Onverwachte wending

Oh lieve dochter,

Wat was de weg naar jou lang het leek wel een zwangerschap waar geen einde aan kwam.

Maar dan.... Na 41 weken 2 dagen 24kg extra, liters melk en kilo’s yoghurt was het zover! Ik zou eindelijk ingeleid worden op dinsdag avond 22/10/2019!

We besloten om niets tegen de familie te vertellen een kwestie van niet heel de dag gestalkt te worden met dezelfde vraag ‘is ze er al?’. Dus vader en moeder ‘s avonds om 20:30u onderweg naar het ziekenhuis om eindelijk hun lang verwachte dochter te kunnen krijgen. Om 21u zijn ze begonnen met me in te leiden maar zoals verwacht heb ik heel de nacht wakker gelegen met honger en hier en daar af en toe een krampje, ‘s morgends om 7:30u begon het spektakel dan echt. Terwijl ik op mijn gemak nog wat grapjes zat te maken met vader merkte ik dat de weeën steeds heviger werden, in de verlos kamer heb ik een aantal keer eens goed overgegeven want dat hoort er blijkbaar allemaal bij. Alles geprobeerd, een bad op aanraden van andere moeders maar dat vond ik veel te koud, een douche maar dat vond ik veel te lastig, die domme grote bal maar dat vond ik te onstabiel. Uiteindelijk gekozen voor het bed en een beetje slaap inhalen. Dit lukte PRIMA!

Tussen mijn weeën door sliep ik telkens een minuut of twee omdat ik al twee nachten niet meer had geslapen van de stress kwamen deze korte slaapjes echt van pas! Ik werd telkens wakker van een wee dwong vader om mijn rug te masseren en vooral te zwijgen en gewoon lief te zijn. Uiteindelijk na 9u afzien een telefoon krijgen dat je niet wilt krijgen iemand heel dierbaar zou het einde van de dag niet halen, ineens moest vader kiezen afscheid nemen van zijn geliefde opa of de geboorte van zijn dochter misschien missen. Wat een verschrikkelijke keuze! Ik heb meteen beslist om een epidurale te krijgen (ondanks mijn panische angst van prikjes), ik moest er zijn voor Tom hem steunen en hem gewoon echt laten weten dat ik best kan bevallen zonder hem. Een bevalling een oh zo mooi moment tussen twee mensen die elkaar zo graag zien wordt ineens 1 van de meest pijnlijke en lastigste dagen voor een hele familie. Ondertussen werkte de epidurale goed maar niet helemaal maar aanvaardbaar om een schouder voor Tom te kunnen zijn. De uren tikte voorbij en ik lag al zo lang in bed ik begon het enorm saai en vervelend te vinden en bleef maar vragen ‘die komt toch nog vandaag he?!’ Om 19:40u mocht ik EINDELIJK beginnen aan de big deal ik mocht beginnen persen met de nodige humor (zo ben ik wel) begonnen we eraan ik dacht dat ze er dan wel snel zou zijn maar dat was buiten de ligging van de baby gerekend. Na twee pogingen met de zuignap (of hoe het ding ook echt heet) bleef mevrouw zitten ik voelde ze losschieten telkens weer de buik in! Na 40’ persen hoorde ik SPOEDKEIZERSNEDE uit de mond van mijn gynaecoloog komen maar ik merkte totaal geen paniek dus bleef rustig maakte nog een grapje want HOE GOED ZAG TOM ERUIT IN DAT GROEN PAKJE?!!!! ;)

Eens ik op de operatie tafel lag ging het snel en hoopte ik snel onze lieve dochter in mijn armen te hebben. Maar ook dat was weer te veel van het goede blijkbaar, ze kwam eruit en gaf geen geluid, geen traan, geen ademhaling, geen beweging. Billie was geboren en deed niets ze lag veel te ver van mij met een heleboel mensen rondom haar kleine roze lichaam. Ik in paniek Tom die me wou troosten maar eigenlijk ook wou flippen de stagiaire haar gezicht trok lijk bleek weg, ik die weer begon over te geven en maar bleef roepen dat het niet oke was! Ze hebben me een beetje verdoving bijgegeven na dat ze me weer even hielpen om op adem te komen want ook dat ging ineens heel moeilijk. Ik zag vlekken en voelde me volledig wegvallen onze dochter leefde niet hoe het moest.

Ineens werd Tom weg getrokken en moest hij mee met Billie naar een andere afdeling waar ze nog zeker 2u met haar zijn bezig geweest en ik had nog steeds geen idee hoe mijn kind eruit zag & of ze überhaupt nog wel in leven was. Na 2,5u zag ik ze eindelijk aan de beademing helemaal van de wereld vechten om toch hier bij ons te blijven. Daar was ze dan de aller mooiste dochter, de aller mooiste Billie. Geboren op 23/10/2019 om 20:58u (24u na het inleiden). Vanaf ze een beetje stabiel was werden we midden in de nacht naar het universitair ziekenhuis gebracht. Om 4:00 u ‘s nachts kwam ons gezin aan in een heel ander ziekenhuis dan gepland op een hele andere afdeling, helemaal verbaasd, verslagen, verdrietig om opa, geschrokken maar ook heel erg dankbaar! Wat er gebeurd was? Billie haar navelstreng zat niet 1 maar 2 keer rond haar hals ze lag met haar hoofd wel naar beneden maar toch nog verkeerd waardoor ze totaal niet door mijn bekken kon. Hierdoor is zij in nood gekomen en dus met een zuurstof gebrek op de wereld gekomen. Haar kleine mini orgaantjes zijn ook allemaal even gestopt met werken. Na 12 dagen neonatologie en heel veel testen mocht kleine Billie eindelijk naar huis! Wij konden eindelijk beginnen aan ons leven als gezin en het verwerken van ons verdriet want lieve opa heeft het leven gelaten 2uur voor onze kleine meid er was. Vreugde, verdriet en geluk hebben nog nooit zo dicht bij elkaar gelegen.