Mijn zwangerschap van Bram

24 juli 2019 om 10 voor 7 in de ochtend had ik mijn eerste positieve zwangerschapstest in mijn handen. Vol enthousiasme en blijdschap spring ik van de wc af en ren ik naar de slaapkamer, schat, schat lieffie wordt wakker omg kijk!!! 2 STREPEN!!! Het enige wat ik hoorde is huh wat? Wat zeg je? JAA 2 STREPEN! Gast ik ben net wakker wat betekend dat dan? Ik ben zwanger!! Oh oke wel leuk. Dit is hoe ik mijn man vertelde dat ik zwanger was en zijn reactie hierop😅.

Ik had al een voorgevoel want ik voelde mezelf een beetje raar. En voor wie mij kent weet dat ik niet goed kan wachten en geen geduld heb. 

Ik ben zwanger, die zin heb ik zo vaak herhaald ik geloofde het gewoon niet, en kijk nu nu lig ik in bed met een klein jongetje tegen mij aan die over 8 dagen al weer 7 maanden is. Maargoed terug naar het begin.

Ik had de test in mijn handen en vanaf dat moment wist ik dat ons leven zo anders zou worden. We hadden een paar dagen gewacht voor dat we de dokter belde omdat we echt zeker weten over mijn ongesteldheidsperiode heen wouden zitten. 

De eerste afspraak werdt ingepland en het enige wat ik kon bedenken was als het hartje maar klopt. Eindelijk dacht ik naar mijn kindje te kunnen kijken (7w5d) maar het was alleen een intake gesprek met de verloskundige. Rook je? Uh nee drink je? Uh nee? Gebruik je drugs? Uhm zeker nee! Oh oke wat knap, wat knap? Spreekt toch voorzich? Ik ben zwanger ik doe alles om mijn kindje gezond te houden. Tja dat is bij andere niet zo vanzelfsprekend. Uhm oke nou volgende vraag is hoeveel weeg je? Tja dat weet ik niet en wil ik ook niet weten. Oh nou ik wel dus ga maar op de weegschaal staan. Ja je bmi is te hoog om bij ons in de praktijk te blijven dus sturen we je via het ziekenhuis. Ik kan je niet meer helpen, ik kan het gesprek nu wel afmaken maar dat heeft geen zin eigenlijk. Het enige wat ik kon denken is jij stomme tr*t je zegt nu gewoon dat ik te dik ben? En stuurt mij gewoon weg? Ach hormonen denk ik nu haha! De eerste echo kan nog hier om te kijken of je wel echt zwanger bent en daarna geven wij je over aan het ziekenhuis.

 Zo gezegd zo gedaan en mijn eerste echo werd gemaakt, en eerlijk ik heb mezelf maar een paar keer in mijn leven zo blij gevoeld als toen. 

De weken gingen voorbij en omdat ik te nieuwschierig was en niet kon wachten op de 20 weken echo hadden we een geslachtsbepalingsecho gepland met 15 weken. Nou dat is duidelijk een jongetje hoor daar kunnen we niet meer omheen! Ik krijg een zoon?! Terwijl we de kamer uitlopen doet Martin alsof hij een trap tegen een bal geeft, JA ik kan het nog! Lachend lopen we naar buiten, we worden papa en mama van een jongetje💙. Ik genoot zo van de echo's en de groeiende buik ik kon er de hele dag wel naar kijken. 

Ondertussen was ik 19w4d zwanger en kreeg ik de 20 weken echo. Wat was dat spannend, je wil natuurlijk een mooi compleet en gezond(voor zover te zien) kindje krijgen, compleet was hij zeker alles zat er aan en er werd weer bevestigd dat het een jongetje zou worden. De darmpjes de hersentjes alles was goed, hartslag is prima maar ik wil de linkerkant van de hartklep nog even zien, ze heeft er 10 minuten over gedaan en kon het niet zien. Ik in de stress maar twee dagen later terug gegaan en was direct te zien(gelukkig!!).

20w??? Voor het eerst dat ik een bizarre steek kreeg bij het bij elkaar houden van mijn benen, wat is dit? Waarom heb ik zo een pijn? Waarom kan ik niet gewoon gaan zitten en doet zelfs lopen pijn. Ik kreeg last van zware bekkeninstabiliteit en liep alleen de nodige dingen. Wandelen zat er niet meer in want pijn en kreeg er ook nog eens harde buiken van.

26w6d

We willen omdat je bmi wat hoger is een suikertest doen, oke prima dacht ik. Je mag vanaf 10 uur 's avonds niet meer eten of drinken en dan in de ochtend bloedprikken (wat ik haaaaat! want angst voor naalden) daarna kreeg ik een glucosedrankje en moest ik 2 uur op een stoel zitten en wachten. Gelukkig was Martin mee want anders ging ik niet😂😅, maar wat voelde ik mezelf slecht! Ik drink altijd alles zonder suiker en dan zo een suikerbom in je lijf te krijgen is toch wel dingetje hoor. Na de 2 uur mocht ik eindelijk naar huis, ik sleurde mezelf terug naar de auto en heb de hele middag daarna geslapen. 

29w2d

Ik ging er van uit dat ik geen zwangerschapsdiabetes had want ze hadden mij niet gebeld, ik was zo blij als een klein kind in de snoepwinkel want ik hoefde mezelf niet steeds in mijn vinger te prikken voor die domme bloedwaardes(dacht ik) opeens ging de telefoon of we langs konden komen want de bloeduitslag en de suikerwaardes waren alsnog te hoog en ik moest per direct mijn waardes bijhouden anders moest ik insuline spuiten.

Stoer als ik deed prikte ik de eerste keer in mijn vinger. De waardes waren goed en ze hadden het gewoon fout vond ik. Ik wil niet de laatste weken mijn vingers kapot prikken, ik wil genieten en lekkere dingen eten. Niet op mijn eten letten en al helemaal niet naar een dieetist! Ik heb het vingerprikken anderhalve dag volgehouden en daarna durfde ik het gewoon niet meer. Ik huilde zodra ik wakker werd want ik moest dan prikken en ik wou het echt niet. 

Vanaf dat moment heb ik echt een nog grotere haat aan naalden ontwikkelt.

Ik mocht weer terug naar het ziekenhuis en ze zouden kijken wat ze konden doen, een lang gesprek en weer veel te veel tranen verder kreeg ik de freestyle libre. Wat een uitkomst! Ik hoefde alleen mijn telefoon langs dat ding te halen die op mijn arm geplakt was en kon gelijk de waardes zien! Dit moeten ze eigenlijk ook vergoeden voor zwangere vrouwen vind ik! 

Een paar weken gingen voorbij en nu ik 33w3d was kreeg ik een liggingsecho, de baby lag de hele zwangerschap netjes met zijn hoofd naar beneden en was zelfs in w29 een beetje ingedaalt. We verwachtte dat hij zoals eerder netjes zou liggen zoals eerst maar hij was gedraaid, springen heen en weer wiebelen niks hielp en de baby bleef lekker met zijn hoofdje naar boven liggen. 

35w5d ik was er klaar mee, hij mag van mij nu wel er uit hoor, nee dat kan niet en mag niet zei mijn verloskundige, we willen graag een draaipoging proberen en anders een keizersnede overwegen. Maar ik kan niks meer eten want dan zijn mijn waardes te hoog ik kan niet meer slapen want dan doen mijn bekken zo een zeer en ik geniet gewoon niet meer! Nou moet ik zeggen mijn vk was een topper! Hij regelde alles direct en geen vraag was te gek. Iedere afspraak maakte hij een echo en het voelde echt als een vertrouwde plek. Hij heeft de draaipoging met 36w5 dagen ingepland die is na 20 minuten trekken en duwen niet gelukt, daarna moest ik aan de insuline maar omdat ik dus geen naalden in mijn lichaam wou en Martin mocht het ook absoluut niet doen(dan sturen we wel iemand van thuiszorg, nou dacht het niet! Ik zwaai ze uit voor het raam die gasten komen mijn huis niet in!) Kreeg ik pilletjes.

Ik mocht de datum van de keizersnede zelf kiezen en ik koos voor 17-03-2020, 17-03 was mijn overgrootopa jarig  de liefste man (naast mijn vader en Martin natuurlijk) die er was. Ik weet zeker dat er een stukje van hem in Bram zit, en dat hij altijd op mij neerkijkt. 

17-03-2020

37w5d

9uur lag ik op het bed in het ziekenhuis, zo raar en zo spannend, straks zijn we gewoon papa en mama! Draadjes werden aangesloten en ik werd naar de OK gebracht, de ruggenprik werdt (na 2x!! En nog steeds last van) gezet en om 10:43 was daar ons mooie kleine jongetje, 48cm en 3210gram. De zwangerschap was zwaar heel zwaar, heb ik genoten? Deels. Zou ik het opnieuw doen? Zekerweten! 

Vondt je mijn verhaal leuk om te lezen? Laat gerust een reactie achter en een hartje zou heel lief zijn, wil je meer lezen van mij vergeet mij dan niet te volgen! 

Tot de volgende blog! 

Kusjes!