Naar huis? Ik dacht het niet.

In deel 4 van mijn verhaal, legde ik al uit hoe ik op het punt stond om naar huis te gaan en hoe dit niet doorging omdat het niet goed bleek te gaan met kindje 2 in mijn buik. Inmiddels zijn we weer wat verder. Dagen, weken. Ik weet het niet meer. Wel weet ik dat ik er flink klaar mee ben om in het ziekenhuis te liggen. Ik mag uit bed, dus loop regelmatig het ziekenhuis door. Maar de cadeauwinkel en de AH to go, die ken ik nu wel. Ik ben ontzettend veel last van mn rug, billen, bekken enz. De bedden liggen gewoon echt niet lekker. Zeker niet voor een dame met overgewicht, brede heupbotten en een enorme tweelingbuik.  Daarnaast mis ik mijn vriend. Ik wil met hem praten over van alles en nogwat. Ik wil lieve dingen tegen hem zeggen. Ik wil met hem zwijmelen over de meisjes die eraan komen. Maar ik moet het doen met bezoekjes van hem, op een kamer met andere mensen. Het is gewoon niet leuk meer. 

Wat wel leuk is - en natuurlijk veel belangrijker - is dat de waardes bij kindje 2 stabiel blijven en de CTG's steeds tiptop in orde zijn. Geen gekke dipjes of wat dan ook. De doppler laat nog steeds een iets verminderde doorstroming naar kindje 2 zien, maar nog wel altijd dezelfde waarde. Gezien de CTG's goed zijn, lijkt ze er dus niet echt "last" van te hebben, anders dan dat ze inmiddels wel duidelijk achterblijft in de groei. 

Dus de artsen komen met een nieuw idee. "je bent nu alleen maar 24/7 in het ziekenhuis, omdat je 1 keer per dag aan de CTG moet. En je woont niet om de hoek, dus elke dag hierheen is geen optie. Maar in Leeuwarden (15 minuten rijden vanuit mn huis) kunnen ze ook gewoon dagelijks CTG's maken. Alles is nu stabiel, dus je mag wel naar huis en dan dagelijks naar Leeuwarden voor een CTG. Mochten de waardes daar toch minder worden, kom je weer terug naar hier". YES! Dus ik mijn spullen weer inpakken. Met vriend afspreken om me op te halen. De arts moest nog even met Leeuwarden bellen om te vertellen dat ik "eraan kom". Maar dat duurde. 

Uren. 

Er moest iemand van Leeuwarden terugbellen. En toen dat eindelijk gedaan was en de arts mijn kant op kwam, zag ik het alweer. Ik kon mn tassen weer gaan uitpakken. De arts in Leeuwarden wil mij niet aannemen als patient. Het zou een te groot risico zijn. En als het mis zou gaan, zouden ze dat niet op hun geweten willen hebben. De arts in Groningen legt uit dat het al tijden stabiel is. Dat áls het "mis" gaat, dit hoogstwaarschijnlijk langzaam aan zal gaan, en er dan meer dan genoeg tijd is om naar Groningen te gaan. Maar Leeuwarden houdt vast. Ze willen me niet. Ik moet in Groningen blijven tot de 32 weken behaald is.  Dan mag ik wel naar huis en dagelijks naar Leeuwarden voor een CTG. Dan is het wel vertrouwd. Tenminste, dat is het verhaal.Want uiteindelijk is het dan zover. 32 weken! Of nou ja. 31 weken en 6 dagen. Morgen is dé dag. Ik ga naar huis! Dacht ik. Maar ook deze dag komt de arts weer met slecht nieuws."Ik durf het bijna niet te zeggen maar... Je mag niet naar huis. Leeuwarden wil je toch niet in behandeling nemen vanuit huis (dagelijkse CTG). Ze willen je daar hebben. Zodat je altijd in het ziekenhuis bent, mocht het mis gaan". Ik ben op. Echt compleet op. 3 keer ben ik er helemaal klaar voor geweest om eindelijk naar huis te gaan. Ik lig al 5 weken in het ziekenhuis en ik ben gewoon echt compleet op. Genieten van het zwanger zijn doe ik al lang niet meer. Uitkijken naar mijn meisjes lukt me ook gewoonweg niet meer. Alles sneeuwt onder door het in het ziekenhuis liggen. Daar komt nog bij dat ik contact heb met iemand die in Leeuwarden ligt, en ik hier zulke vervelende verhalen over hoor. Ivm Corona mogen de patiënten de kamers niet verlaten. En er mag maximaal 1 bezoeker 1 uur per dag langskomen.  Ik heb het gevoel dat ik, na de 5 weken in Groningen, morgen naar een gevangenis vertrek. Die avond heb ik het moeilijk. Ik huil veel. Bel met mn vriend en een lieve verpleegster komt een tijdje bij me zitten om me wat op te peppen. Als ik eindelijk weer een beetje rustig ben en op bed ga liggen, voel ik onrust in mijn buik. Steken. Gerommel. Wat is dit? Ik wil mijn kamergenoten niet storen, maar roep toch de verpleegster erbij voor een CTG. Het voelt anders dan anders. Na 10 minuten aan de CTG zien we een heel duidelijk patroon. Harde buiken. Om de 2 minuten die steeds een halve minuut duren. Zijn dit weeën?