Niets ging zoals ik het had verwacht..

22 januari 2019..

Op de foto was ik 37 weken en 4 dagen zwanger. Die ochtend ging zoals altijd. Onze dochter Eleanore klaar maken voor school, boodschappen doen, het huis wat op orde zetten. 

Maar toch voelde ik mij al heel de ochtend ongemakkelijk. We besloten om samen iets te gaan eten. Ik ging mij wel beter voelen. Dit was het geval ook. 

School was uit om 16 uur en ik ging Eleanore ophalen. Mijn partner Giovanni begon aan 't avondeten. Tijdens het avondeten had ik enorm veel last van de kou, hoewel het goed warm was binnen. Ik zat met mijn kamerjas en een dik deken over mij heen. Er klopte iets niet...

Ik nam mijn temperatuur op, om te zien of ik koorts had. Dit was zo. Ik had geen idee wat ik moest doen. Ik nam een pijnstiller en wachtte een uur af. 

Een uur ging voorbij.. 

Maar nog steeds had ik koorts en zelf nog iets hoger. Dus ik belde het verloskwartier op. Zij stelden een aantal vragen : '' Heeft u buiten het koorts nog ergens last van? Vruchtwaterverlies, hoofdpijn,.. '' waarop ik antwoordde dat ik wel vochtverlies had en dit de week ervoor had gemeldt bij mijn gynaecoloog. Maar zij zag er geen ernst in. Toch vroeg ze mij om eens langs te komen voor de zekerheid. 

Intussen was het 19u en Eleanore hadden wij net in bed gelegd. We besloten mijn ouders op te bellen zodat zij bij haar waren. We namen de vluchtkoffer mee want je weet maar nooit.. 

We kwamen aan rond 19u40 en ik werd meteen aan de monitor gelegd. Een uurtje wachten en dan gingen ze verder controleren. 

Een uurtje werd uiteindelijk bijna 2uur later. Er waren toch al wat weeën te zien. Ze kwamen eens kijken wat het vochtverlies zou zijn. Na een controle bleek ik al Vruchtwaterverlies te hebben. 

Tijdje terug werd ik ook positief getest op streptokokken waardoor ik dus hoe dan ook antibiotica bij de bevalling ging moeten krijgen. 

Dus door de streptokokken, het vruchtwaterverlies en mijn koorts werd mij meegedeeld dat ik die avond moest bevallen. Er was geen discussie over mogelijk dat ik ingeleid moest worden. 

Dit kwam als een schok binnen. Ik had dit niet verwacht. Het was wel voor ons zoontje en voor mij eigen goed dat dit moest gebeuren. 

Er werd een pilletje opgestoken en al snel kwamen de intense weeën er. Ik kon er moeilijk mee omgaan maar na een uur kwamen ze terug. ''Mevrouw, we merken dat u zoontje zijn hartslag bij elke wee daalt. Hij zal dit geen uren kunnen volhouden. Dus ik zou toch graag een spoedkeizersnede willen doen. Voor uw zoontje maar ook voor u.''

Daar kwam schok nummer 2.. 

Ik wou al helemaal niet bevallen, niet ingeleid worden en al zeker geen keizersnede!

Tijdens de zwangerschap had ik vaker last van nachtmerries over een mogelijke keizersnede. Wel.. Die nachtmerrie werd werkelijkheid. 

Ik begon meteen te huilen omdat ik zo'n schrik had. Ze stelden mij gerust dat het allemaal wel meevalt maar best begrijpen dat ik het doodeng vond. Giovanni stelde mij ook gerust dat ik niet alleen ben, dat hij er voor me is en dat het voor ons eigen goed was. 

Alles werd klaar gezet voor de spoedkeizersnede. Ik werd meegenomen en Giovanni moest nog even wachten. 

De epidurale werd gestoken maar ook dat was een heel gedoe! Want ik had nog steeds de intense weeën van de inleiding. Ik kon maar niet stil zitten. Mijn vroedvrouw hielp mij zo goed mogelijk zodat ze de epidurale snel konden zetten en er eindelijk van verlost werd. Wat ben ik haar dankbaar voor alle steun! 

Eens dat 't erin zat, werd ik neergelegd en verder klaargemaakt. Ik keek naast mij en zag een gigantische klok. De minuten tikten weg en het duurde mij allemaal veel te lang. Intussen mocht Giovanni erbij en fluisterde dat alles wel goed ging komen. 

Ze waren toen al aan het snijden in mijn buik. Ik vond het een vreselijk gevoel. Al dat getrek aan mijn buik, ook al voelde ik geen pijn. Het was een vies gevoel dat mij altijd zal bij blijven. Door alle emoties heen zei ik steeds dat ik geen foto's wou. Nu heb ik mij dit enorm beklaagd achteraf.. 

Maar om 00u14, 23 januari 2019, werd ons zoontje Harrison geboren! Hij woog 2,560kg en was 46 cm. Wat een klein ukkie! We hebben hem even gezien maar al snel werd hij meegenomen om te controleren of hij geen besmetting heeft opgelopen. Hij ging naar de dienst Neonatologie. Hij ging dus voorlopig ook niet bij mij op de kamer liggen. Nog meer verdriet.. 

Mijn 1ste bevalling was natuurlijk en ze mocht bij me blijven. Maar nu mocht dit niet en ik wist niet hoe ik mij hierbij voelde. 

Het hechten duurde ook een eeuwigheid. Af en toe vielen mijn ogen dicht. Doodop was ik! 

Eindelijk.. Ze waren klaar en ik werd vervoerd naar de recoveryroom. Na een halfuurtje werd ik met Giovanni naar neonatologie gebracht bij ons klein ukkie. 

Harrison kreeg ook antibiotica voor de zekerheid. Ze lieten weten dat alles inorde was met hem maar dat ze hem toch nog wat willen observeren. We hebben genoten van heel wat geknuffel en soms al eens proberen aan te leggen. Intussen was het al bijna 3u s'nachts en besloten we om naar mijn kamer te gaan. Giovanni sliep de eerste nacht bij me en ging dan s'morgens verder kijken voor Eleanore. 

Het was een raar gevoel.. Bevallen maar je baby niet op de kamer hebben. Ik voelde me best alleen ondanks dat Giovanni bij me was. 

S'morgens ging ik naar Harrison toe en Giovanni ging eerst naar Eleanore. Om daarna s'middags op bezoek te komen bij ons. 

Eenmaal in de namiddag kwam grote zus op bezoek. Ze was toch precies onder de indruk en begreep het nog niet. Toen was ze 2,5 jaar oud. 

We genoten van onze korte tijd samen als compleet gezin. 

Op een gegeven moment voelde Giovanni hem onwel en is vroeger naar huis gegaan met Eleanore. Maar zij had het enorm moeilijk om mij achter te laten. Ze schreeuwde '' Mama! '' voor heel de afdeling. Ik vond het vreselijk en voelde me zo schuldig.

Ondanks ik er voor Eleanore niet kon zijn. Kon ik er wel zijn voor onze flinke baby. De borstvoeding ging goed, hij deed het goed. Wat mij een gerust gevoel gaf.

 

Avond.. 

Plots kreeg ik een bericht van mijn broer dat zij Giovanni naar spoed hebben gevoerd. Hij had eerder mijn ouders opgebeld om te vragen of ze Eleanore konden ophalen. Hij voelde zich steeds slechter. Uiteindelijk had hij mijn broers opgebeld en gevraagd om hem naar spoed te brengen want hij kon de pijn niet meer verdragen. 

Ik was doodongerust en luchte mijn hart bij de vroedvrouwen. Zij zaten enorm met ons in. Onze Harrison op neonatologie en nu nog eens Giovanni op spoed. 

Iets na middernacht kreeg ik bericht van hem. Hij werd opgenomen met een ontstoken appendix en zou morgenvroeg geopereerd worden.. 

Weer een tegenslag in ons gezicht. Ik huilde steeds maar.. Ik zat alleen op de kamer, Eleanore werd opgevangen bij mijn ouders, Harrison op neonatologie en nu nog eens Giovanni in het ziekenhuis. 

Hoeveel pech kan iemand hebben? Zoveel dus.. We besloten dat we Eleanore niet op bezoek ging laten komen bij ons. Want dit zou het enkel maar moeilijker maken voor haar om afscheid te nemen. Ze had het al zo moeilijk toen ze mij zag en als nu nog eens haar papa in het ziekenhuis zou zien liggen.. Nee, dit wouden wij haar besparen. 

Giovanni mocht na 3 dagen naar huis maar is nog een extra nachtje gebleven en werd bij mij op de kamer gelegd. Wat enorm fijn was dat de vroedvrouwen dit hebben geregeld voor ons. 

Dag nadien is Giovanni naar huis gegaan zodat hij kon uitrusten voor een dagje en daarna voor Eleanore kon zorgen. Al ging het wel best moeilijk omdat hij nog pijn had. 

Harrison werd onverwacht in de late middag bij mij op de kamer gebracht. Wat was ik gelukkig! Ik ben weerom beginnen huilen en heb hen bedankt voor alles! Nu konden we eindelijk genieten als moeder en pasgeboren zoon. Ik kon hem live voeden wanneer ik wou en ik kon mijn baby eindelijk constant vasthouden! 

De dag nadien mochten we naar huis en waren we met ons 4 thuis! 

Eleanore kon eindelijk haar broertje in haar vertrouwde omgeving leren kennen. Wij, als ouders konden eindelijk van onze kindjes genieten! 

Het was een rollercoaster en intens! Ik ben enorm gelukkig met ons gezin maar ik zie mezelf zeker niet nog eens bevallen. 

We zijn compleet met 2 kindjes en ze maken ons enorm gelukkig! We zijn blij dat iedereen gezond en wel is!