Mijn zwangerschaps- en bevallingsverhaal

Na een missed abortion met 9 weken en 2 dagen op 8 maart 2018, wilden mijn man en ik graag weer in verwachting zijn van een kindje. De missed abortion was een heftige en verdrietige gebeurtenis en we waren bang dat het zwanger worden nog wel even op zich zou laten wachten. Niets bleek minder waar, op 31 mei was daar de eerste (licht) positieve test. Zo verrast en blij als we de vorige zwangerschap waren, zo voorzichtig dat we met deze zwangerschap waren. Stel je voor dat het weer mis zou gaan..

Een paar dagen na de positieve test, belde ik mijn verloskundige. Ze feliciteerde mij met de zwangerschap en was blij voor ons dat ik zo snel weer zwanger was geraakt. Ze vroeg aan mij of ik het fijn zou vinden om een vroege echo te krijgen in het ziekenhuis, vanwege de missed abortion. Ik vond dit hartstikke fijn en stemde er mee in, ik was zo dankbaar dat de verloskundige mij hierin zo steunde.

Van week 5 tot week 18 in de zwangerschap, ben ik aan één stuk misselijk geweest en moest ik dagelijks meerdere keren overgeven. Hierdoor at ik ook een stuk minder, zelfs een slok water kwam er weer uit. Ik was uiteindelijk 10 kilogram lichter dan voor de zwangerschap, daar maakte ik mij erg zorgen over. Omdat dit absoluut niet de bedoeling was, kreeg ik het medicijn emesafene. Helaas werkte dit niet bij mij, het werd zelfs erger. De week erop kwam ik weer op controle en was ik nog eens 3 kilogram kwijt. Toen kreeg ik preparan, dit zorgde ervoor dat de misselijkheid een stuk minder werd en ik weer wat meer eetlust kreeg. Vanaf toen ging het gelukkig beter.

Op 19 juni was de eerste echo, wat een spanning voor de tijd.. Zou er al een hartje kloppen? We kwamen binnen bij de gynaecoloog en we mochten komen zitten. Hier namen we wat medische gegevens door en vervolgens mocht ik plaatsnemen op de stoel om een inwendige echo te maken. Volgens de eerste dag laatste menstruatie berekening, zou ik rond de 7 weken zwanger moeten zijn, het echobeeld wees uit dat ik 5 weken en 6 dagen zwanger was. De gynaecoloog wees ons een knipperend lichtje aan. God zij dank, het hartje klopte dit keer wél! Ook liet ze ons het prachtige kloppende hartje horen, wat een geweldig geluid.

Na de eerste echo's kregen we nog 3 echo's in het ziekenhuis. De uitgerekende datum werd vastgesteld op 13 februari 2019, wat klonk dat nog ver weg. We keken zo enorm uit naar de komst van de kleine, wat waren we al enorm nieuwsgierig naar haar. De 20 weken echo wees uit dat alles goed was, hier waren we ook uiteraard ook enorm blij om. Wat voelden wij ons dankbaar, dat dit keer alles goed ging met ons kleintje!

Ik bleef doorgaan met werken tot aan de 36 weken, dit vond ik toen nog prima te doen ondanks wat bekken klachten. Op 9 januari 2019 mocht ik met verlof, waar ik lichamelijk eigenlijk ook wel aan toe was. Maar jeetje, wat gingen de weken in mijn verlof langzaam! De dagen vulde ik met huishouden, de laatste babywasjes draaien, op bezoek gaan bij mijn ouders en slapen.

De twee nachten voor de bevalling kampte ik 's nachts met enorme rugpijn, wat ik weet aan m'n bekken klachten. Achteraf gezien denk ik dat dit al voorweeën waren, want op 10 februari werd ik 's nachts om 03:00 uur wakker van flinke steken onderin mijn rug. Dit was zo onaangenaam dat ik niet meer kon liggen. Ik vloekte wat af, waardoor mijn man ook wakker werd. Hij zei: "Lotte, zijn dit geen rugweeën?", waarop ik vol ongeloof en irritatie antwoordde: "Ach nee, dat is gewoon m'n vervloekte bekken weer.". Ik wilde enorm graag bevallen, maar durfde niet te hopen dat dit weeën waren, daarnaast verwachtte ik bij weeën toch wel echt buikweeën en niet alleen rugweeën. Mijn man zei toen: "Schat, ga toch maar voor de zekerheid timen.". Ik benadrukte hem dat ik toch wel wist dat het geen weeën waren, maar oké, ik zal wel even timen. Tot mijn grote verbazing zat er regelmaat in: de rugweeën kwamen al elke 2 a 3 minuten en duurden 50 seconden tot 1 minuut. Ik heb toen dus toch maar de verloskundige gebeld, we spraken af dat ze om 07:30 uur langs zou komen voor een inwendige controle.

Om 07:30 kwam de verloskundige langs, ik hoopte nergens op en ging er van uit dat ik met geluk 1 cm ontsluiting zou hebben. Dit bleek na inwendig onderzoek inderdaad zo te zijn, 1 a 2 cm ontsluiting. We spraken af dat ze om 10:30 weer zou komen voor een inwendige controle. De rugweeën werden in die tussentijd een stuk heftiger, ik hoopte dat ik om 10:30 wat meer ontsluiting zou hebben maar was bang dat dat niet zo zou zijn en ik uiteindelijk niet eens zou gaan bevallen. Om 10:30 uur kwam de verloskundige weer en mijn gevoel zat helaas goed, nog steeds maar 1 a 2 cm ontsluiting. Wat baalde ik hiervan, aangezien de rugweeën wel echt een stuk pittiger waren. We spraken samen af om om 13:30 uur opnieuw een inwendig onderzoek te doen en mocht het dan niet veranderd zijn, we naar het ziekenhuis zouden gaan voor weeënopwekkers en een ruggenprik, aangezien de rugweeën flink veel energie vergden en pittiger begonnen te worden. Om 13:30 uur kwam de verloskundige weer, en je raadt het al, de situatie was helaas nog hetzelfde. We hebben toen besloten om inderdaad naar het ziekenhuis te gaan voor de weeënopwekkers en een ruggenprik.

In het ziekenhuis werd ik aan de weeënopwekkers gelegd, op dat moment, om 16:00, had ik 3 cm ontsluiting. Iets later kwamen ze de ruggenprik zetten. We spraken af dat om 18:00 uur er opnieuw een inwendige controle zou worden gedaan. De ruggenprik was een enorme verlichting, je voelde de weeën komen, maar ze waren niet pijnlijk. Een uurtje later begonnen de rugweeën weer enorm heftig te worden, dit vond ik heel vreemd want ik zou ze toch bijna niet meer moeten voelen? Dit was een heel stuk heftiger dan de rugweeën die ik eerst had en ik was ze hard aan het weg puffen. De verpleegkundige kreeg dit uiteraard mee en zei dat ze nu maar alvast een inwendige controle wilden doen, omdat ze zagen dat ik er moeite mee had. Ik hoopte dat ik 4 cm ontsluiting zou hebben, gerekend dat bij een eerste kindje je ongeveer 1 cm ontsluiting per uur zou hebben. De verloskundige kwam binnen, en deed inwendig onderzoek. "Nou, je mag de geboortefotograaf gaan bellen!", waarop ik stomverbaasd zei: "Oh, echt? Heb ik al 6 a 7 cm ontsluiting dan?". De verloskundige begon te glimlachen en zei: "Nee, je hebt zelfs al 9 a 10 cm ontsluiting!". Wow, hier was ik niet op voorbereid. Ik was een beetje van de leg, aangezien ik had verwacht dat ik sowieso nog 7 uur bezig zou zijn met de ontsluiting. Binnen anderhalf uur was ik van 3 cm naar volledige ontsluiting gegaan, niet gek dus dat ik zoveel en zulke pijnlijke rugweeën had. De ruggenprik werd meteen uitgezet.

Gelukkig kwam de geboortefotograaf op tijd, ze was er binnen een kwartiertje. Ik kreeg kort daarna al enorme persdrang, maar probeerde dit eerst nog weg te puffen zodat de baby goed zou zakken. Dit ging erg goed en al snel mocht ik beginnen met persen. Ik hield er rekening mee dat dit ook wel even zou duren. Op een gegeven moment zei de verloskundige: "Nou, ik denk dat ze zo al komt, ik zie namelijk al haartjes!". Wederom was ik stomverbaasd, wat ging het snel. Op een gegeven moment moest ik wachten op het teken van de verloskundige, omdat ik grote kans had om uit te scheuren, het ging namelijk ontzettend snel. Bij de perswee die er op volgde, werd ik ingeknipt. Na in totaal 11 minuten persen was daar ons grote wonder, ons mooie dochtertje Nore-Julie. Wat een liefde stroomde er gelijk door ons heen en wat waren we enorm gelukkig. En wat vond ik het een enorm gave ervaring, bevallen! Het gaafste wat ik ooit gedaan heb, een mensje op de wereld zetten. Ik ben enorm dankbaar dat alles dit keer helemaal goed is gegaan en wat zijn we enorm gelukkig met ons geweldige meisje.