Mijn verhaal over een helse bevalling • deel 4

De weeopwekkers werden via het infuus toegediend. Ik vond het wel erg spannend, omdat jouw lichaam het dus niet zelf doet maar het nu dus kunstmatig wordt aangestuurd. Normaal gesproken maakt jouw eigen lichaam natuurlijke oxytocine aan tijdens de bevalling en dit zorgt voor weeën. Eerst ontsluitingsweeën en dan zet het zich over in persweeën. De oxytocine werkt dan naast de weeën ook als een neurotransmitter die er voor zorgt dat jij je rustig voelt en regelt jouw lichaam dat je de weeën en de bevalling aan kan. Weeopwekkers is dus synthetische oxytocine en wordt kunstmatig opgevoerd. Dit houdt in dat het opeens komt en al snel een heftig effect heeft en jou lichaam hier dus heftiger op reageert en het moeilijk kan verwerken.

Van te voren had ik echt aangegeven niet aan de pijn medicatie te willen. Vooral omdat ik graag nog veel wilde bewegen. Af en toe een loopje maken, zelf naar de wc kunnen, eventueel onder de douche de weeën opvangen en wat oefeningen doen op de bevallingsbal. Dit alles werkt ook bevoordelijk om de baby verder te laten zakken in het geboortekanaal. Ik had zelfs tegen mijn moeder en Quint gezegd 'Ook als ik zoveel pijn heb en vraag om pijn medicatie probeer dan op mij in te praten en mij eraan te herrineren dat ik het echt niet wilde'. 

De oxytocine ging snel omhoog en binnen een paar uur had ik al hele heftige weeën. Als er synthetische oxytocine wordt toegediend komen de weeën vaak sneller opgang en eerder op elkaar. Om 11 uur had ik al elke 5 minuten weeën ook waren ze heftig aanwezig. Ik had in de ochtend wel wat gegeten maar niet veel. Ook drinken had ik niet veel zin in. Ik kon de weeën steeds slechter opvangen en voelde mij steeds slechter. Op een gegeven moment kreeg ik zo'n weeën storm dat ik er letterlijk ziek van werd. Alles wat ik had gegeten en gedronken spuugde ik uit. Ik voelde mij ook zo zwak dat het steeds leek alsof ik weg viel. Quint merkte dit ook op en benoemde het ook veel. De weeën kwamen nog dichter op elkaar en kwamen nu elke 3 minuten. De verpleegkundige en verloskundige hadden al eerder verteld dat bij een inleiding de weeën vaak heftiger zijn en dat ik toch echt goed moest nadenken of ik niet toch de ruggenprik wilde hebben. Ik had afgesproken dat ik het nog 1,5 uur zou vol houden, rond half 2 zou dan weer iemand komen en checken of ik al meer ontsluiting zou hebben en aan de hand daarvan zou ik een beslissing maken, of de ruggenprik of de morfinepomp of nog volhouden. 

Die ander half uur duurde een eeuwigheid en inmiddels rolde er ook tranen over mijn wangen. Ik had mij zo sterk gehouden de hele zwangerschap dat ik echt zo natuurlijk mogelijk wilde bevallen en echt op mijn eigen lichaam vertrouwde. Je houdt altijd rekening met alle scenario's maar dit alles stond al lijn recht tegenover de wensen die ik had en het voelde als tegenslag na tegenslag na weer een tegenslag. Het voelde steeds alsof ik geen eigen keuze had en mijn gemoedstoestand te niet deed. Kiezen voor geen pijnbestrijding voelde dan ook voor mij nog als enige eigen vrije keuze. Dat ik die zou opgeven voelde een beetje alsof ik mijzelf teleurstelde, maar ik kon het echt niet meer aan. 

Ik had goed gesproken met Quint en mijn moeder wat ik zou doen. Als ik nog laag in cm zou zitten zou ik de ruggenprik nemen en vanaf ongeveer 6 cm mocht ik een morfine pompje maar kon ik nog wel een beetje bewegen. Toen de verloskundige kwam om half 2 dacht ik echt dat ik ver zou zijn, maar niets was minder waar... ik zat nog steeds op 2 tot 3 cm.... Ik barste in tranen uit en riep gelijk 'GVD geef mij maar die ruggenprik ik hou dit echt niet lang meer vol'. Ze gaf ook aan dat ik op zoveel weeën zat die je bij een natuurlijke bevalling bij 7 a 8 cm heb maar ik zit nog maar in het begin stadium en moest dus nog echt ver komen. Ik kon dat echt niet aan en stond dan ook achter mijn beslissing.

Gelukkig duurde het niet lang. Soms kan het gerust 2 uur duren voor de ruggenprik gezet wordt maar ik had het geluk dat het rustig was. Ze had de afdeling anesthesie gebeld en ik kon er bijna gelijk aankomen. Ik voelde mij een beetje stoned van de weeën terwijl ik op het bedje door het ziekenhuis werd gerold. De ruggenprik vond ik heel eng, ook omdat ik scoliose heb en daar eens in de zoveel tijd last van heb vond ik het spannend of het wel goed zou gaan. De ruggenprik werd geplaatst en ik voelde een pijnscheut door die plek gaan waar ik altijd last had, maar binnen no time was het voorbij en viel het eigenlijk hartstikke mee! De weeën waren 10x erger dan deze prik... Ik voelde mij langzaam weer mens worden en had een erg droge mond en lippen van de spanning en pijn. Ik kreeg een raketijsje en genoot daar rustig van terwijl ik de weeën weg voelde ebben. Ze waren er nog wel maar niet zo pijnlijk. Eindelijk kreeg ik ook wel rust in mijn hoofd. Ik voelde mij zo goed alsof er niks aan de hand was. Bizar is dat... Ik had mijzelf zo hard gemaakt om geen ruggenprik te nemen maar voelde mij nu zo relaxed.

Vanaf de middag bleef de hartslag van de baby al steeds stijgen, volgens mij begon het al rond 12e. Eind van de middag ging deze richting de 180... ik vond dat wel heftig maar werd gelukkig elk uur gecheckt. Ook toucheren werd elke 2 uur gecheckt, dat was alleen echt niet prettig. Met de ruggenprik voelde het nog heel onprettig...

De weeopwekkers bleven maar verhoogd worden en ik kreeg ongeveer 1cm ontsluiting per uur erbij. Dat was mooi, even rekenen en over een paar uur zou het dan zo ver zijn. Ik had de grootste praatjes en kon lekker grapjes maken. Slapen lukte mij niet echt, ik doezelde af en toe een beetje weg voor een paar minuutjes maar ik was veelste nieuwschierig naar ons kindje. 

Het was ongeveer 10 uur en de dienstdoende verloskundige was er tot 11 uur. Ik wilde haar zo graag bij mijn bevalling hebben. Dat was echt een oudere vrouw met zoveel kennis en zij was zo ontzettend lief. Het grappige was dat onze 1e ontmoeting niet zo aardig was. Zij vertelde ons boos de 1e avond dat mijn moeder niet mocht blijven slapen alleen Quint omdat er toch niks ging gebeuren terwijl de andere personeelsleden het toen ok vonden. Maar de 2e ontmoeting was zij zo lief en vertelde over haar werkervaring en de prachtige verhalen die daarbij horen. Wij waren natuurlijk al een paar dagen in het ziekenhuis en hadden bijna alle verloskundige en verpleegkundige ontmoet, maar helaas je hebt het niet in de handen. Deze lieve dame zei ook steeds, nou mama kom op ik wil er graag bij zijn. Maar helaas ik werd nog een laatste keer gecheckt voor zij weg ging om half 11 en zat toen nog op 8cm ontsluiting. 

Het team van de avondploeg had zich nog niet kenbaar gemaakt. Ik vond dat eigenlijk wel vervelend omdat zij toch de bevalling zouden doen en je toch benieuwd bent wie je dan gaan helpen en die afgelopen dagen kwam elke keer de nieuwe ploeg even buurten. Ik was wat ongeduldig en mijn moeder zou de volgende dag weer vroeg moeten werken dus wilde graag dat ik weer gecheckt werd want om 24:00 uur was er nog niemand geweest. Er kwam een jong meisje binnen en zij was blijkbaar in opleiding, ik had aangegeven geen stagiaires bij de bevalling te willen, maar er kwam tenminste iemand. Zij kon niks doen alleen maar zeggen ze komen zometeen, echt waar. Blijkbaar was er nog een bevaling bezig en moest ik dus 'wachten'. Ja dat kan gebeuren en gelukkig zat er nog geen druk bij mij maar ik maakte mij wel zorgen om de hartslag van de baby. Ik voelde steeds meer rommelen in mijn buik en kreeg het idee dat het persweeën waren. De druk was niet heftig maar ik was het wel helemaal zat en die hartslag... Eindelijk kwam om 01:45 het team binnen. Ze gaven mij gelijk een gehaaste indruk wat ik wel vervelend vond. Ik had zolang gewacht en nu ineens moest het hup hup snel snel. De verloskundige keek hoeveel ontsluiting ik had en dit was bijna volledig. We gaan toch maar proberen te persen kreeg ik te horen. Binnen no time werd alles klaar gelegd en stond de verloskundige bij 1 been, de verpleegkundige bij het andere, Quint bij mijn hoofd om rug ondersteuning te geven en mijn moeder maakte foto's en filmpjes. De stagiaire stond erbij en keek ernaar. Ik weet nog goed dat ik op de klok keek en het was 02:00 uur toen ze mij zei probeer maar te persen. 

De ruggenprik was uitgezet en ik werd verdoofd bij mijn pereneum, 'voor het geval ze moeten hechten' kreeg ik te horen. Ik begon met persen. Ik kon mij moeilijk focussen op de weeën want die waren best ver weg. Er gebeurde zoveel en na 3x persen gaf zij aan dat de baby echt snel moest komen want haar hartslag steeg naar 200 en anders zou ze met hulp gehaald moeten worden. Ik wilde dit echt niet en gaf alles wat ik had maar ze kwam echt niet en dit was te gevaarlijk voor de baby. De gynaecoloog werd opgeroepen en binnen een paar minuten stond hij binnen. Hij stelde zich nog snel voor want deze meneer hadden wij nooit ontmoet. 

Hij gaf aan mij te moeten inknippen en ik moest aangeven wanneer ik een wee voelde. Er gebeurde zoveel om mij heen en de druk lag hoog. De beste meneer zat met een schaar tussen mijn benen en hij zei letterlijk 'wat een botte kutschaar!'. Ik dacht echt wtf je bent mij aan het inknippen zou je niet even je mond moeten houden? Op dat moment ging alles zo snel en had ik niet lang de tijd ermee bezig te zijn. Ik was ingeknipt en een kiwi werd op het hoofdje van mijn dochter geplaatst waarmee de gynaecoloog kon mee trekken. Dat vond ik wel heftig vooral ook voor de baby. 5x persen en daar kwam ze. Ik weet nog zo goed dat Quint naast mijn hoofd mee aan het persen was. Hij hield zijn adem steeds in maar nam niet opnieuw een hap adem. Voor de laatste pers riep hij mijn moeder, (ik heb het zelfs op beeld hahaha) 'taliet wil jij het aub van mij over nemen want ik wordt niet goed'. Hij ging zitten en ik perste nog 1x en daar kwam ze dan. Het mooiste vieze wezentje op de hele wereld en ze werd op mijn borst gelegd. Wat een euforisch magisch gevoel was dat. Ik had gewoon dit kleine mensje in mijn buik zitten. Mijn lichaam heeft dit gemaakt en nu ter wereld gebracht. Ze begon gelijk te huilen en de tranen rolde over mijn wangen van geluk. Ruby de Jeu 19.09.2023 02:40 3425gram en 53 cm. Deze dame had wel letterlijk schijt aan haar moeder want ze poepte gelijk op mijn buik hahaha.