Oerkracht, heel veel liefde en schuldgevoel

Om 4.45u braken m'n vliezen. Ik was uit bed gestapt omdat ik naar het toilet moest. Toen ik terug kwam en erachter kwam dat ik nog steeds 'lekte' was het me duidelijk hoe laat het was.. vruchtwater. Ik heb het bij mn eerste bevalling ook meegemaakt, wederom had ik geen weeën. Om 8u heb het ziekenhuis gebeld, zoals afgesproken. Ik kreeg te horen dat ik om 9.30u langs mocht komen, voor een CTG en gesprek.

Ik heb sinds het breken van m'n vliezen niet meer geslapen. In het ziekenhuis ging ik me steeds vermoeider voelen, bijna alsof ik ziek was. Tijdens de CTG heb ik liggen dommelen/ slapen. Alles was in orde, waarna een gesprek volgde. Ik mocht nog even in het ziekenhuis afwachten, maar ook kiezen naar huis te gaan. Ik voelde aan alles dat dat niet handig zou zijn, dat het nog wel eens vlot zou kunnen gaan. En dat deed het..

De weeën begonnen en werden snel heftig. Er werd een infuus geprikt en gecontroleerd hoe het met mijn ontsluiting zat, 5 cm. Er werd een pijnpompje klaargemaakt, op mijn verzoek. Mijn 4e bevalling, ik zag er tegenop en hoopte wat meer ontspannen te raken. Ook ben ik geopereerd tijdens deze zwangerschap en was helemaal klaar met de grote hoeveelheden pijn die ik daarvoor heb ervaren. De weeën zetten snel door en ik begon te vermoeden dat het pompje niet tijdig klaar zou zijn.. iets in mij nam het over. Ik zou ervoor gaan. 

Oke, persdrang.. het was zo ver! Ik weet nog dat ik de verloskundige op de hoogte stelde dat ik zou gaan persen. Het was een geweldige vrouw en ik voelde me erg op m'n gemak. In 3 minuten is onze zoon geboren. Ik zag zijn hoofdje, voelde wat ik moest doen en hij werd geboren. Ik heb hem net niet uit de handen van de verloskundige gegrist. Ik wilde hem zo graag vasthouden, kussen, knuffelen.. ik voelde me zo trots, zo verliefd en wilde niets liever dan voor altijd zo met hem op deze roze wolk blijven zweven. 

Mijn vorige zwangerschap bracht heel veel spanning en angst met zich mee. In 2021 verloor ik een kindje, een spontane bevalling. Een vroeggeboorte.. in 2022 beviel ik, na een gespannen zwangerschap van onze 3e zoon. Ik ben ingeleid en kwam in een weeënstorm. Na een even met onze zoon R liggen, had ik behoefte aan wat ruimte voor mezelf. Het leek zo lang te duren voor iemand hem overnam. Even geen baby en vooral even niemand aan m'n lijf, ik had het zo nodig. Onze zoon R is geboren in een soort paniek toestand, zowel bij mij als hem merkbaar. In de loop van de kraamweek kwam pas het echte liefde gevoel. De tijd erna ging hij steeds meer huilen en kreeg ik van tijd tot tijd een soort afkeer gevoel. Ik deed echt alles wat ik kon bedenken om hem te helpen en te troosten, ik voelde me zo'n mislukkeling dat er bijna niets was dat hielp. Ik hield wel van hem, maar voelde ook een soort afstand. Hij had mij zo erg nodig, dat liet hij zien. 

En nu, ging alles zo makkelijk.. zo vanzelf. Een hele mooie laatste zwangerschap (op de operatie na), bevalling en kraamtijd. Zo vreselijk veel liefde en zo ontspannen. Ik voelde me zo schuldig tegenover zijn broer. Had hij gevoeld hoe ik mij van tijd tot tijd voelde? Heb ik hem tekort gedaan? Heb ik hem minder liefde gegeven dan onze oudste en jongste? Ik heb het eerste jaar met hem als zwaar ervaren, de eerste 3 maanden heeft hij zoveel gehuild dat ik een sterke afkeer tegen huilen heb gekregen. Daarna werd het langzaam wat rustiger.. ik heb naar mijn idee alles gedaan wat in mijn kunnen lag, hulp gevraagd, maar de situatie ook zo vaak vervloekt. Hoe ik me destijds soms afvroeg, waar we in godsnaam aan waren begonnen kan ik me nu geen moment zonder onze baby wensen. En daarover voel ik me schuldig merk ik, naar m'n zoon R toe.

Onze jongste zoon en zijn behoeften zijn er ook een het gaat ook niet echt vanzelf. Ook hij huilt, maar het is vaak zo duidelijk waarom. Ook hij ligt liever niet in z'n eigen bedje, maar dat accepteerden we gelijk. We hebben zoveel meegemaakt, waardoor we zijn gaan denken: dit komt ook wel goed. Momenteel krijgt de baby veel aandacht en zorg. Ik betrek R hierbij, maar voel aan alles dat hij ook graag meer aandacht zou krijgen en meer wil knuffelen. Voor het slapen vraagt hij dit nu van mij en zit ik in de avond zeker een half uur bij hem. Ik merk dat hij mij heeft geleerd te onthaasten en te kijken naar wat ik en hij nodig hebben om terug naar ontspanning te komen. Ik hou mega veel van al mijn kinderen, maar merk wel dat mijn band met R er niet direct zo sterk was. Dat voelt soms echt als een soort falen.