Net bevallen en covid-positief

Na de spoedkeizersnede mocht ik hem snel een kusje geven en werd ons zoontje meteen meegenomen naar de neonatologie. Mijn man ging met hem mee. Ik moest braaf blijven liggen, want alles moest nog dichtgenaaid worden. Daarna werd ik naar de recovery gerold. Daar kon ik wat ‘rusten’, maar ik kon geen oog dichtdoen. Na alles wat er afgelopen nacht gebeurd was, draaiden mijn hersenen op volle kracht. Welke dag was het? Oh ja! Zaterdag. Normaal hadden we die dag een barbecue bij ons thuis met de familie. Hopelijk vinden ze het niet erg dat we dat moeten afblazen…

Niet veel later kwam mijn man terug bij mij. Hij toonde wat foto’s en video’s die de anesthesist van de bevalling gemaakt had en we keken er samen naar. Hij had ook zelf wat foto’s en filmpjes gemaakt van Flynn op de neonatologie. Zo zag ik hoe de verpleegster alles uitlegde. Welke kabeltjes voor wat dienden enz. Want het waren er wel wat. Een sonde die door zijn neus liep naar zijn maagje om te eten. De slikreflex ontwikkelt pas op 34 weken in de buik dus die zouden we pas binnen enkele dagen kunnen gaan ‘uittesten’ met een flesje. Ook kreeg hij nog wat extra zuurstof. Al was het eerder uit voorzorg, want zijn ‘plakkertjes’ (electroden) gaven allemaal goede waarden aan. Ergens vond ik het wel geruststellend dat hij zo goed opgevolgd werd. Ikzelf kreeg nog bezoek van een verpleegster ondertussen. Ze moesten nog een corona-test afleggen (dat was blijkbaar standaard bij bevallingen maar door alle haast was dit nog niet gebeurd).

Het was intussen bijna 7 uur ‘s morgens dus het was tijd om de eerste mensen te verwittigen. De eerste die opnam (dat wist ik want ze is een vroege vogel) was mijn mama. Daarna nog mijn zussen en later op de dag mijn vader want die slaapt wat uit. Ook mijn bazin belde ik om te zeggen dat ik maandag niet zou kunnen komen werken uiteraard. En ook onze barbecue gasten heb ik afgebeld. Zij zijn samen met mijn man later die avond nog samen gaan eten in de Griek rechtover het ziekenhuis om de geboorte te vieren. 

Omdat de uitslag van mijn corona-test nog niet gekend was mochten we nog niet naar een kamer. Het was ook zeer druk met bevallingen die ochtend dus we moesten zeker tot de middag op de recovery blijven.

Rond 14.00 uur kregen we uiteindelijk nieuws: ik was positief getest, mijn man negatief. Zou dit de reden kunnen zijn van de vroeggeboorte? Het kon, zeiden ze. Maar dat wisten ze niet zeker. Het kon ook aan de stress van het werk liggen, of gewoon "omdat hij geboren wilde worden", zeiden ze steeds. Op die vraag ken ik het antwoord nu nog steeds niet. Misschien zal ik het wel nooit weten.

Wat ik wel weet is dat ik bij een volgende zwangerschap goed wil opgevolgd worden. Ik ben intussen ook in therapie hiervoor om het allemaal te verwerken. Want een tweede vroeggeboorte zou ik nu mentaal nog niet aankunnen denk ik. En de kans is groter als je al een vroeggeboorte gehad hebt, dat je tweede dan ook vroeger komt…

Maar dus terug naar die ‘positieve’ uitslag van de corona-test. Wat betekent dit? Ik word naar een één-persoonskamer gebracht en moet in quarantaine. Het zorgpersoneel moet dus telkens zo een heel pak en masker aan om mij te verzorgen. Mijn man moet beslissen of hij mee in quarantaine blijft of liever vrij naar huis en naar Flynn kan gaan. Uiteraard kiezen we voor het tweede. Zo kan hij ‘s nachts over huis (nog wat spullen halen voor mij ook) en voor onze hond en katten zorgen. En kan hij zo vaak hij wil naar Flynn. Want ik mag niet zomaar meer bij hem. Er is wel een speciale ruimte waar ik hem zou kunnen bezoeken maar die is al ingenomen nu door een ander kindje dat ‘positief’ is. Ik mag mijn pasgeboren zoon vandaag nog niet vasthouden. Het besef komt pas echt later die dag…

Omdat ik nog maar pas geopereerd ben en nog een ruggenprik heb en dus nog niet veel zelf kan komt er om de 3 uur een vroedvrouw mij helpen. Eerst handmatig en daarna met een kolfmachine proberen we de borstvoeding op gang te krijgen. Zo kan ik toch nog iets betekenen voor ons zoontje. Veel komt er nog niet uit in het begin. Maar dat is normaal zeggen ze. Hij drinkt ook nog niet veel nu dus dat is niet erg. Het zou helpen als ik huid-op-huid contact zou kunnen hebben met Flynn want dan zou mijn lichaam daarop reageren en meer melk produceren. Voorlopig moet ik het doen met foto’s en video’s van hem en zo veel mogelijk facetimen via mijn man die wel bij hem mag. Zo zie ik bijvoorbeeld dat ze hem al leren om zijn pampertje te doen. Wat had ik hem dat graag zelf geleerd.

Ze zeggen dat we morgen sowieso een nieuwe test gaan afleggen om te zien of die dan negatief is. Aangezien ik geen symptomen heb kan het een oude infectie zijn (ik ben 2 weken eerder wel zwaar ziek geweest maar toen helaas mij niet laten testen. Had ik dat wel gedaan dan was ik nog ‘herstellende’ en had ik nu niet in quarantaine gemoeten. Maar ja die dingen weet je dus niet op voorhand he).

Intussen was ik zo veel mogelijk op mezelf aangewezen (want ja ik wou die vroedvrouwen zo weinig mogelijk ‘lastig’ vallen omdat ze telkens zo een heel pak aan moesten). Die nacht heb ik niet veel geslapen. Tussen om de 3 uur wakker gemaakt worden om melk te kolven en alle wenende pasgeboren baby’s (die wel bij hun mama op de kamer mogen liggen) horen huilen kwam er van slapen niet veel in huis. Er ging een enge gedachte door mijn hoofd: “Ze hebben mijn baby eruit gesneden en hem van mij afgenomen…”

Het vervolg lees je in mijn volgende blog. Zoals je kan zien aan de foto hierboven mocht ik hem de dag erna toch al eens vasthouden.