Ontsluiting zonder weeën, kan dat?

Ik ben altijd heel bang geweest om kinderen te krijgen omdat ze er ook uit moeten. Dat bevallen. Dat vond ik maar doodeng. Kan ik dat wel? Dacht ik altijd. En dat moet vast intens pijn doen. Maar vanaf moment 1 dat ik zwanger was, wist ik, dit kan ik! Van te voren heb ik goede voorlichting gehad. Ik ben naar de avonden geweest in het ziekenhuis, alle bladen en boeken gelezen over bevallen en heb ik meegedaan met een zwangergym cursus. Zo was ik optimaal voorbereid en wist ik wat ik allemaal voor nare dingen kon verwachten. 

Na 41 weken was er nog niets gebeurd. Geen voorweeën en geen harde buiken. Na een keer strippen, dacht ik nu gaat het komen maar na 41 weken en 4 dagen was er nog niets en besloten we om, in overleg met het ziekenhuis, hem te halen. 

Het begin van de inleiding ging goed. Eindelijk, dacht ik, mijn kindje gaat komen! En nadat ik aan het infuus was gekoppeld met weeënopwekkers was het wachten op de weeën. 

Je leest van te voren dat je er dan af en toe een krijgt en dat er steeds minder tijd gaat zitten tussen de weeën. Maar na een paar keer de weeënopwekkers ophogen, bleven de weeën bij mij uit. Opeens werd ik heel misselijk en duizelig dus ben ik snel op bed gaan liggen. Na nog een paar keer de dosis ophogen, werd ik steeds misselijker, kreeg ik krampen in mijn buik en.. nog steeds geen weeën. Gelukkig werd de baby goed in de gaten gehouden en ging alles goed met hem, maar een keizersnede werd wel genoemd. Want zonder weeën krijg je geen ontsluiting, toch? 

De gynaecoloog  kwam na een aantal uur  kijken, ik was er steeds slechter aan toe en hield niets meer binnen. Wat?! Toch 5cm ontsluiting. De weeënopwekkers werden stop gezet want zo kon het niet langer en misschien zou mijn lichaam het dan toch nog overnemen. 

En ja hoor. Ik begon me weer wat beter te voelen en ik had mijn eerste wee. Na 4 weeën kwam de gynaecoloog weer voelen en had ik volledige ontsluiting. 

Het einde naderde, dus mocht ik mee persen met de persweeën. Na 5 persweeën stopte ook deze en heb ik het laatste deel zelf gedaan. 

Ik weet nog dat de verpleegkundige zei dat ze begreep hoeveel pijn ik had maar ik kon alleen maar denken: nou, valt eigenlijk wel mee.. 

Bizar eigenlijk hoe het lichaam werkt. Iedere bevalling is anders en zo zie je maar, je kan nog zo voorbereid zijn op alles, elke vorm van bevallen denkt gelezen te hebben, en nog een compleet andere ervaring hebben. Achteraf bleek ik dus allergisch te zijn voor die weeënopwekkers. De artsen wisten niet zo goed wat er was omdat ik maar bleef spugen en geen weeën had. 

Niets is van te voren zeker, vooral niet bij een bevalling. Ik had me voorbereid op de ergste pijn en heb dus bijna geen pijn gevoeld. Mijn advies is: Ga op in het moment en blijf rustig. Bevallen is een bijzondere ervaring.