Onze bijzondere ontmoeting met onze zoon

Volgende week werd volgende maand.. maar bij dezen het lang beloofde laatste gedeelte van mijn bevallingsblog. Het mooiste gedeelte. Deze blogs schrijf ik voor jullie, maar bovenal voor mezelf. Hoe bijzonder om later alles nog eens terug te kunnen lezen én met Lucca te kunnen delen. Stiekem ben ik best jaloers op iedereen om mij heen die momenteel zwanger is van hun eerste kindje. Zij mogen dit fantastische eerste moment nog meemaken. Hét moment dat je voor het eerst mama en papa wordt. Je kleintje hoort, ziet, ruikt en voelt. Alles voor de eerste keer.

Dat moment kwam voor ons heel snel. De OK bleek meteen plek te hebben om mijn keizersnede uit te voeren. En omdat Lucca het zo goed deed in mijn buik was er ook nog ruimte om onze wensen door te spreken. We wilden graag onderdeel zijn van de geboorte zelf. Alles kunnen zien. En ik wilde hem zo snel mogelijk voelen, contact maken en laten weten dat alles OK is en dat ik dichtbij hem ben. Wensen die niet perse gebruikelijk zijn bij een spoedkeizersnede. Maar de verloskundigen dachten graag met ons mee.

Melvin werd klaargemaakt en ik werd alvast de OK ingereden. Mijn ruggenprik zat nog goed dus deze hoefde niet opnieuw gezet te worden. Daar lag ik, op een ijskoude tafel, zonder Melvin en met misschien wel 15 vreemden om mij heen. Ik voelde paniek en enthousiasme door elkaar. Gelukkig hadden twee fantastische verpleegkundigen dit meteen door en zij namen mij rustig in alle stappen van het proces mee. Zij vertelden me wie wat aan het doen was en wat er zo meteen zou gaan gebeuren. Melvin kwam de ruimte in en de rust keerde terug. Focus. Focus op het laten geboren worden van onze kleine baby. Ik zeg lachend tegen Melvin, ik voel ze wat trekken. Waarop Melvin aangeeft dat ik snel om moet kijken want daar kwam hij al!

Onder hysterisch gehuil zie ik eerst zijn billen naar boven komen en met een kleine draai is daar ook zijn hoofdje. Ze houden hem in het licht (zie even het rots moment van de Lion King voor je) en ik bewonder hem van top tot teen. ‘’Wat is hij knap, mijn lieve moppie.’’ Is het eerste wat ik roep (niet verstaanbaar, want nog steeds hysterisch aan het huilen, maar toch). Ik mag hem meteen knuffelen. Ze hebben naar mijn wensen geluisterd. Ik ben zielsgelukkig en Melvin ook. Vol trots en met dikke tranen neemt hij hem mee om zijn navelstreng verder af te knippen en hem samen met de artsen te checken. Ik heb hem gevraagd in alle gevallen áltijd met Lucca mee te gaan. Ik red me wel.

Eén van de verpleegkundige vraagt me op dat moment hoe onze zoon heet. We hebben dat zolang geheim gehouden dat het gek voelt om het nu hardop te kunnen zeggen. Lucca Benjamin heet hij. De verpleegkundige vraagt me meteen hoe we het schrijven. Met dubbel C. Ze straalt en laat me weten dat ze de naam prachtig vindt, en met een reden. Haar zoon heet ook zo en ook op dezelfde manier geschreven! Vernoemd naar de stad in het prachtige Italië, Toscane. Wat een ongelofelijk bijzonder toeval.

Melvin mag Lucca wegen en daarna naar mij komen brengen. Waar hij meteen naar mijn borst zoekt. De lieve verpleegkundigen helpen me, en ja hoor, hij drinkt!

We worden naar de uitslaapkamer gereden en ik heb alleen nog maar behoefte aan knuffelen én drinken. We krijgen een ijsje en mogen al snel naar onze gezinskamer waar we met zijn drieën de komende dagen zullen verblijven. Als nieuw gezin…