Na de ingreep

Vanaf deze bloedtransfusie in mijn buik is het gaan rommelen. Niet heel erg, maar wel dat je je afvraagt wat er gaat gebeuren. Mijn oudste zoontje is geboren met 35+ 3 weken. Vroeggeboorte is mij niet onbekend en in combinatie met deze ingreep, moesten we dit in ons achterhoofd houden. 

De vrijdag mochten we naar huis en was er weinig aan de hand. Zo de hele week verder eigenlijk. Ik merkte van alles , maar concreet ook eigenlijk weinig bijzonders. Tot ik vrijdag nacht om 2:00 naar bed ging en om 3:00 dood en doodziek wakker werd. Ik heb toen contact gehad met het ziekenhuis en de volgende ochtend hebben ze mij daar onderzocht. Ze dachten aan zwangerschapsvergiftiging, of de bevalling was begonnen. Na heel wat onderzoeken, echo's en ctg's kwam de conclusie dat ik gewoon ziek was en thuis even uit moest zieken. Sta je dan, weer thuis. Stiekem was het ook wel de stress van niet weten waar te bevallen? Tilburg, Leiden? Halen we dat? Er heerste op dat moment veel onduidelijkheid. Waardoor ik zo slecht ging was niet te verklaren, maar uitzieken was de uitkomst. Zo stond ik zondag ochtend weer  helemaal beter naast mij bed. Een voordeel, zo snel als iets kan komen, gaat het dan meestal ook weer weg.

Afgelopen maandag; ik was lekker thuis, had gekookt en we zouden net aan tafel gaan tot ik weer buikpijn kreeg. Ik riep deze hele week al dat ik er klaar mee was en voelde aan alles dat Scott het niet meer goed had. Het probleem is alleen dat niemand ingrijpt met 35 weken, omdat jij dat gevoel meent te hebben. Toch iets met moederinstinct denk ik? Toch maar weer contact gehad met het ziekenhuis en ik mocht even langskomen voor een controle. De controles zagen er goed uit maar toch waren er constant harde buiken te zien op de ctg. Was dit nog steeds het resultaat van de bloedtransfusie? Dat wist niemand. De hele avond heb ik met mijn vriend geappt dat hij lekker thuis moest blijven bij de kleine, dat ik om 21:30 naar huis mocht en ze zo weer zou zien. Tot daar ineens een arts in de deuropening stond. ''Je gaat zo met de ambulance naar Leiden en we vertrekken over 5 minuten. Dit leek mij precies genoeg om nog even mijn vluchtkoffer uit de auto te halen. Jij gaat helemaal nergens meer heen kreeg ik te horen en iedereen schoot in actie. Ik werd ingewikkeld in dekens en vastgesnoerd op de brancard om vervolgens met zwaailichten naar Leiden te gaan. 'In het kader, moet je eens gedaan hebben' hebben we eigenlijk best een gezellige rit gehad en waren we met 160 km/u zo op bestemming. 

Maar toen.. 

Na een nacht aan de apparaten kon niemand een uitspraak doen waar dit heen ging. Ivm mijn snelle bevallingsachtergrond en de vroeggeboorte maakte ik het wel voor iedereen spannend. Op dat moment wilde ik niks liever dan dat Scott die avond nog geboren zou worden, maar zo werkt dat niet.

Dinsdag ochtend waren alle harde buiken weg, alles was rustig en ik voelde Scott goed bewegen. Bijna gênant om tegen de verpleging te zeggen, als je de dag daarvoor nog met spoed door de ambulance daarheen bent gebracht. Ik zag ons in gedachten weer helemaal afdruipen naar Tilburg. 

Om 14:30 hadden we onze wekelijkse controle op het ziekenhuis. Ik was die ochtend al uitgebreid besproken door het team en de echo hoefde alleen maar antwoord te geven. Gaat het goed dan.. Gaat het niet goed dan gaan ze hem halen. Binnen een paar minuten was duidelijk dat het niet goed was. Zijn HB was weer erg laag en het bloed in de hersenen stroomde hard. Dit wees wederom op beginnende bloedarmoede. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest voor de uitspraak van een arts. Tot deze lieve man zei dat we geen enkel risico nemen en hem gaan halen. Serieus, deze man heeft mijn dag gemaakt. Dit bevestigde wat ik al de hele week voelde, en nu ging er eindelijk iets gebeuren. Ze hadden met het team overlegd en alle voor / en tegens tegen elkaar afgestreept en dit was de uitkomst. 

Ze zouden meteen gaan starten met het plaatsen van een ballon. Toch mochten we daarvoor nog even snel een 1e pakje gaan kopen in het winkelcentrum. (iets met niet zo'n goede voorbereiding) Dit ging wel heel snel ineens. De volgende ochtend werd alles in gang gezet, de bevalling was begonnen en we gingen ervoor. Tot ze erachter kwamen dat Scott er vandoor was gegaan. Die lag lekker dwars in mijn buik. Ideaal als je aan het bevallen bent. Ze hebben hem toen nog met 2 artsen gedraaid en vastgezet in mijn bekken. De andere arts brak mijn vliezen waardoor hij vacuüm werd gezogen. Lekker detail. Maar dit alles met succes..

Om 10:00 braken ze mijn vliezen en om 11:09 zijn wij trots ouders geworden van ons knappe mannetje; Scott James! 

We hadden erop gerekend dat hij direct bij mij weggehaald zou worden, maar daarin tegen mocht hij 2 uur blijven liggen. Hier ben ik zo dankbaar voor. Deze pakken ze ons nooit meer af. Hierna was het tijd om naar de NICU te gaan, waar hij nu nog verblijft. 

Wordt vervolgd..