nog even naar de wc ga en we er dan aankomen. De weeën worden heel heftig, waar ik bij mijn vorige bevalling dacht: “het doet zeer maar het is te doen”, kon ik nu de pijn niet aan. De paniek slaat toe als ik bedenk dat ik naar de auto moet lopen. Maar ik geef mezelf een metaforische schop onder m’n kont en wil opstaan. Op dat moment breken mijn vliezen. Dit gaat echt met grof geweld. Het lijkt alsof er een emmer water in één keer in de wc-pot gegooid wordt. Ik schrok ervan, ik riep mijn vriend omdat ik toen pas besefte dat we het ziekenhuis niet meer gingen redden. Maar ondertussen is ook de oppas binnengekomen waardoor hij niet hoorde dat ik riep. Dus klopte ik heel hard op de wc-deur. Waarna ik weer opsta en ik het hoofdje al voel komen. Ik was gelijk geswitcht en wist dat ik dit nú moest gaan doen, net een stap buiten de toilet, op de gang. Het maakte allemaal niks meer uit. Ze kwam en ik voelde aan alles dat ik het niet kon tegenhouden.

Wanneer ik zeg, ze komt, ik voel het hoofdje al! Denkt mijn vriend nog dat dit niet mogelijk is. Waarop ik zeg: “je gaat haar nu opvangen, je kunt dit, bij de koeien doe je dit ook!”. Even voor de duidelijkheid: wij hebben een boerderij. Hij is echt nèt op tijd om ons kindje op te vangen. Hij heeft ons kindje vast en geeft haar aan mij. Ze huilt gelijk en ook hierin switchen we gelijk naar de volgende situatie, zorgen dat de baby warm is. Mijn vriend en de oppas halen handdoeken en dekens om ons kindje warm te houden. Ondertussen belt mijn vriend de verloskundige terug om te vertellen dat ons kindje al geboren is. We houden de verloskundige op speaker zodat ze ons kan vertellen wat we moeten doen. 

Omdat de bevalling zo snel ging, had ik al snel weer krampen. De baby zat namelijk nog aan mij “vast”. De placenta is nog niet geboren dus wij zij letterlijk nog verbonden door de navelstreng. De navelstreng klopt nog waardoor de baby ook nog extra zuurstof binnen krijgt. Maar doordat ik krampen krijg, moet ik wel gaan bevallen van de placenta. Ook weer zonder verloskundige, zij is nog onderweg naar ons. Ik vind dit spannend omdat dit mij niet zelfstandig lukte bij mijn vorige bevalling. Maar ik moest dus ik deed precies wat de verloskundige, door de speaker, zei. En deze keer lukte het wel. Op dat moment word ik helemaal niet goed. Het lukt mij nog net om de baby bij mijn vriend in zijn handen te duwen waarna ik zelf flauwval. Daar zat mijn vriend dan: met een baby, waar de placenta nog aanvalt zit, in zijn handen en ik die voorover over hem heen gevallen was. Hij heeft mij op de onderste trede van de trap gezet en daar kwam ik gelukkig alweer snel bij. Waarschijnlijk een adrenalinekick, samen met bloedverlies, waardoor het even te veel werd. Ik wilde ook de traptrede niet meer af tot de verloskundige er was. Dus daar zaten we dan, op de trap in een berg van handdoeken en dekens, met onze pasgeboren baby in onze handen. En Oja, er liep ook nog een peuter als een kip zonder kop door het huis. Gelukkig hadden we Bing nog aanstaan en de oppas, die zorgde voor haar afleiding tussendoor. 

Inmiddels is de verloskundige gearriveerd. Ze maakt nog een foto van hoe we er bij zitten. “Leuk voor later”, zegt ze nog. En inderdaad, we kijken nog vaak naar die foto. De verloskundige doet de controles bij onze baby en bij mij. Alles is goed, wat een opluchting! 

Doordat de bevalling zo snel is gegaan, en vooral het stukje van het breken van de vliezen naar de geboorte, miste ik het besef dat ik een baby heb gekregen. Natuurlijk leef je er al 9 maanden naartoe maar ik zit, als een zombie met een baby in m’n armen, op de bank. Lichamelijk heb ik niks geleden maar mentaal heeft het echt tijd nodig gehad om te landen. Pas toen ik drie dagen na de bevalling weer beneden kwam en naar diezelfde toilet ging, kreeg ik flashbacks. De hele film speelde zich opnieuw af. Dit was toen best heftig maar heeft mij achteraf erg geholpen om mijn warrige herinneringen weer meer structuur te geven.

Inmiddels ben ik heel veel gesprekken en een detailleerd bevalverslag verder en heeft het een plekje gekregen. Ik kijk er nu eigenlijk heel goed op terug. Eigenlijk wel heel stoer dat ik en mijn vriend helemaal samen van A tot Z een kindje op de wereld hebben gezet, letterlijk. Met onze dochter op de achtergrond.

Onze baby is nu dik 10 weken oud en doet het super goed. Dolgelukkig en helemaal compleet met ons gezinnetje van vier!