Ons bevallingsverhaal

Ik beschreef het in mijn vorige blog al, het laatste anderhalf jaar van mijn leven was zoals een rollercoaster. Mijn bevalling paste perfect in dat plaatje bij. 

Na 37 weken en 3 dagen gingen we op een routine controle bij de gynaecoloog. Doorheen de zwangerschap had hij al enkele keren laten vallen dat de baby precies een beetje kleiner en lichter leek dan gemiddeld, maar hij zag hier geen graten in. Dit kon wel eens voorvallen. 

Op die routinecontrole bleek ik een halve centimeter ontsluiting te hebben, iets van niets dus, maar dat gaf wel aan dat het dichterbij kwam. Voor de zekerheid wou hij ons toch doorsturen naar het ziekenhuis voor een controle-monitoring van het hartje van de baby. 

Zo gezegd, zo gedaan. Hup, de auto in en naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werden we al een beetje vreemd bekeken door de vroedvrouwen, want ze hadden geen idee wat we daar al deden. Na onze uitleg werden we aan de monitor gehangen. En toen kwam het, de hartslag van onze baby was niet zoals die moest zijn. De harttonen bleven heel strak en dat zagen ze niet zo graag. 

Er werd contact opgenomen met de gynaecoloog, hij besliste dat ik de volgende ochtend moest terugkomen. Maar nog geen reden tot paniek! Dit kon wel eens gebeuren, waarschijnlijk was de baby aan het slapen. 

De volgende ochtend, op dinsdag 4 februari 2020, stonden we terug in het ziekenhuis. Opnieuw moesten we heel onze uitleg doen, want niemand was op de hoogte. 

Die nacht had ik amper geslapen en merkte ik dat de baby toch best weinig bewoog. 

Ik zei dit tegen de vroedvrouw van dienst. Hier kwam geen reactie op, spijtig genoeg. Na opnieuw een halfuurtje aan de monitor te hebben gelegen, bleek het opnieuw een te strakke lijn van harttonen. Opnieuw werd er contact opgenomen met de gynaecoloog, helaas was de vroedvrouw van dienst niet echt duidelijk en werden we dus naar huis gestuurd met de boodschap: "als je de baby morgenvroeg niet gevoeld hebt, kom je maar terug."

Dus daar gingen we, terug naar huis. De rest van de dag en avond bleef ik ongerust. Ik nam een warm bad, dronk cola en at zoutchips. In de hoop dat een van deze zaken de baby zou aanzetten tot bewegen. Maar helaas...

Op woensdag 5 februari besliste ik om in de vroege ochtend nog eens in bad te gaan, ik had die nacht amper geslapen. 

Mijn vriend stond mee op en ging op de rand van het bad zitten in de hoop dat ik wat zou voelen. Maar de beweging bleef weg. Ik weigerde naar het ziekenhuis te gaan. Ik voelde me immers van het kastje naar de muur gestuurd en bleef lekker koppig. Maar mijn vriend besloot daar anders over, hij belde naar de afdeling materniteit en legde de situatie uit. De vroedvrouw die op dat moment aan het werk was, zag er wel onmiddellijk een alarm in en wenste ons asap te zien. 

Dus die ochtend werd er opnieuw een tripje naar het ziekenhuis gedaan. Deze keer moesten we niets meer uitleggen en werden we onmiddellijk meegenomen voor een controlemonitoring. Deze duurde ook veel langer. Na 3 uur daar gelegen te hebben, besliste de vroedvrouw om de gynaecoloog op te roepen om zelf even langs te komen. 

Randinformatie: ik had in het verleden een maagverkleining ondergaan en was in mijn zwangerschap maar 6 kg bijgekomen. 

De gynaecoloog kwam kijken en merkte onmiddellijk dat het niet pluis zat. Waarschijnlijk kon mijn lichaam mijn zwangerschap niet meer aan en kreeg de baby te weinig voedingsstoffen binnen. Dit kon dus effectief verder komen van mijn maagverkleining. Er werd ook vermeld dat de baby met ondergewicht geboren zou worden. De kans was dus groot dat ons baby'tje ook even in de couveuse ging moeten. 

Er werd beslist om mij in te leiden in de nacht van woensdag op donderdag. Donderdag 6 februari zou ik immers 38 weken zwanger zijn en dit was ok met de redenering dat een keizersnede ook op die termijn uitgevoerd werd, dus een inleiding kon dan ook perfect. 

We vertrokken in het ziekenhuis om onze spullen te gaan ophalen, we moesten zeker alles mee hebben. Mijn vriend heeft geen rijbewijs en moest dus bij me blijven in het ziekenhuis. 

We regelden snel dat iemand onze katten zou komen voeren, namen al onze spullen en vertrokken weer terug naar het ziekenhuis. Om 16u werd ik officieel opgenomen. Eenmaal op de materniteit aangekomen werd ik opnieuw even aan de monitor verbonden. Na een halfuurtje werden we naar onze kamer gebracht. We begonnen stilletjes aan uit te pakken, we hadden nu toch de tijd om het comfortabel te maken. 

Rond 18u kwamen ze met ons het plan overlopen. Om 1u vannacht zou ik een tabletje krijgen, om de baarmoederhals week te maken. Om half 5 zouden ze een controle komen uitvoeren en afhankelijk daarvan, kreeg ik een nieuw tabletje of werd ik naar het verloskwartier gebracht. 

De avond ging voorbij en regelmatig kwamen ze met de monitor een hartslagcontrole doen. Rond 23u besloot ik nog even te slapen, het kon vanaf 1u namelijk lang gaan duren.

Zo gezegd, zo gedaan. Om 1u kwam de vroedvrouw binnen om het tabletje in te brengen. Ze zei me dat het slim zou zijn om nog even te slapen, normaal zou ik weinig last hebben van het tabletje. En inderdaad, ik kon weer wat voort slapen tot half 5. 

Om half 5 werd effectief de controle uitgevoerd, alles zag er goed uit dus hup, daar gingen we. Op weg naar het verloskwartier. 

Ik werd op een ander bed gelegd, kreeg een monitorband aan en de vroedvrouw vertelde me dat ze om half 6 mijn vliezen kwam breken. Prima! Ik zag het nog zitten! Een gezonde portie zenuwen en onwetendheid. 

Toen het eenmaal half 6 was, begon ik toch echt wel zenuwachtig te worden. Ging het pijn doen? Ging ik het wel kunnen? Hoe ging het gaan, vlot of niet? Al deze vragen spookte door mijn hoofd. 

Mijn vliezen werden gebroken en na een halfuurtje begon er lichtelijk wat te veranderen. Lichte, maar draagbare krampjes begonnen de kop op te steken. Het ging nog, ik kon nog lachen en mijn vriend maakte nog wat grappige foto's. 

De tijd tikte voort, mijn ontbijt werd geleverd, maar ging onmiddellijk naar mijn vriend. Eten was geen optie meer, ook al had ik best wel een beetje honger :-D Stiekem dronk ik nog snel wat slokjes van het tasje koffie dat er bij stond. 

In tussentijd kwam onze gynaecoloog nog enkele keren de kamer in. Hij vroeg steeds of ik interesse had in een epidurale verdoving. Vol overtuiging zei ik van niet, want mijn lichaam was gebouwd om te bevallen en ik ging dit volledig op eigen kracht doen! 

En toen kwam het, rond 9u volgde er zo een gigantisch pijnlijke kramp! Wat was dit?! Was dit nu effectief een krachtige wee? 

Net op dat moment kwam ook de vroedvrouw nog eens een kijkje nemen en zij vertelde me dat dit inderdaad een wee was en dat dit een teken was van de weeënversterkers nog een tikje sneller toe te dienen. Ze voerde een inwendig onderzoek uit en stelde vast dat ik op 2 cm ontsluiting zat, nog steeds. Dit was blijkbaar ook het aantal waarmee ik was gestart. 

De tijd tikte voorbij en de weeën werden effectief steviger. Rond 10u leek het oneindig veel pijn te doen... Helaas moet ik ook zeggen dat ik van de volgende 2u nog maar bitterweinig weet... Hetgeen wat ik me herinner is de intense pijn en dat elke houding die mij werd aangeraden, niets hielp. De tranen sprongen me in de ogen en om 12u ben ik gebroken. Ik schreeuwde ondertussen van de pijn en riep dat de vroedvrouw toch mocht regelen dat ik een epidurale verdoving kreeg. Ik kon echt niet meer! Op dat moment had ik 4 cm ontsluiting, te weinig voor de tijd dat we bezig waren volgens de gynaecoloog.

De epidurale verdoving werd geplaatst en de rust in mijn lichaam kwam terug. Ik kon zelfs nog een uurtje slapen! 

Na dat uurtje wou mijn vriend even naar beneden gaan: een slokje drinken en een sigaretje roken. Al lachend zei ik tegen hem: haast je maar, hoor! Je weet maar nooit! :-D

Op dat moment werd er nog een inwendige controle uitgevoerd en toen kwam het: het lachende gezicht van de vroedvrouw terwijl ze zich omdraaide naar mijn vriend en zei: "haast je echt maar, we hebben 9 cm ontsluiting" ...

WAT?! Nu al? 

Mijn vriend spurtte naar beneden en was 5 min later al weer terug. Net op tijd! Op die tijd werd ik al verder gereden naar de effectieve bevallingsruimte. Alles leek zo snel te gaan. 

Een kwartiertje later maande ze me al aan om te persen. Die laatste cm was immers zo snel gegaan. De gynaecoloog werd in spoed opgeroepen en ik mocht beginnen persen.

Drie kwartier later was het voorbij. Ik was bevallen van een prachtige dochter! 

Maar helaas had ons meisje inderdaad ondergewicht. Ze werd geboren met 2,275 kg en 45 cm. Officieel een dysmatuur-kindje. Ze werd onderzocht door de kinderarts en naar de afdeling neonatologie gebracht om in de couveuse te liggen. 

Al snel mocht ik bij haar en kon ik haar eerste voeding geven. Ik wou namelijk doodgraag borstvoeding geven. Wat in het begin absoluut niet makkelijk is. Ze kon wel goed aanhappen, maar ze had te weinig drinkkracht en mijn borsten zaten enorm snel vol met stuwing. 

Na 2 dagen in de couveuse, mocht ze naar een verwarmd bedje. Hier lag ze slechts 1 dag in. Uiteindelijk heeft ze op neonatologie nog 2 dagen in een gewoon bedje gelegen. Hierna mocht ze mee naar de kamer. 

In totaal zijn we 8 dagen in het ziekenhuis geweest. Het voelde zo zalig dat we naar huis mochten. 

Mijn dochtertje is vandaag 12 weken oud en doet het supergoed! Ze heeft een gigantische groeispurt gedaan en ons borstvoedingsavontuur verloopt toppie! Na enkele weken doorzetten, met af en toe nog moeilijke momentjes. Maar toch zijn we al zover gekomen. 

We kwamen ondertussen te weten dat mijn placenta niet 100% gezond was door mijn maagverkleining en dat dit een zeer belangrijke rol heeft gespeeld in de groei van ons dochtertje.

We hebben angsten doorstaan maar ons geluk weegt zeker en vast op hiertegen. We kunnen niets anders dan trots zijn op ons kleine vechtertje, onze Little Warrior!