Nerveus voor mijn tweede bevalling...

Dolblij dat ik eindelijk zwanger was maar wat was ik deze keer bang voor de bevalling. Nou ja, niet echt bang, maar ik was er wel een stuk nerveuzer voor dan de eerste keer. Ik zag er echt tegenop. Ik probeerde mezelf te vertellen, je hebt het toch al eens gedaan? Je kan het! Toch heb ik me echt druk gemaakt.

Ik zal vertellen hoe mijn eerste bevalling verliep. Ruim 5 jaar geleden alweer werd ik 5 uur 's ochtends wakker met buikkramp. Ik zei mijn man dat hij wel kon gaan werken en dat het over zou gaan als ik naar de wc was geweest. (Ja ik was in denial.) Hij heeft toch wel een half uurtje kunnen werken voor ik een sms stuurde met de mededeling dat hij nu moest komen en dat ik dit echt niet alleen kon! Ik liep ondertussen kreunend door de huiskamer. De rest van de dag kreeg ik bezoekjes van de verloskundige en eind van de middag kwam mijn zusje er ook bij. Om 18:00 uur mochten we dan eindelijk naar het ziekenhuis. Het was begonnen met sneeuwen en ik weet nog hoe stil de wereld was. Toen nog wel.

Mijn vliezen werden gebroken in het ziekenhuis en na het eerste gevoel van opluchting riep ik al snel dat ik pijnstilling wilde. Mijn verloskundige nam afscheid en het ziekenhuis nam het over, ik kreeg een remifentanil-pompje. Heerlijk! Ik kon uitrusten en zelfs af en toe slapen. Ik was me wel bewust dat mijn zusje en man me steeds uitlachten omdat ik bij elke wee naar de pomp greep, maar het kon me niets schelen. Zij voelden de pijn niet, ik wel! 

Inmiddels zat ik wel op 10 cm maar ik had geen persweëen dus remifentanil eruit en weëenopwekkers erin. Dat hielp, hoewel ik zelf nog steeds geen persweëen voelde. Ik was afhankelijk van de verloskundige die me vertelde wanneer ik een wee had en moest persen. Dat was dus al een dingetje waar ik niet op had gerekend. Ik dacht dat je persweëen krijgt en je dus voelt wanneer je moet persen. Toen bleek Yori ook nog eens met zijn arm naast zijn hoofdje te liggen. Schouderdystocie noemen ze dat. En dan staat het hoofdje, met een armpje ernaast, en mag je niet persen! Auw! Ik heb geschreeuwd: haal 'm eruit! Toen ik weer mocht persen heb ik nog geschreeuwd: ik kan het niet! Ik bleek het wel te kunnen en had Yori om 1 uur 's nachts in m'n armen.

Dan ben je er nog niet. Die placenta moet er ook nog uit, binnen een uur maar liefst. Alleen had ik dus ook geen naweëen. Er werd voorzichtig aan de navelstreng getrokken om te kijken of de placenta loskwam, maar er gebeurde niets. En dan is dat uur ineens voorbij.

Ineens ging alles snel. Ik kreeg een operatieschort aan, Yori werd aan zijn vader gegeven en ik werd met bed en al weggereden naar de OK. Daar zat mijn man dan, kersverse papa, alleen met een baby en geen idee wat te doen. Het was koud op de gang richting de lift, buiten sneeuwde het flink. Ik wist niet goed wat me overkwam en voelde me klein en bang. Er waren zoveel mensen in de OK dat ik verbaasd vroeg of dat allemaal voor mij was. Mijn infuus werd aangesloten en ik kreeg het gaskapje op. Ik probeerde tot 10 te tellen en vocht om m'n ogen open te houden. Ik werd buiten de OK wakker, iets na 3 uur, warm ingepakt tegen de kou. Eindelijk mocht ik weer naar m'n gezin! Uitgeput en slap, maar ook blij, heb ik Yori de borst gegeven en is m'n man in slaap gestort in het logeerbed. Hij heeft niet eens gemerkt dat ik om 4 uur onder de douche ben gezet. 

's Ochtends wilde ik dolgraag naar huis. 1250 ml bloed verloren maar dat kon me niet schelen, ik wilde hier weg! Gelukkig snel kraamhulp in huis want het viel me toch wel tegen hoe slapjes ik was. Ik was zo bleek! Ik zie er echt niet uit op de foto's. Ik mocht ook niet zelf de trap af of douchen, ik was namelijk flauwgevallen toen ik even zelf ging douchen...

Alles bij elkaar was het me best tegengevallen. Dit was geen bevalling uit het boekje! Dus toen ik tijdens mijn tweede zwangerschap bedacht dat ik toch echt weer zou moeten bevallen werd ik best nerveus. Mijn voornemen: nu gaan we voor een 'normale' bevalling!