Mijn zwangerschap en bevalling.. 2012-2013 💙

Even terug naar het begin.

Ik was iemand die altijd vrij fanatiek riep.. Ik wil nooit kinderen! Nee, carrière maken. Dat wilde ik. En toen werd mijn nichtje geboren. Ik was op slag verliefd, hield haar vast. Ik voelde een soort trots, haar willen beschermen, liefde.

Eigenlijk denk ik dat ik dit ergens diep van binnen toch ook wel wilde..

Inmiddels was ik bijna 2 jaar samen met mijn toenmalige partner. En raakte ik zwanger. Het is december 2012.

Die zwangerschap, ik fietste er zo doorheen. Lekker alles kunnen en blijven doen tot de laatste werkdag. Wel had ik wat last van de hittegolf toen. Ik hield vocht vast. 1 voet was net een olifantenpootje.

Ik begon me grieperig te voelen. Bij de controles bleek mijn bloeddruk verhoogd. Ik moest naar het ziekenhuis voor een extra meting en CTG. Dit was op een zondag. 40+5 zwanger.

Terwijl ik aan de CTG lag voelde ik me ineens wegzakken, ik zag sterretjes en voelde een vlaag van paniek over me heen komen. Mijn partner rende de gang op, op zoek naar een arts. Ik was van de wereld af en lag te schokken. Ik had een insult. Mijn bloeddruk was veel te hoog.

Onmiddelijk brachten ze me naar een andere kamer, werd aan het magnesiuminfuus gehangen. Urine werd op eiwitten gecontroleerd en mijn bloed werd afgenomen.

Niet veel later kwam het slechte nieuws. Je hebt PE/HELLP.

Oftewel de zwaarste vorm van zwangerschapsvergiftiging. Mijn lever en nieren hadden het zwaar, mijn hart en vaten ook. Ik moest blijven om te gaan bevallen.

Ik mocht vanaf dat moment het bed niet meer uit. Ik kreeg een katheter.. Mijn Urine leek net Cola.

Om de haverklap werden mijn bloedwaardes gecontroleerd en de bloeddrukmeter was mijn nieuwe beste vriend.

De bevalling werd opgewekt. Wat was ik teleurgesteld het voelde als falen.. Mijn lichaam was aan het opgeven.

Het is inmiddels zondagavond. Het ballonnetje is geplaatst, het vorderd allemaal langzaam. Toen deze eindelijk eruit viel hebben ze maandag mijn vliezen gebroken. Vervolgens aan de weeënopwekkers. Het vorderde nog steeds langzaam. Maandagavond. Ik ben moe maar slapen lukt me niet. De weeën houden mij wakker.

Dinsdag mijn ontsluiting blijft hangen. De dosis opwekkers word verhoogd. Ik krijg Morfine tegen de pijn. Maar hier reageer ik niet goed op. Halsoverkop krijg ik alsnog op de valreep een ruggenprik.

Er word gepraat over een keizersnede, onze zoon moet eruit. Hij maakt het goed maar voor mij word het gevaarlijk.

Toch word er besloten voor mijn herstel het vaginaal te proberen. Inmiddels is het dinsdagnacht..

Ik was uitgeput toen ik eindelijk op het punt was dat ik mocht gaan persen. (Inmiddels 2 nachten niet kunnen slapen).

Na een flinke knip, een verlostang en uiteindelijk de vacuümpomp is onze zoon toen op woensdagochtend geboren. 

Ik krijg visite, maar al snel word me dat teveel. Ook zie ik alles wazig, na oogonderzoeken komt dit door de druk van het persen. Dit trekt vanzelf bij.

De zondag die daarop volgde werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, tegen advies van verpleging etc in. Ik moest zelfstandig kunnen douchen. Dat lukte niet. Op mijn benen staan lukte niet. De arts vond dat ik thuis beter zou herstellen. Ik mocht ofja moest naar huis.

Dat heb ik geweten ook, niks kon ik zonder begeleiding niet naar het toilet, lopen, douchen, niks.. Ik was een wandelend lijk op nog allerlei medicatie.

Gelukkig is mijn moeder mij toen komen ondersteunen bij alles.

Het lichamelijke herstel heeft ongeveer 1 jaar geduurd. Toen was ik weer een beetje op mijn oude niveau terug.

Nog steeds heb ik oorsuizen, concentratie problemen en ben ik snel overprikkeld. 

Ik heb deze bevalling en de weken erna als traumatisch ervaren en heb hiervoor EMDR therapie gehad om het een plek te kunnen geven.