_Ontmoeting en Liefde_

Maandagochtend om 10uur melden we ons op de afdeling. Wat spannend. We gaan haar nu echt bijna ontmoeten. We hebben al zoveel over haar gehoord en al zoveel gesprekken over haar gehad. Ik vind het heel spannend. We weten gewoon echt niet hoe het gaat lopen. Het kan heel goed gaan, maar ik ben ook voorbereid op een slechte afloop. Ik denk dat het zelfbescherming is dat ik hier al mee bezig ben.

Maar ons meisje is een echte vechter dus hopelijk gaat ze dat ook laten zien naar de bevalling.

We starten die maandag met een ballon, want ik heb nog geen ontsluiting van mezelf. Niet gek want ik ben nog maar 37 weken zwanger.

De ballon zou moeten zorgen voor 3cm ontsluiting omdat dat nodig is om de vliezen te breken. En de bevalling te kunnen opwekken.Ik krijg een ballon met maar de helft erin van wat er normaal in zit. Omdat ze toch wel voorzichtig willen zijn voor ons meisje. Ze weten niet hoe ze hierop gaat reageren. Maar die dag gebeurd er niets, helemaal niets. Deze dag gaan we haar nog niet ontmoeten dus.

Dinsdagochtend wordt er gecheckt hoe het ervoor staat met die kleine ballon. Hij zit nog vast, nog helemaal geen ontsluiting dus. De arts gaat in overleg. Er is ook medicatie die gegeven kan worden, maar dit durven ze niet aan. Als ik het heb ingenomen is er geen weg meer terug, je kan het niet meer ongedaan maken als de kleine meid het niet fijn vind. Een ballon kan je eruit halen als ze zien dat het niet goed gaat met haar. Conclusie ik krijg nu de normale ballon. Dat vind ik prima, ik wil haar nu zo graag ontmoeten!Woensdagochtend nogmaals een controle, de ballon wordt eruit gehaald want het zat nog steeds vast. Nog geen ontsluiting dus. Daar wordt ik heel gefrustreerd van. Alle spanning komt er even eruit. Ze gaan weer in overleg, nog steeds geen medicatie, maar weer een nieuwe ballon.

Ik moet er even naar buiten, we zitten nu al zolang binnen, dat is niks voor mij. Samen gaan we even een rondje lopen. De frisse lucht doet me goed.

Die middag als ik naar de wc ga voel ik ineens iets geks, de ballon, hij valt eruit! Yes! Eindelijk begin van de ontsluiting. Het is te laat op de dag om de vliezen te breken en de weeën opwekkers te starten, maar nu weet ik dat het morgen gaat gebeuren.

En dan is het donderdagochtend. Om half 11 worden mijn vliezen gebroken, ik kan alleen nog maar denken aan dat we haar bijna gaan ontmoeten. Verder ben ik erg rustig. Elk half uur komt de verpleegkundige de weeën opwekkers ophogen. Tot 16.00uur kan ik tussen de weeën door rustig mijn boek lezen. Maar na 16.00uur wordt het heftiger en moet ik wel moeite doen om de weeën goed op te vangen. Om 17.45uur vraag ik eens voorzichtig wat mijn opties zijn aan pijnstilling. Optie 1 is morfine, Optie 2 een ruggenprik. Morfine wil ik echt niet. Ik moet goed bij zijn als ze ter wereld komt. Ik wil meemaken hoe het met haar zal gaan. Dus die optie valt af. Voor een ruggenprik vind ik het nog niet erg genoeg. Om 18.45 uur zit ik nog op 6cm, dan toch maar de ruggenprik.

Ik dacht ik doe die bevalling wel even, ons meisje is maar klein. Maar ik was even vergeten dat de weeën ook met een klein meisje gewoon hetzelfde voelen.Alles wordt geregeld voor de ruggenprik. Maar ineens krijg ik het gevoel dat ze er uit moet. In een kwartier tijd van 6cm naar 10cm,  dat ging snel. De ruggenprik wordt afgebeld.En niet snel daarna is ze er ook al.

Wat ongelofelijk! Ze huilt direct, ze kan dus ademhalen met haar kleine kin. Dat is het eerste wat ik denk.

Ik wil haar graag zelf aanpakken, maar de navelstreng is heel kort. Dus het lukt niet zo goed. Ze ligt ergens onder op mijn buik.

Daar is ze, onze dochter! Met alles wat ik gehoord heb van dit syndroom kan ik maar niet geloven dat ze zo knap is. Er is helemaal niks ‘geks’ aan haar te zien. Ik knip zelf de navelstreng door en dan kan ze echt even goed bij mij liggen. Ik blijf maar herhalen: ze is er en ze ziet er zo goed uit.

De neonatoloog is wel in onze kamer. Maar omdat ik heb aangegeven dat ik liefde ook heel belangrijk vind laten ze haar lekker bij mij liggen. De neonatoloog houdt haar goed in de gaten, maar het is niet nodig om direct in te grijpen. Na een tijdje bekijken we je eens goed. Echt alles zit erop en eraan, we willen misschien wel iets zien van het syndroom, maar het is er gewoon niet.

Whoooow, jij klein knap meisje. Wat ben ik trots!

En wat is het fijn dat jij daar zo bij mij ligt. Ik hou zoveel van jou!