Na dagen arbeid eindelijk verlossing 😊

Rond de klok van 4 uur in de ochtend, op maandag 9 november 2020 komt de verloskundige weer mijn kamer op. Ik ga nog steeds kapot van de persweeën, dwars door de ruggenprik heen, en ik voel aan alles dat ik op ben. Na al die dagen is mijn batterij leeg. Of nou ja, zeg maar gerust: die is weg! 

Ze kijkt weer een minuut of 10 vanaf een afstandje naar mij en vraagt hoe ik mij voel en of ze nog een keer inwendig onderzoek mag doen om te checken of we er inmiddels wel goed voor staan. 

Ik hoor haar zeggen dat er alleen aan de achterkant nog een héél klein randje zit, maar dat de baby nog steeds niet is gedaald. Ik vroeg haar welke opties we hadden, wetende dat een keizersnede een van die opties moest zijn. Zij voelde zich vervelend om te zeggen dat er weinig keuzes waren. Een keizersnede, of nog even afwachten. Mijn vrolijke reactie dat ze dan maar moest bellen naar de OK voor de keizersnede verbaasde haar enigszins 😅 Ik was er echt he-le-maal klaar mee. Fysiek was ik op, mentaal kon ik nog wel relativeren en mijn reactie was dan ook dat we er alles aan hadden gedaan om het via de natuurlijke weg te proberen, maar dat de baby daar kennelijk anders over dacht. Ik gaf ook aan dat ik snapte dat ik ivm de (verwachte) macrosomie vroegtijdig ingeleid werd, maar dat deze termijn voor moeder natuur kennelijk nog echt te vroeg was.

Korte tijd later werd alles in gereedheid gebracht. De ruggenprik zat natuurlijk al, dus die hoefde ik niet meer en alles op de kamer werd losgekoppeld. Samen met mijn partner bracht de verpleegkundige mij richting de OK. Zowel ik als de baby verkeerde (gelukkig) niet in nood en voor de hele situatie deden we het beiden verrassend goed. 

We hadden het gezellig. De anesthesioloog was verbaasd over onze nuchtere, gezellige en humorvolle houding op dat tijdstip en onder die omstandigheden. Voor ons voelde het moment van de operatie als een verademing: we gingen ons kindje ontmoeten! ❤️ 

Na het nodige duw- en trekwerk werd onze kleine geboren. Het doek was omlaag en we mochten zelf gaan ontdekken wat het was.... 

Een dochter!! Ons eerste kindje was een dochter!!! 😍❤️🥰 Mila was geboren. Een lekker bol koppie, maar alles beduidend kleiner dan verwacht. Wat de reden was dat het niet via de natuurlijke weg wilde lukken is nooit achterhaald. Het geeft ook niet. Belangrijkste was dat wij het er beiden goed vanaf hebben gebracht en het genieten kon beginnen. 

Ik werd weer opgelapt, en Mila was samen met papa terug naar onze kamer. Na een kort verblijf op de verkoever, ben ik mijn vent en dochter weer gaan vergezellen. Wat was het aandoenlijk om hem in zijn nieuwe rol te zien 🥰

Na een paar uurtjes hebben we alle familie op de hoogte gebracht van de geboorte, daarna alle vrienden en bekenden die we het persoonlijk wilde vertellen. En wat was het emotioneel lastig dat je de eerste 24 uur geen visite mocht ontvangen. En zeker omdat ik mijn mama natuurlijk al vanaf 2010 moet missen, kwam dit best even binnen. Maar ook dat is goed gekomen.

De volgende ochtend ben ik lekker wezen douchen en kon het mobiliseren beginnen. Dit ging verrassend goed (met dus ook de nodige pauzes en rustmomenten). De eerste opa en oma zijn hun kleinkind komen bewonderen in het ziekenhuis en wat was dat speciaal ❤️

Ineens was daar het besef: wij zijn papa en mama... maar ook ging in mijn hoofd van alles heen en weer: ik was trots maar moest ook denken aan alle wensouders. Wij waren ook een van hen. En nu je weet hoe het voelt, gun je dat ook alle anderen die een kinderwens hebben. 💖

In de dagen en weken na de bevalling kreeg ik meerdere keren de vraag (en soms zelfs de opmerking) of ik niet enorm teleurgesteld was dat het een keizersnede was geworden. En de opmerking dat men het zielig vond dat het een keizersnede was geworden. 

Nee, ik was en ben niet zielig. Ik kijk er heel erg positief op terug, op de hele inleiding/bevalling/keizersnede. Waar ik nog de meeste moeite mee had en nog steeds heb, is de opmerking dat een keizersnede zo lekker makkelijk is, want je hebt alles nog heel down there en je hebt de pijn aan je poes niet gehad. Nou mensen, als dat je opvatting is: 🖕 Een keizersnede is alles behalve de easy way out! Ja, mijn poes is nog heel. Nee, ik heb the ring of fire niet gehad. Maar een keizersnede is een grote buikoperatie die diverse medische risico's met zich meebrengt, waarbij je blijvende schade kunt hebben. Naast het slinken van de baarmoeder en de naweeën die daarbij horen, kampt een keizersnede-mama met een hele buik die aan puin is gesneden. Elke hoest, nies of lach doet pijn. Lopen, zitten, staan, liggen: alles doet zeer! 

Ik ben van mening dat alle manieren van bevallen op een eigen manier een vorm van topsport is. Oordeel niet, naar niemand. En zeg al helemaal niet tegen een net bevallen vrouw hoe erg jouw situatie wel niet was om welke reden dan ook.  😉