9 jaar geleden
Nu een jaar geleden, werd mijn dochter weggehaald!
De onverwachte nasleep van een lange bevalling, het een jaar geleden, het blijft moeilijk.. Hoe lang blijft dat verdriet?
Gisteren was mijn kleine meid alweer een jaar oud. Heel de dag zag ik de herinneringen terug van haar bevalling. Steeds stond ik stil bij wat er om een bepaalde tijd gebeurde. Wat ik nu ga schrijven, is wat er vandaag (2014) een dag na haar bevalling gebeurde. Alles is goed gekomen, maar de herinnering blijft. En soms is die net zo sterk als op het moment dat het gebeurde. Ze zeggen dat het minder wordt, dat je het een plekje kan geven, dat is ook meestal zo.. maar niet altijd. Vandaag even niet
Het begin is natuurlijk mijn bevalling. Die duurde erg lang. 82 uur gebroken vliezen, 25 uur weeën, 1 uur persweeën, keizersnede. Dat was hem in een notendop, de rest heb ik in een van de andere blogs al verteld.
Daarna kwam de roze wolk, hield ik voor het eerst mijn kind vast en mochten we de opa's en oma's bellen. Ik zat ook gewoon echt gelijk op die wolk, maar voelde me wel erg zielig toen de nacht begon. Man ging naar huis om voor onze dieren te zorgen, en ik moest bij alles de zuster bellen om te helpen.
Mijn dochter lag naast me in een doorzichtige wieg, en ik wist de wieg zo te draaien dat ik haar net kon aanraken en kon zien, die eerste nacht was heerlijk, en ik genoot er echt van. Mijn roze wolk was compleet.
Om half 7 in de ochtend kwam mijn dochter voor de derde keer en de zuster merkte dat ze wat warm aanvoelde. Temperatuur gemeten en die was wel iets verhoogt. Om 7 uur stond de kinderarts er al, vanwege de langdurig gebroken vliezen werd ze extra in het oog gehouden. De kinderarts was eigenlijk bijna kwaad, want het bleek dat mijn dochter veel te dik was ingepakt, dus het zou allemaal wel niks zijn. (dat er was wat ze me tijdens de bevalling ook al heel vaak hadden gezegd, je moet wel langer blijven voor controles maar meestal is er niks aan de hand)
Manlief kwam terug om te kijken hoe het ging, en de bloedprikdienst kwam ook. Het was 8 uur. Mijn dochter en ik werden alle twee bloed geprikt. Puur voor de zekerheid.. (voel je hem al aankomen?) Mijn man ging naar het stadhuis en gelijk door naar de boekhandel voor de geboortekaartjes.
Ik had de kleine net gevoed en kreeg toestemming om met de kleine op mijn borst nog even te gaan slapen. Bewegen kon ik me toch niet, en de zuster had ons heel goed neergelegd met kussens, er kon niets gebeuren.
Met een heerlijk geluksgevoel vielen we alletwee in slaap... er was een roze-wolkbreuk op komst...!!
Het was half 10, toen er iemand de kamer op kwam, ik wilde al een heel verhaal beginnen tegen mijn man, dat we zo heerlijk lagen en dat hij zachtjes moest doen..
3 witte jassen, ernstige gezichten...
Ik had toen nog geen idee wat die kwamen doen, maar dat was al snel duidelijk.
Ze hadden niet veel tijd en ik kreeg een heel haastige uitleg, ze kwamen voor mijn dochter en er was geen tijd meer, ze moest mee en wel direct!!
Mijn kleine lieve meisje, wakker geworden door de binnenkomst van de dokters zette het op een krijsen, zo had ze zelfs niet gehuild toen ze net geboren was. Ik wist niet wat er gebeurde, maar voor ik het wist was de kamer weer leeg. Helemaal leeg, want mijn dochter hadden ze al meegenomen.
Ik belde mijn man, die net bij de boekhandel was, overstuur op. Onze kleine meid was nu officieel opgenomen in het ziekenhuis, en naar de kinderafdeling gebracht. Ze was ziek, heel erg ziek op dat moment.
De zuster kwam nog even kijken, en vertellen dat zodra het kon, ze me naar beneden zouden brengen, er was maar weinig plek op de kinderafdeling en een moeder met bed zou moeilijk aan. Of ik wel wilde gaan?
Ik wilde weten wat ze met mijn kind uitspookten, wat er aan de hand was!
Mijn moeder belde niets vermoedend op, toen ze een heel vaag verhaal van mij kreeg, maar genoeg begreep. Het was mis, even heel goed mis zelfs. Mijn kind was weg, en mijn man was er niet. Toen mijn man in het ziekenhuis terug kwam (hij was lopend maar heeft bijna 15km per uur gehaald hebben we later uitgerekend) liep hij bijna mijn zwager ondersteboven. Deze was al ingelicht door mijn moeder om mij gezelschap te houden tot mijn man terug was. (mijn zwager werkt in dit ziekenhuis, dus was snel ter plaatse)
Gelukkig konden de zusters ons naar beneden brengen. Mijn kind lag op de couveusekamer, waar heel wat geschoven is en ouders tijdelijk naar buiten zijn gestuurd om plaats te maken voor ons. Wat er toen gebeurde.. zal ik nooit meer vergeten.. zelden zag ik mijn man huilen, maar dit brak ons.
Ze namen bloed af bij ons kleine meisje, deden een ruggeprik en plaatsten een infuus in haar voetje (na 3 keer misprikken in haar hoofdje)
Mijn man heeft de ruimte moeten verlaten, hij wist zeker dat hij er anders een neer zou hebben geslagen. Ik wilde er bij blijven, ik moest weten wat er gebeurde. Wie niet weet hoe ze een infuus zetten of een ruggeprik doen bij een klein kind.. ik ga het je niet vertellen. Ik hoop dat je het nooit mee zal maken, want dat is echt echt echt heel naar.
Toen ik mijn poppetje terug kreeg, was ze stil, heel stil en heel erg wit, het was nu heel erg duidelijk dat ze heel erg ziek was. Ze ging in de couveuse, zodat ze geen energie hoefde te besteden aan zichzelf warm houden, maar al haar kracht kon gebruiken om te overleven.
Op het moment dat ze mij naar boven brachten, dacht ik echt dat ik haar niet levend terug zou zien.
Toen ze haar kwamen halen, was me verteld dat haar bloed uitwees dat ze een infectie had opgelopen, door de te lang gebroken vliezen. De infectiewaarde bij een pasgeboren baby mogen 7 zijn.
Ze had toen al een infectiewaarde van 35
En het was mij vrij duidelijk dat dit wel erg snel omhoogliep. Ze had er echt erg slecht uitgezien toen ik haar even vasthield na de behandeling.
Terug op de afdeling kreeg ik het kolf apparaat en een instructie, want mijn meisje had voeding nodig en doordat ik haar niet meer zelf aan kon leggen als ze dat wilde (we lagen niet meer op dezelfde afdeling) moest ik per direct gaan starten met kolven. Leuk bedacht, maar door de keizersnede duurde het nog 24 uur voor er ook maar iets begon.
De voedingsassistente kwam vrolijk binnen en begon over het kolven. Ze kreeg een tranenwaterval over zich heen, maar bleef zo ontzettend lief! Ik moest van haar echt wat eten, want als ik niet aan mijzelf dacht had ons kind ook niks aan mij, ik ben nog braaf gaan eten ook.
In de tussentijd tot de zusters me weer zouden brengen, werd ik gelukkig wel op de hoogte gehouden hoe het ging met ons meisje. Het ging niet veel beter, maar ook niet slechter dus de antibiotica leek te werken.
Toen ik terug mocht naar haar, heb ik haar maar amper gezien. Mijn bed in zithouding brengen was bijna niet te doen, maar ik kon gelukkig net haar handje pakken in de couveuse, pas de volgende dag zou ik haar weer vast kunnen houden.
De tijd op de kinderafdeling was erg zwaar, maar ook heel mooi. Gelukkig werd ze snel beter, en mocht heel vlug (in vergelijking met de premature baby's die er ook lagen) al in de wieg.
Op zaterdag mocht ik haar zelfs voor het eerst in bad doen, onder begeleiding van twee zusters. Ik had toen mijn eigen kind nog maar amper vastgehad, laat staan verzorgd, en ik kon nog niet zo best staan en lopen dankzij de keizersnede.
Er was veel begrip en er werd ook echt tijd gemaakt voor mij, door de verzorging maar ook door de andere ouders. Iedereen daar had tenslotte een roze-wolk-breuk meegemaakt. Ieder met een eigen verhaal , maar iedereen herkende het verdriet van elkaar.
Het ergste waren nog wel de nachten. Als ik alleen op mijn kamer was (mijn man sliep thuis vanwege de dieren), mijn kind niet in de buurt was, en het pasgeboren buurjongetje huilde. Dan huilde ik met hem mee.
Overdag was er geen tijd om me zielig te voelen. Al mijn tijd en aandacht gingen naar ons meisje. Hierdoor herstelde ik ook vrij snel van de keizersnede. Ik moest tenslotte wel, want de zusters hadden niet veel tijd om me weg te brengen. Misschien ben ik ook wel iets te snel weer hele stukken gaan lopen, ik heb nog maanden lang pijn gehad, maar ik kon tenminste weer naar haar toe.
Na een week mocht ze mee naar huis, volledig hersteld. Maar in mijn hoofd bleef ze nog heel lang zwak en ziek, als er maar iets met haar was, was ik overstuur. Het heeft lang geduurd voordat ik dat los kon laten.
Daar heb ik nu gelukkig geen last meer van, en ook niet van het schuldgevoel dat ik eerst had. Want ik voelde me heel schuldig, als ik niet zo lang had gedaan over die bevalling...
Waar ik natuurlijk niks aan kon doen, maar dat valt niet mee om te accepteren. Vorige week heb ik pas ook begrepen dat alles (overtijd, gebroken vliezen zonder weeën, weepatronen die niet klopte en uiteindelijk het vast blijven staan van het hoofdje in mijn bekken ondanks VO) Terug te halen was bij haar ligging. Dus uiteindelijk was het niet mijn lichaam waardoor het allemaal niet ging zoals het moest. Nu ik dat weet, geeft me dat toch een bepaald gevoel van rust, maar ook hoop voor de toekomst. Misschien gaat het dan wel beter.
En toch.. en toch.. het verdriet blijft. Zeker nu, zeker vandaag. Al ben ik ook wel erg dankbaar dat we het gewoon gered hebben. Zij is er nog, en heeft er niets aan over gehouden. Ik ben er nog, en mag in de toekomst gewoon nog een keer zwanger worden.
Maar op de achtergrond blijf dat gevoel..
Je was haar bijna kwijt geweest, wie zegt dat dat niet opnieuw gebeurt?
Lieve kleine meid, mama's nu al grote meisje, wat ben ik blij dat jij een vechter bent. En ondanks dat je toen nog maar zo klein was, ook al een sterkte meid bleek te zijn.
En wat hou ik toch ontzettend veel van je, en ben zo dankbaar voor alles dat je ons nu al gegeven hebt!
Anoniem
Gefeliciteerd! Mijn jongste zoon is ook net 1 geworden en ik heb nooit op de roze wolk gezeten dus kan me je gevoelens goed indenken! Hij kwam onverwachts met 31 weken en werd direct meegenomen, navelstreng heeft mijn man ook niet mogen doorknippen.
Anoniem
Ohhh meid wat herkenbaar jouw verhaal ik heb het met tranen in me ogen zitten lezen en ik zag veel van mijn 2 dochtertjes terug die tijd valt niet terug te draaien en je heb je uiterste best gedaan je was er voor haar en dat is toch wat je kon doen helaas kon je niet meer voor haar doen ik heb ook met veel onmacht gezeten en nog de bevalling de neonatologie dat hele stuk blijf heel moeilijk ook voor mij heb diepe respect voor je gelukkig gaat het nu goed met beiden dat is nu heel belangrijk mijn dochtertjes zijn nu 2j en andere 10 maanden en ik heb het 2x meegemaakt maar elke x bij een verjaardag van hun denk ik Pff gelukkig zijn jullie nog bij me geniet van elk moment xx
Annemiek2
Van harte gefeliciteerd met de verjaardag van jullie sterke dochter. Gelukkig mogen jullie het nog vieren. Na zulke moeilijke dagen ook vlak na haar geboorte lijkt het mij moeilijk om echt te geloven dat alles goed gaat. Ik had het al nadat het slecht ging met de voeding, de twijfel van heb je wel genoeg gehad? Gelukkig is dat na verloop van tijd over gegaan. Wat jullie hebben meegemaakt is nog veel heftiger en dat hakt er ook in. Ik wens jullie nog heel veel verjaardagen en (bijzondere) mijlpalen toe.
Liefemuts
Jeetje..w at een verhaal.. Ik weet dat ik de eerste dagen na de geboorte (en nu eigenlijk nog steeds wel..) als de dood was dat er iets mis zou zijn en dat ik haar af zou moeten geven... Gelukkig is het uiteindelijk helemaal goed gekomen met jullie meisje, Maar ik geloof meteen dat de schrik er dan goed in zit!