Nog "even" en dan hebben we onze prinses

De hele dag heb ik al een beetje raar gevoel. Alsof er iets rommelt in me. Tegen de avond beseffen we dat het toch echt weeën zijn. Wat een blijdschap! Het zal niet lang meer duren. 

Rond 21.00 uur bellen we de vk. Ze komt nog niet. Als de weeën sterker worden moeten we terug bellen. Rond middernacht zijn er sterke heftige weeën en we bellen weer. Ze komt kijken. De ontsluiting is dan 1 kleine cm. Niet veel dus. Ze komt over een paar uur terug. 

Ondertussen heb ik echt hel weeën in buik benen en rug. Onder de warme douche gaat het een beetje. 

Rond 4.00 uur is de vk er weer. Ze kijkt en er blijkt eigenlijk niks veranderd. Wat een domper. Ze komt rond 7.00 uur terug. 

Ik heb het volgehouden tot 5.30 uur. Toen heeft mn vriend weer gebeld. Het was niet te doen en ik was al bijna uitgeput. Om 6.00 uur was de vk er weer. Ontsluiting iets verder maat nog geen 2 cm. Ze meld ons aan bij het ziekenhuis.

We wilden toch al in het ziekenhuis bevallen dus dat was prima. 

In het ziekenhuis kregen we een kamer. Ik moest aan de ctg. Dat was echt verschrikkelijk omdat ik stil moest blijven liggen en dat ging absoluut niet. De zuster werd bijna boos op me. 

Ik wilde pijnstilling maar geen ruggeprik. Dat durfde ik echt niet. Dus toen een spuit in mijn been. AUWIE!!!! Wat een gemeen ding wad dat zeg. Volgens de dokter kon ik daar wel een uur of 4 op teren. Helaas! Na 1 uur alweer uitgewerkt. 

Toen mocht ik van de ctg af en kreeg onze dochter een prikker op haar hoofd. 

Nu maar weer eens controleren  (+- 10.00uur). Nog maar net 3 cm. Dit gaat te langzaam en hop aan het infuus. Na 6 keer prikken zat dat ding eindelijk. En op standje turbo. En ja hoor net toen ik dacht dat ik het ergste wel had gehad ging het infuus zijn werk doen. Dit was echt niet te houden. Ik kronkelde door het bed. 

Nog maar een spuit in mijn been. Maar die mocht niet baten. Ondertussen was het ongeveer 19.00 uur. En nog geen 5 cm. Ik kon niet meer. Volledig gesloopt. Geef me aub NU een ruggeprik! Gelukkig konden we snel naar de anesthesist. En die kreeg hem niet goed gezet. Ik ben 5 keet in mijn rug geprikt en hij zat ongeveer tussen mijn schouderbladen. 

Terug op de kamer had ik persdrang. De vk geloofde het niet omdat de ruggeprik meestal vertraagd. Wacht nog maar even zei ze. Om 22.00 uur mocht ik dan eindelijk gaan persen. We geven je een uur zei ze. Ik was kapot en had geen kracht meer. 

De gynaecoloog kwam erbij met de vacuümpomp en eindelijk werd om 23:47 onze lieve Sanne geboren. Wat een geluk. Wat een prachtig meisje. Ons allesje is er.