Mijn verhaal over een helse bevalling • deel 5

Veel tijd om te genieten van het moment had ik helaas niet. De placenta werd heel snel geboren, hier heb ik maar 1x voor hoeven persen maar wel lag ik helemaal open daar beneden. Ik was 3 laags ingeknipt en moest gehecht worden. De gynaecoloog verliet de ruimte en de verloskundige zou mij hechten. 

Ze zette de eerste keer haar naald door mijn vlees en ik ging door de grond van de pijn. Mijn hemel ik heb net een kind uitgeperst maar zoveel pijn als dit had ik nog nooit meegemaakt. Ze ging verder en ik schreeuwde het uit van de pijn. De tranen rolde over mijn wangen en mijn moeder hield mijn hand vast terwijl ik die fijnkneep. Ik weet nog dat ik veel verhalen las en hoorde voorafgaand van mijn eigen bevalling maar iedereen zei altijd, dat hechten daar voel je niks van! Nou daar is niets van waar! Tenminste bij mij niet... De verloskundige bleef maar doorgaan en het voelde als een eeuwigheid. Ze gaf aan het niet goed te kunnen zien en toch de gynaecoloog er weer bij te halen. Ik kon alleen maar denken GVD schiet op! De gynaecoloog kwam weer binnen en nam het over. Quint was intussen Ruby in de stoel naast mij de fles aan het geven. Ik kon niet stil zitten van de pijn en er werd mij gezegd, kijk lekker naar je dochter en geniet daarvan. Ja wat denk je zelf? Dat dat gaat met deze pijn? De gynaecoloog zat te godverre tussen mijn benen (dat terwijl het ziekenhuis in een zwaar gereformeerd dorp stond en wij heel de tijd op onze woorden letten voor hun). Hij kon er niet goed bij en kon het niet goed zien. Hij werd ook boos op mij want ik wiebelde mijn benen teveel, maar dat was een automatisch reactie van mijn lichaam op de pijn. 'Je zal toch echt heel stil moeten zitten nu anders gaat het niet goedkomen'. Terwijl hij verder ging met godverre zat Quint naar het tafereel te kijken en werd eigenlijk een beetje boos omdat ik zoveel pijn had. Voorafgaand aan de bevalling werd bij de ruggenprik ook een ander middel in de kamer gelegd en hier werd bij gezegd als je na de bevalling gehecht moet worden kunnen ze dit aansluiten op de ruggenprik en werkt verdovend. Dit was echter niet gebruikt. De ruggenprik toevoer was uitgezet en de verdoving welke vooraf werd gezet werkte naar mijn gevoel niet of is niet juist toegediend. Quint riep boos naar de gynaecoloog waarom hij de ruggenprik niet weer had aan gezet. 'Ja daar ben ik nou te laat mee' gaf hij als tegen reactie. Na 3 kwartier in totaal gehecht te zijn gaf hij aan dat het gelukt was en eindelijk was de pijn voorbij. Ik kon mijn tranen drogen en nu echt kijken naar mijn dochter. 

Het was een heel klein popje en blijkbaar dus niet zo groot als verwacht. Ze was erg lang 53 cm. Maar Quint is 2 meter en ik ben 1.73 dus ook niet erg klein, het was dus meer dan normaal dat zij lang was. De ruggenprik werd uit mijn rug verwijdert en de verzorging wilde mij graag onder de douche zetten. Mijn moeder vertrok inmiddels naar huis om een paar uur te slapen want die moest die ochtend werken. Ik werd op mijn voeten neergezet maar ik werd zo duizelig dat het zwart voor mijn ogen werd. Ik had natuurlijk ook niets gegeten en net een hoop meegemaakt dus toch besloten mij op bed te wassen. Mijn beste vriendin had die dag vroege dienst en het was inmiddels kwart over 5. Ik keek op WhatsApp of zij al online was geweest en ja hoor, meteen videobelden ik haar en stelde mijn dochter voor die toen lag te slapen in haar bakje. Daarna heb ik mijn ogen dicht gedaan voor een paar uur rust. 

De volgende ochtend wilde ik wel graag onder de douche en kwam met erg veel pijn en moeite uit bed. Mijn bekken deed zoveel pijn  het voelde niet ok. Ik strompelde met gebogen rug naar de badkamer en de verpleegkundige hielp mij onder de douche met wassen. Ik kon niet rechtop staan, het deed zo erg pijn in mijn bekken. De verpleegkundige gaf aan dat dit normaal was en dat ik gewoon even goed moest rusten, alles bij elkaar had ook lang geduurd en ik zou mij met wat rust beter voelen maar ik had zelf echt het gevoel dat het niet ok was, het voelde alsof ik iets gebroken had.

Omdat Ruby met de kiwi ter wereld gebracht was moest zij 24 uur in het ziekenhuis blijven en gezien worden door een kinderarts. De ochtend na de bevalling kwam zij dan ook gelijk om 8 uur. De kinderarts vond Ruby toch erg bleek en gaf aan dat zij de volgende ochtend toch nog een keer wilde komen kijken. 

Terwijl de dag vorderde merkte ik dat ik steeds meer pijn had in mijn bekken en eigenlijk niet kon lopen. Naar het toilet gaan moest ik echt leunen met 2 mensen naast mij en liep compleet voorover gebukt. Nog werd er door de verzorging gezegd dat het normaal was en dat ik normaal moest proberen te lopen maar het lukte echt niet, het deed zoveel zeer ik kon het gewoon niet dan zakte ik ineen. De dag ging snel voorbij en Quint nam de meeste zorg van Ruby op zich. Wat deed hij het toch goed. En dit terwijl hij geen enkele ervaring met baby's had en zich daar ook niet perse in interesseerde. Het ging zo natuurlijk en hij was zo lief voor Ruby. Ik weet nog goed dat ik het zo grappig vond, zo'n grote man met brede armen met zo'n heel klein meisje verstopt op zijn borst. 

De volgende ochtend was het erg vroeg dat ik moest plassen. Eigenlijk kon ik niet alleen naar het toilet lopen maar Quint was die nacht vaak op geweest voor Ruby en lag nu heel diep te slapen. Ik besloot hem dan ook niet wakker te maken en het gewoon te proberen. Al snel kwam ik erachter dat dit niet lukte, maar omdat het heel lang duurde voor ik überhaupt in de buurt van het toilet kwam en ik zo nodig moest en door de bevalling überhaupt mijn plas minder goed kon op houden stroomde het zo langs mijn benen. De tranen rolde over mijn wangen, wat was dit gênant zeg. Quint werd wakker van mij en schrok van de toestand waar ik in verkeerde. Ik stond een meter naast mijn bed aan het aanrechtblad gebogen in een plasje terwijl de tranen over mijn wangen rolde. Ik schaamde mij maar ging ook kapot van de pijn. We besloten op het belletje te drukken want het moest schoongemaakt worden. Quint had al doeken gepakt en het deels opgedroogd en toen de verpleegkundige kwam hielp zij meteen. Het was zo'n lieve vrouw en ik bleef tegen beide sorry zeggen terwijl zij mijn plas aan het opruimen waren. 

Iets later in de ochtend kwam de kinderarts weer. Weer vond zij Ruby erg bleek en wilde toch verdere onderzoekjes doen. Er werd bloed geprikt bij ruby en later in de ochtend zouden wij de uitslag krijgen van de waardes. Om 11 uur kwam de kinderarts terug en deelde ons mede dat ze toch echt hoge waardes had. De waardes waren nog niet zo hoog maar wel om in de gaten te houden. Ze zei dat er 2 opties waren. Een antibiotica kuur van 4 dagen doormiddel van infuus starten alvast en dus in het ziekenhuis blijven tot zij van de antibiotica af is. Of nog 1 nachtje afwachten en morgen nog 1x bloedprikken om te kijken of de waardes verlaagd zijn want een baby lichaampje zou het zelf kunnen oplossen. Het kon namelijk zo zijn dat het door de hele bevalling kwam en het morgen beter zou gaan. Wij kozen voor het laatste in de hoop dat de waardes zouden zakken. Die nacht was de leukste verloskundige weer aan het werk die net niet bij mijn bevalling kon zijn. Zij kwam weer even langs om te kijken hoe het met mij ging en mijn dochtertje te ontmoeten. Ik gaf haar aan hoe ik mij voelde en deze vrouw heeft zoveel kennis en ervaring. Zij gaf mij gelijk aan, ik weet wat je hebt, het is helemaal niet normaal en komt ook weinig voor. Jij hebt een kneuzing in de symfysche en ik zal zorgen dat de gynaecoloog morgen komt kijken naar jou zodat hij kan beslissen wat te doen. Eindelijk voelde ik mij gehoord! Zie je nou wel het ligt niet aan mij. Deze pijn hoort niet!

Die volgende ochtend werd er weer bloed afgenomen bij Ruby. Daarna kwam de gynaecoloog bij mij. Het was weer dezelfde als die bij mijn bevalling was. Ineens kon hij heel lief zijn. 'Mevrouw Stout de pijn die u ervaart is niet normaal en we gaan echt tot het uiterste uitzoeken wat het is. We gaan gelijk röntgenfoto's maken'. Zo gezegd zo gedaan. Ik werd met het bed naar de afdeling gereden want in een rolstoel of zelf lopen was geen optie i.v.m. de pijn. Met heel veel pijn en moeite moest ik op mijn ene been staan en daarna op mijn andere. Die meneer die de foto's maakte was zo lief en hij zorgde ervoor dat het echt maar een paar seconden duurde. Terug op de kamer kregen wij de uitslag van het bloed van Ruby. Haar waardes waren gestegen en waren nu op een zorgelijk punt. De kinderarts wilde direct een kuur van 7 dagen starten. Dit betekende ook 7 dagen in het ziekenhuis blijven. We moesten ook verhuizen van een bevalsuite naar de kinderafdeling. Hier moest ik dan ook blijven. Quint zou ook elke nacht mogen blijven slapen. Ik was erg over stuur. Ik was overstuur dat het met Ruby niet goed ging ookal merkte je aan haar helemaal niets. Ze huilde bijna niet, sliep en kroelde lekker veel en dronk goed. Ook was ik overstuur dat ik niks kon, ik kon zelfs mijn eigen dochter niet oppakken, ze kon alleen op mij neergelegd worden door een ander. Ruby werd meegenomen door een hele lieve verpleegkundige om het infuusje te plaatsen terwijl mijn moeder en mij zus ons hielp met alles inpakken om naar de kinderafdeling te verhuizen. Quint was intussen even naar huis gestuurd door mijn moeder om even voor zichzelf te zorgen. 

Aangekomen op de kinderafdeling raakte ik nog meer van streek. De badkamer was heel klein en het toilet had geen beugels. Ook was het toilet nog iets verder weg als de wc in de andere kamer. Eigenlijk kon ik niet naar het toilet hier... Ik raakte een beetje in paniek en begon hard te huilen. Mijn moeder en zus probeerde mij gerust te stellen. Toen kwam er een verpleegkundige van de kinderafdeling binnen en tot mijn verbazing kende ik deze dame. Ik kende haar vroeger best goed en ik voelde mij hierdoor een beetje rustig worden. Met Ruby was alles goed gegaan en de verpleegkundige gaf aan dat ze geen kik gaf. Toch was het wel heel erg om zo'n klein meisje aan het infuus en aan allemaal draden te zien. Er werd een po stoel gehaald en er werd veel met ons mee gedacht. Ruby moest 24 uur aan de monitor en daarna zouden wij eventueel samen kunnen verhuizen naar de afdeling gynaecologie waar wij dan een eigen kamer kregen met een grotere badkamer waar overal ook beugels aan zaten om het mij veiliger te maken. De fysio kwam langs voor mijn bekken en hielp mij door middel van een looprek met lopen. Ruby starte met de antibiotica en zo sukkelde wij de dag weer door. 

De volgende dag werden wij inderdaad weer terug geplaatst baar de afdeling gynaecologie. Geen mooie kraamsuite als waar ik in ben bevallen maar ik was allang blij als het maar een veiligere badkamer voor mij was, zodat ik gewoon naar de wc kon. Het was een 2 persoonskamer maar eigenlijk werd het gebruikt als privé kamer. Dit was natuurlijk perfect want eindelijk had Quint een normaal bed waar hij in kon slapen. Elke ochtend werd mijn hechting gecheckt en werd er verteld dat het wel ok was. Het voelde echter niet ok. Ik had steeds last en dit leek met de dagen juist erger te worden terwijl je zou denken dat de pijn juist minder zou moeten zijn. De uitslag van de röntgen bleek inderraad een kneuzing van het symfysche te zijn. Dit is het kraakbeen in het bekken en dit is tijdens de bevalling gebeurd. Ik kreeg paracetamol en ibuprofen tegen de pijn en ook kreeg ik af en toe wat bevroren kraamverband om het zwellen te minderen en zo de pijn een beetje te verdoven. Helaas plaste ik nog steeds veel in mijn broek, simpel weg omdat ik zoveel pijn had met opstaan en het zo ontzettend veel moeite koste. Sowieso lukte het mij niet alleen en vaak was hulp dan te laat of duurde het te lang door de pijn en kon ik het niet tegen houden. Wat gênant was dat zeg. 

De dagen vorderde en gelukkig was Ruby een heel rustig en tevreden meisje. Aan haar merkte je weinig. We genoten ontzettend van haar ondanks alles wat er speelde. 

6 dagen na mijn bevalling had ik nog steeds zoveel last van de hechting. Het prikte ontzettend en werd erger, niet minder. Uiteindelijk besloot 1 van de verpleegkundige toch beter te kijken en gaf aan dat ze het vond stinken. Het was ontzettend gezwollen en daardoor kon ze het moeilijk zien maar ze spreidde mijn vagina iets om het goed te kunnen zien. Ja hoor de hechting was gesprongen. Ik had een fistol zoals ze dat noemen (een gaatje in de huid) en deze was aan het etteren. Ik dacht nou wel alles gehad te hebben maar helaas kwam dit er ook nog eens bij. Ze moesten met een spuitfles het gaatje binnen schoonspoelen en dat 3x per dag. Man wat pijnlijk. Die volgende dag werd nog eens heel goed gekeken door de verloskundige en verpleegkundige en toen ontdekte zij een 2e fistol. Eigenlijk waren de knoopjes van de hechting gesprongen dus het begin en het einde van de knip was gaan wijken. Het midden was wel al aan het genezen en aan elkaar gegroeid. Ze waren beide ontstoken en moesten beide met een spuit schoongemaakt worden 3x per dag. 

Dag 6 van de antibioticakuur van Ruby was aangebroken en het infuusje sneuvelde die nacht. Ruby werd nog eens na gekeken en gecontroleerd maar alle waardes waren in orde en zo mochten wij naar huis! Blij dat we waren na 13 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen mochten we eindelijk naar huis. Dit was dus de 9e dag na Ruby haar geboorte. Ondanks onze blijdschap was het voor mij toch nog erg spannend. Ik had dan wel geen ongelukje meer gehad de laatste 2 dagen maar ik kon nog steeds niet zelf lopen, alleen kleine stapjes met een looprek en al helemaal niet de trap op. Het was dus ook heel spannend om naar huis te gaan.