Na 3 jaar blijft dit mij nog raken.

Beste Zuster,

Waarschijnlijk ben jij ons allang vergeten, jou kan ik helaas nog niet vergeten.

Dit is ook niet beschuldigend bedoeld maar ik doe dit meer omdat ik hoop dat er voor andere vrouwen wel iets veranderd in de communicatie. Gebeurt is gebeurt bij mij daar krijg ik de eerste dagen van de geboorte niet mee terug.

Op 6 mei is mijn zoon in het ziekenhuis geboren en na ong 2 dagen moest hij naar de kinderafdeling toe ivbm geelzucht . Dit verliep niet makkelijk omdat hij ook in de couveuse moest voor de lamp.

Na een 1 dag mocht hij naar de wiegenkamer toe. Daar kwamen we Op een moment jou tegen.

Het kleine mannetje was moe, hij was op, gewoon van hoe het ging in de couveuse, hij dronk toen in jou ogen niet snel genoeg en je bleef als een havik boven op mijn lip staan om te kijken, ik moet zeggen dat ik daar al heel onzeker van werd, met de borstvoeding.

Het ging toen ook voor geen meter, na een aantal minuten kwam toen Dineke van de kraamafdeling binnen die heeft toen geholpen en toen ging het wel,niet door gewoon te blijven kijken maar echt te helpen. Na dit werd ik er niet zekerder op. Dineke is toen daarna ook met de volgende keer voeden met mij mee gegaan naar de kinderafdeling toe, en ze heeft toen ook weer geholpen en weer ging het gewoon wel. De keer daarna was ik alleen, en weer dook je voor mijn gevoel boven op mij weer eerst alleen kijken, kijken op een enorm doordringende manier of ik op examen bij je was, en weer ging het gewoon niet gelijk. Op dat moment ging je met mij de discussie aan dat er bij hem maar een sonde in moest omdat hij volgens jou erbij lag als een dood vogeltje wat niet wilde werken voor zijn eten en dat dat alles hem maar aan kwam waaien. Daar schrok ik enorm van van die woorden. Je bent al in het ziekenhuis, je moet het kostbaarst wat je bezit op een totaal andere afdeling achter laten, terwijl je dat met alles wat je heb bij je wil houden, gezond wil zien. Je bent als moeder zijnde nog vol van hormonen en ik mag wel zeggen ook vol van angst, angst dat het niet goed gaat. Dan zijn die woorden die jij zei niet de meest tactische woorden om te gebruiken. Die komen binnen en heel hard ook. Mijn man en mijn oudste zoontje stonden toen in de sleuf om de afdeling binnen te komen, en ik moest maar gelijk een akkoord geven voor die somde, ik heb je toen geloof ik wel 100 keer gevraagd waar die sonde dan goed voor zou zijn. Maar uitleg kreeg ik gewoon niet, je ging zelfs nog voor mijn neus in discussie met je collega, als of ik in een andere kamer was zo werd er gepraat. Mijn man mocht toen nog steeds niet naar binnen, dit zijn dingen waar je vind ik samen als man en vrouw over praat er samen een beslissing over neemt. Niet alleen ik beslist dat. Ik was het er ook totaal niet mee eens en vroeg je mijn man binnen te laten, maar je liet hem er pas bij nadat ik er meer keer om gevraagd had en bij jou meerdere keren had aangegeven waarom drinkt hij op de kraamafdeling dan wel en hier niet? Maar dat kon volgens jou niet. Na dat deze discussie met mijn man erbij ook nog even verder ging, en we terug gingen naar de kraamafdeling met echt mijn ziel onder mijn arm en nijd ten opzichten van jou, kwam Dineke de gang op lopen en die zag dat er wat was omdat ik zat te huilen op bed, gewoon van onzekerheid en boosheid, boosheid omdat er niks werd uitgelegd, boos op de woorden die je koos te gebruiken. Daarna is ze terug gegaan maar jou en kwam met mijn zoontje samen terug, hij moest dan wel terug naar de kinderafdeling maar het voeden hebben we toen op de kraamafdeling gedaan en weer ging het gewoon goed, hij dronk genoeg en ja niet binnen 15 min maar 5 min langer. Dit is geen rede om er gelijk een sonde in te prikken vind ik nog steeds en zeker niet als de vader en moeder aangeven dan maar 5 min meer werk maar hij drinkt! Na ong 2 dagen hem steeds weer te voeden op de kraamafdeling ging het goed, ja met hulp van Dineke,Janette en Lydia die op mijn kamer liepen die dagen. Daar ben ik hun ook enorm dankbaar voor. Maar jou woorden bleven maar in mijn hoofd spoken, de nachten als jij daar niet was ging het voeden ook gewoon beter op de kinderafdeling. Maar het ging er vooral om als jij er maar niet was. Gelukkig mochten we na een week in het ziekenhuis te zijn geweest naar huis toe, ik was zo blij als een klein kind toen ik dat van de kinderarts hoorden, eenmaal thuis begon het eigenlijk pas echt, ik heb je vaak niet uit mijn hoofd gekregen, of ik het wel goed deed of hij wel genoeg had gedronken, of hij wel goed groeide. Ik was moe van de spanningen en alles wat er in die paar dagen gebeurd was, de hoofdpijn was niet weg te krijgen.

De kraamhulp heeft haar handen vol aan ons gehad, niet door het voeden maar door de onzekerheid die er ingestampt zat, het moeten door duwen met eten van dat moet erin anders is het fout ,dit heeft mij dan ook aardig wat tranen gekost, waarom? Omdat ik bang was dat hij het niet goed deed, dat de ik het niet goed deed. De huisarts en de kraamhulp daar heb ik uren mee zitten praten, de huisarts heb ik bedolven met de vragen die ik nog had, de vragen waar jij geen antwoord op gaf, de uitleg die ik wilde hebben om alles te kunnen begrijpen wat er gebeurt was. Nu bijna 3 maanden verder heeft dit soms nog steeds invloed op mij, gelukkig wordt het wel steeds minder.

De huisarts heeft hier enorm goed in geholpen en alle vragen en uitleg alsnog gegeven.

Je woorden zal ik nooit meer vergeten, maar het krijgt een plaats, een plaats in mijn gedachten over hoe alles gegaan is.

Met deze brief hoop ik dan ook dat je begrijpt dat op een moment dat je bevallen ben, je je kind voor je gevoel moet overdragen aan ander je heel kwetsbaar ben en woorden heel hard aan kunnen komen, dat uitleg heel belangrijk is. Dat je verteld waarom je doet wat je doet en wat je zeg. En kies je woorden goed uit, ze richten gewoon schade aan bij mensen. Het is geen beschuldiging van iets het is bedoeld om je te laten inzien dat communicatie van wereld belang is op zo'n moment, mijn hart had armen en benen gekregen en jij moest er op letten op de afdeling maar voor mijn gevoel ging je ermee aan de haal.

Nogmaals ik beschuldig je nergens van ik wil je allen wat laten inzien, zodat andere vrouwen na mij niet hetzelfde hoeven mee te maken. want dat is niet wat het moet zijn, ik hoop dan ook vanharte dat je nog eens aan ons denkt als je je woorden uitkiest, leg uit, praat, geef antwoord op vragen die mensen hebben. Al moet het meer dan 1 keer. Daarmee neem je een hoop weg bij mensen die al in spanning zitten. Kies je woorden goed uit en wees niet zo bod als je was tegen mij. Want zo heb ik het wel ervaren. Zo boos ben ik wel op je geweest. Je heb te maken met mensen, met gevoelens, met een hoop meer dan alleen feiten .

Als je wil dat ik mijn brief een keer aan je uitleg dan doe ik dat graag, ik hoop dat je er iets mee kan leren, dat je er nog eens aan denkt wat ik je nu verteld heb.

Het ga je goed, en ik wens je het aller beste.