Onze dochter is geboren!! ?

19 september 2019, 07:45 melden wij ons in het ziekenhuis. We krijgen een kamer en ik begin gelijk haar bedje op te maken met mijn eigen lakentjes en dekentjes en ik leg haar kleertjes klaar. Ik heb alles voorbereid, voor zover ik dat nog kon doen want mijn plan viel 16 weken geleden al in duigen toen duidelijk werd dat het een keizersnee zou worden in plaats van de thuisbevalling die ik in mijn hoofd had. In mijn eigen bed, met mijn eigen muziek op, mn eigen verloskundige en eigen spulletjes en vertrouwende omgeving. Nou.... dat ging dus even niet door. Helaas. Inmiddels had ik me kunnen voorbereiden en geprobeerd de teleurstelling een plek te geven en er het beste van te maken, maar ik vond het nogsteeds vreselijk en daarbij doodeng. 

Afin, ik was de kamer aan het versieren met mijn zelf meegebrachte roze slingers en vlaggetjes, zette mijn eigen mokken in het kastje en legde mijn eigen kussen en dekentje in het ziekenhuis bed dat de aankomende dagen mijn thuis ging zijn. (Moest er toch wat van maken hè haha). Mijn vriend hielp me met versieren en even later werd ik aan de ctg scan gelegd om nog even de baby in de gaten te houden.

Arts in opleiding (waarvan ik al 1000x had aangegeven dit niet te willen!!!! Geen stagiaires etc etc want ik vond het al zo eng en had al zo weinig vertrouwen, maargoed) kwam even mijn infuus prikken, en ik zei nog; wel in 1x ff goed hè!! (Vorrige x in december moest het 4x opnieuw dus heb een klein trauma) en de beste knaap prikte natuuuuuuurlijk niet goed. (Ik ben ondertussen ruim 2 weken verder en Mn arm is nog helemaal paars!!!!) moest dus opnieuw en de ellende was dus al begonnen. Uiteindelijk mochten we naar de ok, daar gaan we weer..... want ook die ok heb ik nou niet zon leuke ervaring aan.

De ruggenprik viel me relatief mee maar daarna sloeg de paniek toe.

Tijdens de keizersnee voelde ik scherpe pijn.. (niet ondragelijk maar ik voelde het wel degelijk!!) ik heb dit aangegeven maar omdat ze me anders zouden laten slapen en ik niks van de geboorte wilde missen heb ik doorgebeten.. maar sjeeeesus wat was ik bang. Gelukkig was ze er vrij snel daarna, en ook dat duwen en trekken vond ik geen pretje!

Ik vond het echt totaal geen ‘mooie bijzondere fijne of wat dan ook voor ervaring’ want ik kijk er niet fijn op terug.

Het moment dat mijn dochter geboren werd, natuurlijk was dat moment magisch!!! Ze huilde gelukkig gelijk en keek me aan door het operatie doek. Ik kon haar door het doorzichtige plastic doek heen kussen en onze neuzen raakte elkaar. Ze had een hele volle bos zwart haar en even vergat ik alles om me heen.

Helaas moest zij gauw mee met de arts en later op de uitslaapkamer moest ze ook gauw weg, naar de afdeling neonatalogie ivm een veelste lage bloedsuiker.

Ikzelf was tijdens de operatie meer dan 1 liter bloed verloren en heb dus nog een tijd (1,5 uur?!) alleen gelegen.

Vreselijk... ik wil er niet aan terug denken.

Toen ik eenmaal bij haar op de afdeling kwam had ze al een infuus en lag ze aan een monitor. Ik voelde me vreselijk want had voor Mn gevoel een hoop gemist en kon er niet voor haar zijn terwijl er zo aan haar gesleuteld was. 

5 dagen moest ze blijven..., iedere 3 uur prikjes in dr voetjes om die bloedsuikers te meten. ook dat, VRESELIJK. 

Ik wilde haar pijn en verdriet overnemen maar voelde me zo machteloos.

Zelf mocht ik na 2 dagen van de afdeling af en bij haar inroomen zodat ik 24-7 bij haar kon zijn.

Al met al heftige dagen... op een heftige afdeling.

Je kunt je er niks bij voorstellen, tot je er dus ligt, of althans... je kind er ligt en jij erbij.

Na 5 dagen mochten we naar huis maar voor mijn gevoel was ik 5 weken weggeweest. Alsof de wereld had stilgestaan toen ik weer buiten kwam..... 5 dagen geleden liepen we hier binnen en in deze 5 dagen was mijn wereld totaal veranderd... ik kan het niet anders omschrijven. 

Inmiddels zijn we 2 weken thuis en Lauren doet het geweldig.

Ze is goed gegroeid (nogsteeds een klein poppetje) maar toen we het ziekenhuis verlieten woog zij 2310 gram en nu 2 weken later 2750!!!! Ze drinkt fantastisch en is de eerste week bijgevoed. Ze slaapt als Eem roosje en huilt eigenlijk nooit (alleen als ze honger heeft!) en is echt een wolk van een baby! Ik ben zo dankbaar dat ze het zo goed doet, en ze is zo’n prachtig mooi poppedeintje!!!! 

Ze maakt gelukkig een hoop goed en ik probeer zoveel mogelijk van haar te genieten, maar alles moet ook even een plekje krijgen. Alle emoties kunnen en mogen er gelukkig naast elkaar zijn... en mijn lieve vriend en geweldige papa van mijn dochter steunt ons geweldig en helpt waar kan.

Die roze wolk waar iedereen het over heeft is wel iets waar ik nog even naar op zoek ben.... maar ik geniet van het mooie lieve wondertje in mijn armen en wat ben ik blij en dankbaar voor haar!!! ????? mijn lieve mooie Lauren, kon ik je maar eeuwig zo dichtbij me houden als toen je in Mn buik zat.

Ik wil je nog helemaal niet delen, en wereld lijkt nog veel groter en bozer nu jij er bent... ik wil je met alles wat ik in me heb beschermen en het liefst houd ik haar 24-7 dicht tegen me aan. Is dit dan het ‘mama zijn’?! Dat oergevoel dat je krijgt als je moeder wordt?

Ik lijk wel een leeuw....

Ik denk dat ik gewoon nog even moet wennen en nu nog erg beschermend ben... 

daarbij, had ze anders gewoon nog 4 weken in mijn buik gezeten... ze was nog helemaal niet echt klaar om geboren te worden... en ik eigenlijk ook nog niet.... kon ik haar nog maar even zo dicht tegen Mn hart aan dragen. 

Ik besef nu meer dan ooit.... zo dicht als ze toen bij me was... zo dichtbij komt de nooit meer.... 

& zo klein als ze gister was... zo klein wordt ze nooit weer.

Lieve Lauren.... mijn lieve kleine poppedein,

Groei maar goed, wordt gelukkig... ik hoop dat je een prachtkind wordt, je bij jezelf blijft en dat wij jou een warm en fijn gezin kunnen bieden. Wordt maar een warm, lief, mooi mens.....

Maar groei niet te snel, blijf nog maar eventjes klein... mama wil écht nog even van je genieten... de tijd gaat zo hard.

Deze 2 weken zijn omgevlogen, net als mijn zwangerschap... alles is zo aan me voorbij gegaan, alsof het me allemaal ontglipt is... zo poeffff weg. 

Nog meer besef ik, geniet van elke dag, ieder moment, elke seconde.

Ik wil, en ik ga van je genieten! 

Elke dag, elke seconde... altijd❤️

Ik hou van jou..... 

& ondanks alles... 

Je bent mijn alles...

Ik zou het zo weer overdoen. 

???????????? 

Lauren Sammy 

19-09-2019     11:06      2545 gram    46cm

 Papa en Mama zijn ontzettend trots op je!