Mijn werk op verloskunde

 Als obstetrieverpleegkundige zorg ik voor zwangeren, barende, kraamvrouwen en hun baby’s.

Nee, het gaat niet altijd goed wat mijn werk op sommige momenten heel zwaar maakt. Je weet nooit welk drama zich afspeelt achter een deur van een verloskamer.

Wat mij is bijgebleven is een patiënte die haar zwangerschap met 22 weken liet afbreken omdat het kindje zoveel afwijkingen had, die niet met het leven verenigbaar waren. Ik, op dat moment zelf ook 22 weken zwanger, zou deze avond voor deze patiënte zorgen. Ondanks dat mijn wijde zusterpakken mijn buik goed verhullen, wilde ik op dit moment even het vrolijke getrappel in mijn buik niet voelen, want het voelde oneerlijk. We waren even ver zwanger en ik had een gezond mannetje in mijn buik en deze patiënte ging haar kindje verliezen.

De bevalling bij de patiënte werd opgewekt en de weeën werden gedurende mijn dienst heel heftig ondanks de pijnstilling. Een uur zat ik, samen met haar man, naast haar, haar helpend door de weeën heen. Wat oneerlijk, ze heeft wel helse weeënpijn, maar krijgt niet een gezonde, volgroeide baby aan het eind.

Dan kwam daar het moment, de patiënte voelde ‘iets’ en bij het weghalen van het dekbed zag ik het hele kleine mensje geboren worden. Levenloos. Ik belde de arts om te komen. In afwachting van de arts pakte ik het mini-mensje in en liet de patiënte haar baby zien waarna ik de baby bij haar legde, zoals ik ook zou doen bij een ‘normale’ bevalling. Geen tranen van verdriet, maar tranen van trots. Wat was mama trots! Ze bleef maar herhalen hoe mooi haar kindje was. Want ja, het was een prachtig kindje. Nog niet groot genoeg, maar al zo perfect. Wat is het leven dan oneerlijk, zoiets moois, zoiets kleins, maar het mocht niet zo zijn.

Helaas volgde de placenta niet vanzelf waardoor de patiënte voor curretage moest. In die tijd heb ik voor haar kleine mannetje gezorgd met papa. Ik maakte hand en voetafdrukjes en een mooi gedenkkaartje met alle gegevens van deze kleine man.

Ik voelde me bevoorrecht om dit kleine mensje te mogen verzorgen, mooi in te pakken in doeken en samen met papa foto’s maken voor een tastbare herinnering.

Ondanks het immense verdriet, was er ook zoveel vreugde en trots, waardoor deze avond mij altijd bij zal blijven. Geen hele zware, bedrukte sfeer of alleen intens verdriet, maar de blijdschap van een man en een vrouw, die vader en moeder zijn geworden. Mijn hoop voor de toekomst, is dat zij ook een keer papa en mama mogen worden van een kindje dat zij mogen zien opgroeien. Daarbij hoop ik, dat ik heb mogen helpen, bij het creeëren van een mooie en dierbare herinnering aan die prachtige ster aan de hemel, het kindje dat deze mensen, papa en mama maakte.