Mijn thuisbevalling

Tijdens dit verhaal ben ik 37.3 weken zwanger, het verhaal is geschreven een paar dagen na de bevalling.

07:30u Sochtends vroeg wordt ik nuchter verwacht in het lab van het ziekenhuis.

Ik moet bloed prikken om uit te sluiten dat ik toch geen zwangerschaps suiker heb, aangezien onze kleine man aan de grote kant is.

Bij binnenkomst heb ik me aangemeld en ben ik de eerste keer bloed gaan prikken, daarna kreeg ik het meest smerige drankje ooit! Daarna werd mij verteld dat ik 2 uur moest wachten op de 2e keer prikken om te kijken hoe mijn suikerwaardes waren na het drankje.

Zo gezegd, zo gedaan.. Samen met mn moeder heb ik een bankje opgezocht en hier zouden wij 2 uurtjes braaf gaan wachten.

Nadat we een uurtje hadden gezeten moest ik toch echt naar de wc om een grote boodschap te doen... komt nooit goed uit als je weg bent, maarja hè...

Ik waggel met mn dikke buik lekker naar het toilet. Op het moment dat ik bijna klaar ben plonst er ineens een hele plas water mee als ik druk zet.. ohoh, dit kan ook echt alleen mij overkomen dacht ik.. Mama maar even appen, “trouble in paradise, kom je ff?”

Ze kwam eraan en gelukkig had ze een maandverbandje mee. Samen zijn we daarna naar de balie gelopen. Toen ik het vertelde kreeg die vrouw gelijk een halve rolberoerte en je zag gelijk dat ze stress kreeg.. waar ik eigenlijk wel om moest lachen. Ze belde naar de afdeling gynaecologie om te vragen hoe nu verder, ik kreeg de instructie mn eigen verloskundige te bellen.

Mijn verloskundige zei “zolang jij je nog comfortabel voelt, wacht je nog maar even op die tweede prik”.

Om 11:00u Heb ik de 2e prik gehaald en onderweg naar huis de verloskundige weer gebeld, ze zou zo even langs komen om te kijken.

Ondertussen voelde ik al wat gerommel in mn buik, maar dit waren nog geen echte weeen.

Mijn hele zwangerschap riep ik, ik wil echt niet die ene verloskundige... en wat denk je, precies toen ik belde werd de dienst door haar overgenomen.

Rond 15:00u komt de verloskundige bij ons thuis, “Nee, zei ze.. ik ga je nog niet toucheren, heb namelijk niet het gevoel dat je al ver bent, ik kom rond 17:00u wel weer even kijken”.

Ik had echt geen klik met deze verloskundige en wilde dus ook echt niet met haar samen bevallen!

Eerder in mijn zwangerschap had ik al aangegeven dat ik haar niet bij mn bevalling wilde hebben, maar toch zou dit misschien gaan gebeuren.

Intussen had ik me er maar bij neergelegd want ja, ik kan er niet voor zorgen dat ik later beval..

Ik heb met mama de hele dag een beetje samen op de bank gezeten, ondertussen kreeg ik al lichte weeen en ik begon al wat meer het gevoel te krijgen van ohh, its happening!

17:00u komt de verloskundige langs, ze toucheerd me en verteld dat ik 2cm ontsluiting heb. Hmm had toch al wel meer gehoopt. Ze verteld me dat het waarschijnlijk niet zo snel zal gaan en het vast wel nachtwerk gaat worden pff..

Ondertussen is mijn man thuis gekomen en is mama naar huis toe gegaan.

Om 20:00u zou de verloskundige weer even langs komen om te kijken hoe het vorderde.

En tot mijn grote geluk nam de verloskundige die ik dolgraag bij mijn bevalling wou hebben de dienst over!

Intussen heb ik mij geherinstalleerd onder de douche zittend in het bad, heerlijk! Haalt echt het scherpe randje van de weeen af!

Maarja ik kan natuurlijk niet eeuwig onder die douche blijven zitten.

Dan beneden maar wat rondjes gaan lopen maar pff die weeen werden nu echt al wel een stuk zwaarder..

Ik probeer de weeen een beetje onder contole te houden door ze weg te puffen, en mn heupen te wiegen leunend tegen de box. Been weeen zijn echt vervelend!

Later installeer ik me weer onder de douche, mn schoonmoeder en schoonzusje komen even langs om mijn man wat te eten te brengen. Dat ik niks kan eten door de misselijkheid van de weeen betekend natuurlijk niet dat hij niks mag!

De weeen worden steeds heftiger en rond 19:00u zeg ik mijn man dat hij de verloskundige toch maar eens moet bellen..

Ik merk aan mezelf dat ik geen tijd heb om op adem te komen, want de weeen komen nu zonder tussenstop.

Ik merk dat ik een beetje in paniek begin te raken omdat ik niet meer weet waar ik de puf vandaan moet halen om de weeen op te vangen.

Om 19:30u is de verloskundige er. Ze vraagt hoe ver ik denk dat ik ben, waarop ik zeg "ehh, cm of 5 denk ik.. Maar ik wil eigenlijk wel graag naar het ziekenhuis toe want ik vind deze pijn niet meer fijn". Ze zegt dat ze inderdaad ook denkt dat ik rond de 5cm zit. We gaan naar boven en ze toucheerd me..

Geschokt kijkt ze me aan en zegt ze, "waarom wil je precies naar het ziekenhuis?" Waarop ik antwoord.. "nou, ik zou graag een pijnstiller willen!". Ze lacht een beetje en zegt daarna "Nou, een pijnstiller ga je niet meer krijgen, je zit al op de 9cm". Shit! Dacht ik.. Nu gaan we dus niet meer naar het ziekenhuis..

En ik had gelijk, de verloskundige zegt dat alles per direct klaargemaakt moet worden "want je gaat bevallen".

Door de verloskundige ben ik wel wat rustiger en beheersder over mijn weeen. Raar eigenlijk, dat iemand die je niet kent je zo gerust kan stellen door alleen maar in de buurt te zijn.

Intussen is de kraamhulp gebeld, en wordt alles klaargemaakt voor de bevalling.

Ik sta mijn weeen (met persdrang) een beetje tegen te houden in de badkamer. "Druk maar mee als het moet" zegt de verloskundige, maar pff dat is gek.. ik durf het nog niet helemaal.. dus dan maar tegenhouden.

Later geef ik aan dat ik graag op bed wil gaan liggen, ik mocht eigenlijk gelijk mee gaan duwen. Maar hoe pers je in hemelsnaam.. ja, het voelt of dat je moet poepen maar hoe duw je dan mee?

Nadat de verloskundige het inwendig heeft laten voelen snap ik het een beetje. Na 40min hard mijn best te hebben gedaan op mijn rug liggend zegt de verloskundige dat ik beter op mijn handen en knieen kan gaan zitten. De kleine komt net niet over het randje heen...

Eenmaal op mijn handen en knieen kwam natuurlijk het zinnetje “ik kan dit niet hoor” voorbij. Maar ik bleef (naar horen zeggen) heel beheersd en rustig tijdens de (pers)weeen.

Na 2 keer persen stond zijn hoofdje.. pff dat is niet prettig maar even volhouden!

“Nog 1 keer goed hard persen en dan is hij geboren” hoor ik de verloskundige zeggen.

Wat ik speciaal vond is dat ik hem zelf aangepakt heb, wat plakt dat huidsmeer zeg hihi.

Helaas ben ik door het harde krachtige persen een stuk uitgescheurd, een stuk of 10 hechtingen ofzo.. maar ik heb er gelukkig niks van gevoeld. (En nu een paar dagen na de bevalling heb ik er nog steeds geen last van, dus wees niet bang om uit te scheuren!).

De verloskundige verteld dat ze allemaal hadden verwacht dat het nachtwerk zou worden.. dus dat ik echt een stortbevalling heb gehad! Ik had maximaal 20seconden tussen elke wee. En dat blijkt erg heftig te zijn werd mij verteld.

Inmiddels ligt mijn zoon Don lekker te jammeren op mijn borst en ben ik de meest trotse vrouw ter wereld!

Lekker douchen zat er voor mij niet in, de waterleiding was een straat verderop geklapt dus geen waterdruk.. niet dat het me boeide want ik was zo moe!

Rond 01:30u is de kraamhulp weg gegaan en ohh wat is die eerste nacht lekker rustig!

Vandaag de dag is hij alweer 5 dagen oud, en hoe bere trots zijn wij!

Ik kijk terug op mijn bevalling als een ervaring die ik niet zo had verwacht. Maar ik denk dat ik dan voor menig nieuwe mama’s spreek.

Maar wat ben ik blij met mijn zoon!