Ongepland gepland en zo bijzonder ❤️

Het was 26 september 2020. Ik had een laatste consultatie bij de gynaecoloog, mijn uitgerekende datum was 8 oktober dus het werd nu echt spannend. 

Alles was goed alleen begon de angst voor terug een spoedkeizersnede mee te maken opspelen. 

De gynaecoloog zei ook dat Tess al een flinke baby was en dat het daarom ook al een stuk moeilijker zou zijn om haar natuurlijk op de wereld te brengen zonder mijn inwendig litteken te beschadigen. Die dag besliste we om alsnog een keizersnede te ondergaan.

Vrijdag 9 oktober 2020 zou Tess geboren worden. Alleen moest dat nog bevestigd worden door het operatiekwartier. Die bevestiging kwam niet.

Dezelfde avond na mijn consultatie kreeg ik een telefoontje van de gynaecoloog. Er was geen plaats vrij die vrijdag, een week eerder kon wel. Het werd woensdag 30 september om 10u. Om 8u moesten we ons aanmelden in het ziekenhuis. Opeens had ik niet meer dan een week tijd om mij mentaal voor te bereiden maar slechts enkele dagen! 

De angst groeide, maar ik keek er ook zo naar uit en diep vanbinnen hoopte ik op een prachtige ervaring tegenover die spoedkeizersnede.

Dat was het ook. Prachtig en bijzonder...

Woensdagochtend 6u: ik maak mijn zoontje klaar om naar de kinderopvang te gaan.

7u: Mijn zoontje afgezet met mijn vriend. Niet wetende dat hij enkele uren later grote broer zou worden en nooit meer alleen zal zijn.

God, wat is het een mooie zonnige ochtend met een roze lucht. Speciaal voor ons? 

8u: aangemeld in het ziekenhuis. Laatste monitoring, laatste keer haar in mijn buik. De laatste keer is ze enkel en alleen van mij. Wat een speciaal gevoel! 

9u: We worden naar het OK gebracht. Mijn vriend moet even apart terwijl ze mijn epidurale verdoving plaatsen en me klaarmaken. Ik voel Tess nog enorm tekeer gaan in mijn buik. Ik streel ze, spreek ze toe en hoop dat ik ze meteen in mijn armen kan sluiten. 

Ze laten Björn binnen. Ik zie hem, moet huilen en zie dat hij zenuwachtig is. Dit is het, dit is ons uniek moment, nog even en ze is er...

Niet veel later beginnen ze eraan. Ik voel het vreselijke geduw en getrek, het gevoel alsof ze mijn lichaam in twee scheuren. Ik herken het gevoel en moet huilen, ik besef weer waar ik doorheen moet. Ik voel Björn zijn warme handen, ik hoor bemoedigende woorden en ik weet waarvoor ik het doe.

30 september 2020, 10u28. De operatiezaal wordt bedolven onder intens gehuil, niet alleen van Tess maar ook van mij. Tess is geboren en ik werd opnieuw mama. 🥰

Tess werd gewogen en gemeten. En meteen daarna bij mij gelegd. Ik herriner me hoe plakkerig ze was van de vernix. Hoe ze me aankeek met de blik: ‘ dat was nogal een avontuur hé’. Dat was het zeker lieverd... ons avontuur, het begin van vele avonturen.

Oh wat hou ik van jou en dit prachtig lichaam. 🧡