Mijn verhaal over een helse bevalling • deel 2

Wat is het toch bijzonder om zwanger te mogen zijn. Ik heb zo ontzettend genoten van mijn zwangerschap dit ondanks dat ik zo veel misselijk ben geweest. Gelukkig waren het vooral momenten op de dag maar vaak wel elke dag een moment. Doordat ik zoveel misselijk was at ik ook erg weinig en was ik mijn gehele zwangerschap ook maar 2 kilo aangekomen en dat was alleen vocht.

De 1e echo, een spannend moment. Ik kwam er dus heel vroeg achter dat ik zwanger was en dan duurt 6 weken wachten echt heel lang. Ik denk dat elke vrouw dit meemaakt in het begin van haar zwangerschap, de onzekerheid. Een positieve zwangerschapstest wil niet zeggen dat het ook goed zit. Bij de verloskundige had ik een goed gevoel en zij stelde dan ook voor maar gelijk te gaan kijken. Ja hoor daar was het dan, een heel klein erwtje dat in mijn buik aan het bewegen was. Een magisch gevoel die ik nooit zal vergeten. Wij moesten een hoop vragen invullen en kregen heel veel informatie en een 'goodiebag' mee. 

Hoe verder ik in mijn zwangerschap kwam hoe meer ik te maken kreeg met de negativiteit voor een zwangere vrouw met een maatje meer. Ik had een aantal bevalingswensen waaronder de grootste was om thuis te mogen bevallen. Het is blijkbaar heel normaal in onze maatschappij dat er wordt gekeken naar cijfertjes, nummertjes en dat er niet wordt gekeken naar de persoon, de situatie en het algehele geheel. Ik had daar ontzettend veel moeite mee. Onzekerheid over mijn lichaam had ik altijd al en het is al niet makelijk om daar in het normale leven mee om te gaan. Toen ik zwanger werd, was ik trots op mijn lijf. Ik was trots op wat mijn lichaam kon en hoe groter mijn buik werd hoe mooier ik mijzelf vond. Toch werd het mijzelf niet makelijk gemaakt.

Mijn BMI zat steeds net onder de 35. Door mijn misselijkheid kwam ik niet aan maar viel ik ook niet af. Ik zat bij een verloskundige praktijk met meerdere verloskundige. De een was wat schappelijker als de ander. Vaak werden er opmerkingen gemaakt zoals 'door jou gewicht' of 'mensen met jou gewicht'. Er werd mij vaak verteld dat bij vrouwen met mijn gewicht vaker complicaties ontstaan dan vrouwen met een lager BMI. Ik besloot dit dan ook uit te zoeken en via meerdere platformen opzoek te gaan naar feiten. Ik begon veel te lezen op internet en kwam ook via instagram op veel verschillende profielen terrecht. Het klopt dat bij SOMMIGE vrouwen met een hoger BMI vaker bepaalde complicaties ontstaan. Deze vrouwen hebben vaker last van zwangerschapssuiker of pre-eclampsie. De meeste zwangere vrouwen met een hoger BMI hebben een gezonde zwangerschap en zetten een gezonde baby op de wereld. Ook worden zwangere met een hoger BMI vaker gemonitort en worden er sneller bepaalde onderzoeken gedaan wat bij vrouwen met een lager BMI niet gedaan wordt dus het kan zo maar zijn als er vaker gecontroleerd wordt bij alle vrouwen dat het misschien niet perse door de BMI komt. Er was dan ook 1 verloskundige die mij dat laatste vertelde en die er gewoon goed vertrouwen in had om thuis te bevallen. 

Helaas werd ik toch in het 'hokje' geduwd en moest ik de standaard protocollen bewandelen voor een zwangere met een hoger BMI. Zo moest ik gezien worden door een gynaecoloog en moest ik een bloedsuiker test doen. Wat is dat verschrikkelijk. Je prikt eerst bloed, drinkt daarna het meest goorste suikerdrankje en moet dan 2 uur op een stoel zitten om vervolgens na die 2 uur weer bloed te prikken. En oja, je moet ook nog eens nuchter zijn, niks eten niks drinken en dat mag ook niet in die 2 uur tussen tijd. Nou ik met mijn misselijkheid... Dat werkte natuurlijk niet. Na 1 uur en een kwartier het al met moeite binnen houden en kotsmisselijk zijn werd ik helemaal naar en kwam het er toch uit. Ja hoor, dan moet ik naar huis en moet ik een andere keer terug. De 2e keer gebeurde precies hetzelfde alleen toen na 1,5 uur kwam het eruit.... Deze dame zei gelukkig ja hoor kom maar gewoon prikken dan sturen we het alsnog op. Yes dacht ik dan hoef ik het niet opnieuw te doen. 

Uiteindelijk bleek ik toch een hogere waarde te hebben en wordt je gelijk behandeld als zwangerschapssuiker. Medische indicatie ik MOET in het ziekenhuis bevallen. Ik moet helemaal niks. Het is nog altijd een eigen vrije keuze. Zij mogen adviseren, ookal komt het soms erg anders over. Ik blijf dus bij mijn wens. Ik moest mijn suiker meten met een apparaatje. Elke keer waren mijn waardes gewoon goed dus leek niks uit te wijzen dat ik zwangerschapssuiker had. Ik volgde ook geen dieet want ik had geen trek of hield niks binnen. Dus alles wat ik at waren echt de dingen waar ik wel trek in had gezond of ongezond. 

Ik was uitgerekend in september en tja, moest dus heel de zomer hoogzwanger door komen. Je raad het al ik hield veel vocht vast en was daardoor 2 kilo aangekomen. Ja hoor, een BMI van 35. Dus ik mocht niet meer thuis bevallen. Ook hierin het blijft een vrije keuze en ik heb bijna ruzie gemaakt met de gynaecoloog want ik bleef echt op mijn strepen staan, ik wil een thuis bevalling. Als het niet anders is of er is oranje licht tijdens de bevalling of daarvoor wil ik best naar het ziekenhuis maar het is bewezen dat er vaker complicaties ontstaan in het ziekenhuis als bij een thuis bevalling, en ik had vertrouwen in mijn lichaam dat ik het kon!

Mijn partner Quint is 2 meter lang, ikzelf ben ook niet heel klein ik ben 1.73m. Dat wij een kleine baby op de wereld zouden zetten was al uitgesloten dat kan ook niet anders. Maar onze kleine meid werd groot geschat bij de metingen. De verloskundige schatte haar op 4000gram bij 40weken. Er worden wel meerdere baby's zo zwaar geboren met of zonder complicaties thuis en in het ziekenhuis. Geen reden voor paniek vond de verloskundige alleen dacht de gynaecoloog daar anders over. Hij heeft op mij ingepraat en aangegeven dat het echt gevaarlijk is en hij graag wil dat ik ingeleid zou worden met 38 weken (ik was op dat moment 37 weken en voelde mij ontzettend goed). Ik schrok ontzettend en stond die dag ervoor nog in 25 graden in de tuin de meubeltjes te verven en was nog helemaal niet met mijn hoofd bij de bevalling maar de gynaecoloog gaf echt aan dat het gevaar groot is dat zij vast zou komen te zitten in het geboortekanaal of met haar schoudertjes niet door mijn bekken zou komen en dan ook iets zou kunnen breken. Ik besloot het met de verloskundige te bespreken en er het weekend over heen te laten gaan want dat zou betekenen in het ziekenhuis en aan de medicatie... en dat terwijl ik echt graag een natuurlijk bevalling wilde zover dat kon. 

De verloskundige gaf aan dat het klopt wat de gynaecoloog zei. Er is een groot risico bij grote baby's. Maar het is maar een schatting en het kan ook zijn dat ze niet zo groot zou worden.... Een moeilijke keuze, wat was het beste?

Na veel praten met mijn omgeving heb ik mij toch laten over halen. Het voelde oprecht als onmacht en had toch gekozen voor een inleiding. Alles voor de veiligheid van vooral mijn kindje.