Niet zo goed in zwanger worden en bevallen

Na een niet-natuurlijke zwangerschap, ook nog eens een niet-natuurlijke bevalling. Hier ben ik blijbaar niet zo goed in :)

 Mijn verhaal lees je hier:

Daar ga ik dan, op maandag met mn 40+2 naar de verloskundige om te laten strippen. Whow wat pijnlijk, maar fijn dat het gebeurd is. Eenmaal thuis blijft de pijn hangen en verdwijnt niet. Soort buikkramp continu. De volgende dag de verloskundige maar gebeld, want het werd niet minder. Nog een dag wachten in die pijn tot ik weer gestript zou worden, was echt onmogelijk voor me. Dus superlief dat de verloskundige kwam, en ze stripte me weer. De weeën zette eindelijk door na 2 dagen pijn en de bevalling is nu echt begonnen! 

Die dag nog even afgewacht hoe de ontsluiting zou vorderen, omdat ik in het ziekenhuis wou bevallen. Eind van de middag nog maar 2 cm. 1 cm verder dan 2 dagen geleden. Enige optie voor nu zou het vliezen breken zijn. Heftigere weeën, maar de onsluiting zou wel sneller gaan. Nou, graag! (Dacht ik toen nog :) )

Toen dat gebeurd was zei de verloskundige:ik kom over 2 uurtjes terug, als het niet meer gaat: bellen! Neejoh dacht ik, ik lig al 2,5 dag met pijn dus dit kan er wel bij. Maar nee hoor, toch gebeld want het ging niet meer! Ik voelde me opeens heel erg ziek en de pijn was niet te doen. Het bleef continu. Met nogsteeds 2 cm zijn we om 19u naar het ziekenhuis gegaan. Daar wee opwekkers gekregen en is er een kweek afgenomen omdat ik zo ziek was.

Om 21u heb ik een ruggenprik gehad, en had ik 3 cm. Ik kreeg nog meer wee opwekkers.

Om 22.30 kreeg ik antibiotica erbij omdat er een ontsteking was gevonden in de kweek, en gooide ze er nog meer wee opwekkers bovenop en kreeg ik morfine.

Om 23.30 zat ik op nog maar 3,5 cm, en de gynaecoloog kwam om te vragen of ik een keizersnede niet beter vond. Nou ik zat gelijk recht overeind in mn bed. Wat dacht ze zelf. Echt niet! (Had daar nooit over nagedacht en bij stilgestaan, ga dat echt niet doen!!) We zouden het nog even aankijken... Ik wist het echt niet meer. Zo ziek, zoveel wee opwekkers die niet werken, maar gelukkig geen pijn van de ruggenprik. Ze zou er toch echt uit moeten maar ik kon echt niet meer helder nadenken. (Natuurlijk ook van de morfine, wee opwekkers en antibiotica, alles door elkaar.)

Toen werd ik nog zieker. Mijn koorts werd hoger en mijn hartslag ook. De hartslag van de baby zakte steeds meer. Ineens stond daar de gynaecoloog om te vertellen dat ik nu een jas aan krijg en we met spoed naar de OK moeten omdat ze eruit moet. 

Vreselijk wat een toestand. Daar gingen we, wim mocht gelukkig mee maar wat was ik bang. Ik kreeg nog een ruggenprik en voelde mijn lichaam alleen maar shaken, en verder compleet verlamd.

Ik vroeg aan Wim of ze al bezig zijn.. zijn antwoord: 'je bent al half open' schat. 

'Neejo dat meen je niet!' Zei ik haha. 'Wil je haar zien?' vroegen ze ineens gehaast. Jaa dacht ik nog en ik zag haar voordat ik 'ja' kon zeggen. Maar dat was 1 seconde voor mijn gevoel, want ze was alweer weg. Wat ik zag was een wit 'dood' babytje wat daar 'hing'  in de handen van de gynaecoloog. 

Wim werd gevraagd om mee te lopen naar de kidnerarts, aan de andere kant van de OK. Ik zag en zie nog de blik in zijn ogen, hij vond het zo erg om mij zo verlamd en stoned te laten liggen op die tafel. 

'Leeft ze?' Was het enige wat ik kon denken en vroeg ik 2x. Ik kreeg geen antwoord, van Wim ook niet. Bij de 3e keer zei een arts: ze zijn ermee bezig. Neee dit kan toch niet waar zijn??? Zou ze echt dood zijn??? Wat zou er aan de hand zijn, zou ze niet ademen?

Tot ik de arts aan Wim hoorde vragen: 'hoe heet ze?' 'Evi' antwoorde hij. Dat was voor mij het moment dat ik opgelucht kon ademen. Wim kwam vertellen dat alles oké is, ze was aan de beademing gegaan en kon nu met behulp zelf wel ademen. Ik zag toen Evi en Wim aan de andere kant van de kamer. Wauwie wat was ik trots om hun zo te zien, Evi in de coufeuse en wim er achter <3

Achteraf bleken we het GBS bacterie gehad te hebben.  Dankbaar dat we nu een gezonde dochter hebben!!