Neeee geen knip!!

Het is 08:02 wanneer mijn telefoon gaat. Het is de planning. “Jackie je mag naar een bevalling in het Bravis ziekenhuis. Succes”! Whoa een bevalling! Elke keer weer krijg ik hier een adrenaline kick van. Het blijft spannend. Daarnaast maak ik het niet meer elke week mee doordat we in mijn team niet in de avond en nacht hoeven te werken. 

Binnen 15 minuten sta ik aangekleed en wel beneden en ben ik klaar om te vertrekken. Officieel moeten we binnen 45 minuten bij een bevalling aanwezig zijn, zoals het er nu uit ziet gaat me dat zeker lukken. 

Het is rustig op de weg gelukkig en ik kan in 1 keer door rijden. Gelukkig maar want ik wil hier geen seconde van missen!! Ik heb er echt een hekel aan dat wanneer ik aan kom dat de baby er al is. Net als een film kijken en pas beginnen bij t eind. Niet leuk dus! 

“Oké, snel een plek zoeken.. Ja daar!” Roep ik tegen mezelf. Snel parkeer ik en snel ik naar de ingang van het ziekenhuis. Snel de trap op, voorbij de bali waar ik nog hijgend en vluchtig hoi zeg tegen de receptioniste. Wanneer ik bij de verloskundigenpost aankom check ik voor de zekerheid of de dame is kwestie wel echt op blauw 3 ligt voor ik (weer eens) bij de verkeerde binnen wandel. Ja dit is echt gebeurt.. 

Klop, klop, klop. Na 3 keer kloppen open ik de deur en kijk ik om het hoekje. Ik zie een vrouw die het zwaar heeft om de ween  weg te puffen, een papa die er met grote ogen naast staat en een blije verloskundige. “Hallo, ik ben Jackie” begroet ik iedereen. Al ken ik de verloskundige al wel van eerdere samenwerkingen. De kraamvrouw heeft geen behoefte om zich voor te stellen door al de ween waar ze in zit. Dat geeft helemaal niets en is ook heel normaal. De papa stelt zich voor, nog steeds met grote ogen. Ik schat dat dit hun eerste kindje is.  Ik kijk de kamer rond. Het is namelijk mijn taak om de juiste spullen in de kamer klaar te leggen. Maar ik zie dat de verloskundige alles al heeft gehaald toen ze hier aankwamen. Enkel nog kruiken halen en de kleding van de baby erom doen en alles is klaar. “Bij aankomst hier had ze 9 cm ontsluiting, ze vangt de ween heel goed op en het vruchtwater was kleurloos”. Kort brieft de verloskundige mij over hoe het ervoor staat. Nu kan ik niets anders doen dan de kraamvrouw coachen, haar een koud washandje tegen het voorhoofd houden en wachten. Het wachten duurt niet lang! Al snel krijgt ze persdrang terwijl ze op haar zij ligt. Haar man houd haar been vast en beetje bij beetje zien we een stukje van het hoofdje. Na een aantal keer persen zien we echter wel een gek slijmlaagje op de haartjes. De verloskundige ziet het ook. “Ik heb het idee dat de baby toch in het vruchtwater gepoept heeft, zie je die kleur” vraagt ze mij. Ik zie het ook. Het is een beetje groenig. Ondanks dat zetten we door. We zijn echter toch in het ziekenhuis en zij kunnen niets anders doen dan wij. 

Bij elke perswee komt het hoofdje een beetje meer naar buiten en als de wee afzakt trekt het iets terug. Prachtig om te zien! Maar dan blijven we op hetzelfde punt zitten. Het hoofdje steekt een stuk uit maar lijkt nu niet meer verder te kunnen. De huid staat strak en de bekkenbodemspieren staan strak gespannen. “Bij de volgende wee wil ik dat je fundusexpressie geeft Jackie” zegt de verloskundige. (Dit is trouwens druk geven op de buik zodat dit kan helpen bij de uitdrijving). Het helpt echter niet. De hartslag wordt tussendoor gemeten maar deze is mooi. Er is geen nood dus we blijven proberen. Maar nee het hoofdje wilt echt geen millimeter verder komen. 

Ik moet de verdoving gaan klaar maken om de huid te verdoven.. de verloskundige gaat een knip zetten. Neeeeeee!! Ik wil helemaal geen knip, denk ik bij mezelf. Ik wordt er enorm ongemakkelijk van. Ondanks dat ik weet dat dit mooi geneest, je er niets van voelt en het zo gebeurt is en natuurlijk beter voor de situatie vind ik het erg akelig. Ik kijk nooit en doe het liefst mijn oren ook dicht, als niemand dat ziet tenminste. Bij de volgende wee verdooft de verloskundige de locatie waar ze de knip gaat zetten. Dit is joh niet zo spannend. De wee die daarop volgt wordt nog afgewacht en de kraamvrouw leest hartstikke goed maar nee nog steeds mag het niet baten. Dan is het moment daar, de volgende wee. Nu gaat de verloskundige knippen. Ze plaatst haar vingers in de vagina en zet de schaar op zijn plek. Ik zie dat de vader die naast mij staat en haar been vast houd mee kijkt. Ik kijk hem aan en hij mij. “Als ik jou was zou ik maar niet kijken, kijk maar naar je vrouw of de klok” zeg ik hem. Het is natuurlijk best onmenselijk om te zien als iemand in het vlees van een andere persoon knipt. Ook ik kijk weg en als niemand kijkt doe ik vlug mijn vingers in mijn oren. Gelukkig is het snel gebeurd en daar wordt vrijwel meteen een gezonde kleine jongen geboren. Hij huilt flink en wordt gelijk lekker bij moeder op de borst gelegd. Hij heeft hier schijnbaar helemaal geen last van gehad en ligt met zijn ogen wijd open te kijken. 

Doordat het kindje in het vruchtwater gepoept heeft moeten ze helaas 8 uur blijven in het ziekenhuis. Ik neem afscheid en ik zal ze later zien als ze naar huis komen. Vanaf dat punt neemt het ziekenhuispersoneel de zorg over en gaat controles uitvoeren bij de baby. Man, wat een ervaring weer!

Dit verhaal is niet geredigeerd.

Kun je ook lezen: "Waar bemoei jij je mee?"