Na 3 bevallingen de regie in eigen handen

Het is zover: veertig weken zwanger! Ondanks een ontstoken verstandskies en een buikvirus voel ik me wonderlijk genoeg beter dan het grootste deel van mijn zwangerschap. Het is bijna alsof mijn lichaam zegt: nú ben ik klaar. Na drie totaal verschillende bevallingen ga ik nu met zoveel rust en zelfvertrouwen deze vierde keer tegemoet.

Mijn eerste bevalling met Julie was een sprong in het diepe. Ik had me nauwelijks voorbereid, dacht dat ik het wel gewoon zou aankijken. Maar eenmaal in het moeder-kindcentrum bleek dat Julie in het vruchtwater had gepoept. Daardoor ging ik aan de monitor, met allemaal draden, en ik lag vast aan het bed. Ik wist toen niet dat dit ook draadloos kon en volgde gewoon wat ze zeiden, omdat ik het niet beter wist. Dat leidde uiteindelijk tot een lange persfase en daardoor teveel bloedverlies. Liggend op mijn rug, met mijn benen omhoog, perste ik maar liefst vijf kwartier. Achteraf had ik gewild dat ik meer had kunnen bewegen en zelf had kunnen kiezen hoe ik ging persen maar ik had daarin niet de verantwoordelijkheid genomen. Toch was het, ondanks het harde werken, natuurlijk een hele bijzondere eerste ontmoeting met Julie.

Bij Lou, mijn tweede bevalling, voelde het totaal anders. Met 34 weken verloor ik wat vruchtwater, en volgens het protocol werd ik met 37 weken ingeleid. Maar diep vanbinnen voelde ik dat Lou nog niet klaar was om te komen. Toch liet ik me door het ziekenhuis leiden. Uit angst. Dit keer voelde de weeën veel zwaarder en scherper dan bij Julie, alsof mijn lichaam zich verzette tegen het tempo van de inleiding. Bij drie centimeter werden mijn vliezen gebroken en werden de weeënopwekkers aangezet. Waar was die natuurlijke buffer van pijnstilling van mijn eerste bevalling? Ik vroeg nog om pijnstilling, maar het was te laat. Lou kwam er letterlijk uitgespoten, in slechts een halve minuut persen. Die heftige start heeft ons eerste jaar getekend. Nog steeds voel ik soms een onrust over die ervaring, maar ik weet dat ik dat nu echt los mag laten, voor ons allebei en ook voor deze bevalling.

Bij Joe, mijn derde, was het heel anders. Op de dag zelf voelde ik die bekende nesteldrang, ik maakte het huis schoon en om 14:30 uur begonnen de weeën. Dit keer had ik sfeer gecreëerd, met een zoutlampje en muziek, en dat maakte zo’n verschil. Binnen twee uur was hij geboren. Het was een mooie, rustige bevalling, waarin ik eindelijk kon bevallen zoals ik wilde. Maar ik zei wel gewoon ja tegen het prikje met synthetische oxytocine voor de placenta en tegen bloedverlies en het kunstmatig breken van de vliezen zoals ik dat bij mijn eerste bevallingen ook had ervaren. Inmiddels weet ik dat dat prikje vaak niet eens nodig is, omdat mijn eigen oxytocine al die processen regelt als ik de ruimte krijg om rustig te bevallen.

En nu, hier, veertig weken zwanger, zit ik vol vertrouwen en zin om deze laatste bevalling mijn mooiste ervaring te maken. Twee weken geleden heb ik een doula in de arm genomen, omdat ik voelde dat ik haar nodig had om deze bevalling te beschermen tegen onnodige medische ingrepen. Twee dagen geleden besloot ik een cursus te volgen, Vrije Geboorte, en wat heb ik veel geleerd! Ik weet nu dat weeën geen hobbels zijn die je moet “opvangen” maar golven die je dichter bij je kindje brengen. Deze keer hebben we een waterbevalling gepland, zodat ons kindje een zachte, warme landing kan maken. Zonder haast, met de ruimte om mijn eigen lichaam te vertrouwen en zijn werk te laten doen.

Wat er ook gebeurt, ik weet dat het deze keer gaat zoals het hoort, op mijn eigen voorwaarden. Begrijp me niet verkeerd, wat nodig is, is nodig maar ik ben niet bang. Integendeel, ik kijk ernaar uit om dit wonder op onze manier te beleven. 

En jij? Hoe heb jij je voorbereid op jouw bevalling? Hoe was jouw bevalling of waren jouw bevallingen?

Ik zal binnenkort nog dieper in gaan op de verschillende bevallingen en de lessen die ik eruit heb gehaald. Nu eerst tijd om mijn bubbel in te gaan (die verstandskies en dat buikvirus vertellen mij dat ik dat moet doen) en ons nieuwe wonder op de wereld te zetten. Uiteraard wordt deze blog vervolgd met mijn 4e bevallingsverhaal!