Nooit in mijn armen maar voor altijd in mijn hart.

Op Bram's 5e verjaardag, 3 mei 2021, ging het mis. Onze droom veranderde in eens in een nachtmerrie. (De blog over mijn miskraam lees je hier https://www.shirleymets.nl/my-talk/739936_ik-ben-je-verloren) Ik dacht dat die nachtmerrie inmiddels voorbij was. Dat ik het een plekje had gegeven, voor zover dat überhaupt kan. Dat tegendeel bewijst zich nu.

Ik heb het zwaar. Ook al is hier niets van te zien op mijn Instagram. Dat is juist de reden dat ik mijn Blog (www.shirleymets.nl @shirleymets.nl) begonnen ben. De happy foto's die ik plaats op Instagram passen totaal niet bij de gevoelens die ik de afgelopen weken ervaar. Sinds mijn beval datum verstreken is, sinds de moeder op het schoolplein waar ik samen zwanger mee was wel bevallen is, besef ik mij steeds meer hoe anders ons leven nu zou zijn. Zou moeten zijn. Hij oneerlijk dit is. Wij zouden kerst doorbrengen als gezin van vier. Ik zou nu aan het genieten zijn met een klein mensje, ons kleine mensje. Maar dat is niet zo. En dat doet pijn. Een pijn die ik niet kan omschrijven. Ik word verdrietig als ik erover nadenk, erover praten doet pijn. Maar het moet eruit. Daarom schrijf ik erover. Ik wil niet dat het vergeten wordt, al heb ik soms het idee dat dat wel gebeurt. Het blijft altijd mijn tweede 'wat als' kindje, Bram's broertje of zusje, die we helaas nooit hebben mogen ontmoeten. Onze mooie vlinder. Het gemis wordt waarschijnlijk niet minder, wel dragelijker. Hoop ik.

Het feit dat mijn leven, en dat van anderen, gewoon doorgaat terwijl het voor mijn gevoel stilstaat vind ik moeilijk. Er lijkt helemaal geen tijd om stil te staan. Ik moet zorgen voor mijn huishouden, mijn kind, mijn partner en zorgen dat alle afspraken geregeld en nagekomen worden. Ik kan mij niet ziek melden van het moederschap of al die andere dingen. Dat gaat gewoon door. Zorgen voor mezelf komt automatisch op de laatste plek. Ik duw mijn gevoel weg. Totdat het me weer overvalt.

Ik heb het krijgen van een miskraam heel erg onderschat. Ik dacht dat ik dit verwerkt had. Dat, als ik opnieuw zwanger zou raken, dit gevoel wel weg zou gaan. Maar je kunt iets wat je dierbaar is nooit vervangen voor iets 'nieuws'. Ik kan mijn verdriet niet oplossen met een nieuwe zwangerschap. En daar ben ik achter. Sinds mijn miskraam ben ik obsessief bezig geweest met zo snel mogelijk weer zwanger raken. Iedere laatste week van de maand kocht ik de Etos leeg. Ik deed dan gerust vijf of zes testen in een week. Iedere maand opnieuw was het een enorme teleurstelling als ik niet zwanger was. Daar ben ik nu gelukkig mee gestopt. Ik hoor vaak, je moet er niet zo mee bezig zijn, maar dat is lastig. Natuurlijk wil ik er ook niet zo mee bezig zijn. Ik heb mijn cyclus app van mijn telefoon verbannen zodat ik ook niet die laatste week obsessief ga testen. Ik merk vanzelf wel of ik ongesteld word, of niet. Natuurlijk is de wens en de hoop heel groot maar ik probeer het niet ons leven te laten beheersen. De gedachte dat ik niet alleen ben, doet ook goed. Al gun ik het natuurlijk niemand. Ik heb al veel berichten ontvangen van vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Er heerst een enorme taboe en door het bespreekbaar te maken merk ik dat ik echt niet alleen ben. En dat is mooi. Ik wil andere vrouwen die met dezelfde gevoelens worstelen laten weten dat ze niet alleen zijn. Ik hoop dat mijn Blog hierbij helpt. Ook al ziet je leven er zo perfect uit op Instagram. It doesn't have to be real. Ben een beetje lief voor elkaar. En, natuurlijk hoop ik stiekem op een kerstwonder, hopen jullie mee? 

Liefs,

Shirley

wwww.shirleymets.nl

wwww.instagram.com/shirleymets.nl