Ongepland een verrassing met onverwacht einde. Deel 4

In deel 1, deel 2 en deel 3 kon je lezen hoe ik ongepland zwanger raakte van mijn eerste zoontje. Ik was pas vier maanden samen met mijn, nu, man. Het was een zware, emotionele periode. Gaan we het wel of niet houden, hoe gaan we het aanpakken, kunnen we dit en allerlei andere praktische vragen
Toen het eindelijk duidelijk was voor ons zijn we, na een relatie van zeven maanden, samen gaan wonen. We wilden gaan genieten van deze zwangerschap. Alleen liep alles anders en belandde ik met 23 weken zwangerschap in het ziekenhuis na een bloeding. Alle hulp mocht niet baten en ik beviel op 4-10-2012 van onze eerste zoon Casper die na 1 uurtje te hebben geleefd, in mijn armen is gestorven en een sterrenkindje is geworden.

In het artikel staan enkele foto's van onze zoon Casper.
Ik wil je hierbij waarschuwen. Mocht je dit niet willen of kunnen zien dan raad ik aan niet verder te lezen!


04-10-2012

En dan, ja daar lig ik dan, met mijn zoon in mijn armen, mijn vriend naast me.
Helemaal uitgeput van de bevalling en een hele dag niet eten.
Tijdens de bevalling redelijk veel bloed verloren.
Emotioneel weet ik niet hoe ik me moet voelen. Ik ben moeder geworden en moet blij en trots zijn alleen is mijn kind me net ontnomen. Ik heb hem gekregen en na één uur moeten afstaan.
Mijn gedachten zijn een ongesorteerde, warrige massa.
Tranen blijven stromen en ook de vraag waarom?
Waarom heb ik hem moeten afgeven? Waarom is het ons niet gegund om een kindje te mogen houden? Waarom wordt het ons zo moeilijk gemaakt na alle positieve stappen die we hebben genomen? Waarom!?

Er komt een zuster, Kim, de kamer binnen om onze zoon te meten, te wegen en te wassen en we mogen een dekentje uitzoeken om hem in te wikkelen.
Casper is 31 cm lang en weegt 570 gram. Hij is zo zacht en zo af, zijn oogjes zijn nog gesloten.
Ook krijgen we een armbandje met zijn naam en worden er hand- en voetafdrukjes gemaakt met inkt, op papier.
Ik schiet weer vol.

Gegevens en afdrukjes van Casper

Na dit alles wil ik slapen. Maar ik moet ook wat eten, ook vanwege mijn bloedverlies. Er wordt een bed op de kamer bijgezet zodat Marc kan blijven slapen. Casper moet ik afgeven en hij wordt in een mandje in de koelcel van de afdeling gelegd, alleen al de gedachte hieraan.
Morgen zouden we genoeg andere vragen krijgen maar nu eerst, slapen.
We hebben de kamer voor ons alleen.

Een onrustige nacht volgt. Veel draaien, huilen en mijn warrige emotie en gedachten massa blijft.

05-10-2012
Ik word wakker na een korte nacht, Marc ligt naast me en het is gewoon een nare droom of film waarin ik me bevind. Het besef dat alles ECHT gebeurd is, dat is er nog niet.
De zuster komt de kamer binnen met een ontbijt voor ons beide en vraagt hoe de nacht was.
Ik wil alleen maar zeggen: "wat denk je zelf!? Hoe denk je dat de nacht is na een bevalling en het sterven van je zoon?". Maar ik antwoord; "Gaat wel, vooral kort".

Marc en ik bespraken hoe we het iedereen die het nog niet wist gaan vertellen. We besloten om een bericht op Facebook te plaatsen zodat al onze vrienden, familie maar ook werkgevers en collega's wisten hoe en wat. Wellicht wat onpersoonlijk maar zin in telefoontjes en gesprekken hadden we nu niet.
Onze ouders wisten het natuurlijk al.

Nadat ik tegen heug en meug wat gegeten heb en met moeite mezelf heb verzorgd komen de zuster en de dokter binnen.
De formaliteiten moeten doorgesproken worden.
Wat willen we met Casper?
Ik vraag naar de opties. Dit zijn ze:
1) u geeft hem hier in 'bewaring' en dan wordt hij met vier of vijf andere babytjes in één kist verbrand, dit kan wel lang duren
2) u neemt hem mee naar huis en doet ermee wat u wilt. De exacte woordkeuze zal ik jullie besparen.

We kozen voor optie 2. Marc moest dan nog wel een mandje gaan halen, dit heeft hij op stel en sprong gedaan.

Er werden papieren in orde gemaakt. Dat ik was bevallen met 23 weken en 3 dagen. Onze zoon wordt voor de wet niet 'erkend'. De wet houdt strikt vast aan de grens van 24 weken. Hij heeft nooit bestaan, ik ben nooit zwanger geweest, nooit bevallen en heb geen recht op verlof.

HOE KROM!!!!! Geloof me ik heb acht uur weeën en pijn gehad en een gewone bevalling doorstaan!
Gelukkig wordt het tegenwoordig erkend THANK GOD!!

Tevens wil ik weten wanneer ik naar huis mag want het gehuil van gezonde, levende baby's op de afdeling van doet me geen goed.
Als ik beloof rustig aan te doen, me direct te melden bij hogere koorts (op dat moment had ik 39,1) of als ik me niet goed voel, mag ik gelijk naar huis.

Marc was op zoek naar een mandje en ik pakte langzaamaan mijn spullen. Casper zou met ons mee naar huis gaan. Naar zijn eigen kamertje, dat al helemaal af was.
En dan? Ik zou met de begrafenisonderneming eens kijken naar de mogelijkheden. Nu eerst weg hier uit dit, deze, vreselijke. Tja wat eigenlijk?

Rond 12.30 uur verliet ik zittend in een rolstoel, met Casper, gewikkeld in het uitgezochte dekentje in een mandje op mijn schoot, met al onze spullen het ziekenhuis.
Het gevoel dat ik werd aangestaard, dat iedereen wist wat ik op mijn schoot had, onder het dekentje, in het mandje, echt een vreselijk naar gevoel.

De rit naar huis gaat zwijgend. Marc rijdt en ik zit naast hem met onze zoon op schoot. Allerlei appjes en berichten stromen binnen en ik kijk met een lege blik naar mijn gsm maar negeer het Geen zin in nu.
Eenmaal voor het huis overvalt me een gigantisch gevoel van verdriet.
We dragen Casper naar binnen en ik laat me op de bank zakken met Casper in mijn armen. Ik houd hem vast, knuffel hem. Hij is van mij, waarom is hij van me afgepakt? Hij had thuis moeten komen, in een huis vol slinger, zij naam groot op het raam echter alles is anders.
Opeens neemt een OER gevoel het van me over. Overlevingsmodus.
Ik MOET nu alles gaan regelen. Ondanks dat Marc wilt dat ik ga liggen en rust, lukt me dat niet.

Ik pak mijn telefoon en begin te bellen.
Eerst het begrafenisfonds waar ik al vanaf mijn geboorte bij zit. Ik leg hen het hele verhaal uit, zonder emotie te tonen en vraag wat zij hierin kunnen betekenen.
Binnen één uur bellen ze terug en vertellen dat ze € 2500 beschikbaar stellen voor een uitvaart!
Na dit geweldige bericht, ja hoe krom kan het zijn, bel ik de begrafenisonderneming. Hij woont bij mij om de hoek en heeft ook de uitvaart van mijn oma gedaan dus dat voelt enigszins vertrouwd. Drie kwartier later staat hij op de stoep om alles te regelen. Er wordt goed rekening gehouden met het budget dat ons is gegeven.
Bidprentjes, het crematorium wordt besproken voor een uur, een koelcel en hoe het werkt wordt besproken, maar van dat laatste zie ik af.
Ik wil Casper hier thuis hebben, dicht bij mij en kies er dan ook voor om met koelelementen te werken en hem zo koel te houden. In de hoop dat dit lukt

De crematie zal op 10-10-12 plaats vinden en ik ga diezelfde middag nog aan de slag met een gedicht voor in het bidprentje.
De hand en voetafdrukjes worden de afbeelding voor op het prentje persoonlijker kan niet. En ik stort me de komende dagen op het regelen en uitwerken van de crematie, het uitzoeken van de muziek.

Opeens krijg ik op 6 oktober een berichtje van mijn nicht of zij langs mag komen om Casper te zien en persoonlijk afscheid van hem te nemen.
Wow, daar had ik nog helemaal niet aan gedacht. Marc en ik bespreken dit uitvoerig met elkaar en besluiten om alle naaste familie en vrienden uit te nodigen om, mochten ze dit willen, persoonlijk afscheid te nemen van Casper en wel op zondag 7 oktober, tussen 12.00 en 15.00 uur. We sturen iedereen een bericht en laten meteen weten waar en wanneer de crematie plaats vindt. We zijn te laat om 'uitnodigingen' te sturen.

Zondag 7 oktober hebben we ons huis redelijk vol zitten met allemaal familie en vrienden die afscheid komen nemen van onze zoon. Sommigen gaan alleen naar boven en anderen willen dat wij mee gaan. Weer een deel kiest ervoor om wel langs te komen maar blijft beneden in de woonkamer zitten.
Allemaal hun goed recht.
Ik zit nog steeds in overlevingsmodus. Emoties tonen kan ik niet. Ik ben zo trots op mijn zoon. Dat is ONZE zoon die daar ligt.
Onze knappe vent. En ik laat hem dan ook vol trots aan de mensen zien.

Casper in zijn bedje met dekentje en ons eerste gekochte babyding: een konijnen knuffeltje

Mijn schoonvader wilde hem ook graag zien, maar mijn schoonmoeder kon dit niet aan. Mijn eigen vader kon dit ook niet maar mijn moeder, die natuurlijk bij de bevalling en het sterven van Casper erbij is geweest, weer wel.
Zo nam iedereen op zijn manier afscheid. Mijn schoonvader nam hem in zijn armen, gaf hem een kruisje, liep met hem rond en vond het 'zielig' dat hij nu alleen boven in de hemel was (mijn schoonvader is erg gelovig).
Mijn moeder bleef naar hem kijken en het zoontje van een vriendin gaf hem een knuffeltje zodat hij niet alleen was.
Het mooiste gebaar kwam van de beste vriend van Marc. Hij had een artikel meegenomen van een mevrouw uit de buurt van Beek (L) die hand en voet afdrukjes maakt van kinderen om deze vervolgens in brons of zilver te gieten en er een beeld van te maken.
Met de gedachte om dit van Casper te laten doen en hem zo te vereeuwigen.

Toen iedereen weg was hebben we deze mevrouw gebeld en ons verhaal verteld. Ze had nog nooit eerder bij een overleden kindje afdrukje gemaakt en zeker ook niet bij zo'n klein kindje maar ze wilde zeker een poging wagen. De volgende dag komt ze samen met een vriendin bij ons aan huis om het te proberen.

Ik nam Casper in mijn armen en ging op ons bed zitten. Praatte tegen hem, knuffelde hem en kreeg steeds meer moeite om hem terug te leggen in zijn bedje. Daarbij bleken de koelelementen niet zo goed hun werk te doen als nodig was en werd er een heel moeilijk besluit genomen. Casper zou nog twee nachten doorbrengen in een koelcel in het mortuarium.
Ik kreeg vanaf dat moment ook geen hap meer door mijn keel en was letterlijk gevuld met verdriet.

Maandagochtend kwam de mevrouw van de afdrukjes op bezoek met een vriendin om de afdrukjes te nemen. Het was even schrikken maar daarna gingen ze aan de slag en deden hun uiterste best. Er werden van zowel voetjes als handjes afdrukken genomen en er zaten zowaar een stel goede bij. Ze zou ermee aan de slag gaan en ons wat laten weten.
Wat we ermee wilden en hoe of wat daar hadden we nog niet over nagedacht of gesproken. Dit was echt een beslissing in een opwelling

Maandagavond 8 oktober kwamen ze hem om 19.00 uur met een busje (ja echt een grote, zwarte bus met 2 zwarte vlaggen) ophalen. Het moment dat ik brak. Casper was nu echt weg. Weg uit zijn kamer, weg uit ons huis. Dat moment vergeet ik nooit. Dat moment is er letterlijk een deel van mij gestorven en tot op de dag van vandaag niet teruggekeerd.
Iets in mij is gestorven, afgebroken en niet meer opgebouwd tot op de dag van vandaag ben ik niet compleet. E ben ik een totaal ander persoon!

Dinsdag hield ik me bezig met het afmaken van mijn verhaal dat ik wilde vertellen bij de crematie en kreeg ik nog steeds, ondanks aandringen van Marc en mijn moeder, geen hap door mij keel. Tevens stroomde die dag enkele condoleance kaarten binnen.
Kaarten van bekende, buren, werk maar ook van de dames van de forumgroep waar ik vanaf et begin van de zwangerschap bij aangesloten had.
Aan deze groep, die inmiddels vrij hecht was geworden door alles, had ik ook al mijn verhaal verteld en hun op de hoogte gehouden van het verloop.
We hadden wat gemeenschapelijks we waren allemaal zwanger, allemaal in januari uitgerekend en deelde ervaringen. We wonen allemaal verspreid door NL en tot op de dag van vandaag nog met een vaste kliek contact ! Ik heb kracht en energie geput uit hun woorden, liefde en put nog steeds plezier uit de foto's die e delen van de 4 jarige kleuters die ze nu zijn! Al deze dames ben ik echt zo dankbaar!!
Dankbaar voor hun tijd, liefde, lieve woorden, luisterend oor, en alle lieve dingen die ze doen!

Die nacht kon ik de slaap niet vatten. Iedere minuut die ik slaap brengt me sneller naar de woensdag.
De woensdag waar ik zo tegenop zag. Ik wilde wakker blijven zodat Casper langer hier zou zijn. Helaas brak de woensdag toch aan.

Lees in deel 5 hoe de dag van de crematie verloopt.