Mijn supersnelle, ingeleide bevalling van maar 2 uur!

Na een stressvolle zwangerschap besloten we dat ik bij 41 weken zwangerschap ingeleid wilde worden. Een jaar eerder verloren we halverwege de zwangerschap onze tweeling Davi en Romeo door TTS. Plotseling, zonder dat we het aan zagen komen waren ze overleden. Na een lange nasleep in het ziekenhuis en een vroege miskraam bij 5 weken kregen we weer groen licht vanuit het ziekenhuis om weer te proberen om zwanger te raken, en gelukkig lukte dit meteen. Super blij waren we, het verzachtte de pijn en het verdriet. Eindelijk weer iets positiefs om naar uit te kijken. Tegelijkertijd wisten we dat het ook zwaar zou worden door de angst om weer een kindje te verliezen. Waar het voor anderen voelt alsof de gevarenzone alleen de eerste 12 weken plaats vindt, voelde dit voor ons de hele zwangerschap zo. Al vroeg in de zwangerschap kwam ik thuis te zitten door alle zorgen. En omdat stress niet goed is tijdens de zwangerschap, kreeg ik daar nog meer stress door. Handig. Werken was vrijwel onmogelijk, dus heb ik lange tijd thuis gezeten. Zo kon ik me op mezelf richten en op de zwangerschap. Op de momenten dat het goed ging, genoot ik zoveel mogelijk. Maar dit wisselde zich regelmatig af met angst. Meerdere keren gingen we weer extra naar de verloskundige en het ziekenhuis, omdat ik twijfelde of ik ons zoontje wel genoeg voelde. Met 29 weken kwam ik in het ziekenhuis te liggen met een naderende vroeggeboorte. Alles leek erop dat de kleine geboren zou worden, tot de weeën ineens stopten en de baarmoedermond weer lang werd. We hadden dan ook nooit verwacht dat we de 40 weken zouden halen, laat staan de 41 weken. Met 39 weken was ik weer volledig overstuur, want ik voelde de baby niet toen ik wakker werd. Wat ik ook deed, er kwam geen beweging terwijl hij normaal iedere ochtend actief was. Ik dacht dat ook dit kindje overleden was. Maar blijkbaar sliep hij gewoon heel vast, want een kwartier later ging mijn buik weer alle kanten op. Wat zou het voor ons een opluchting zijn als hij eindelijk geboren zou worden en levend in onze armen zou liggen. Nog maximaal 2 weken volhouden… Dus bij 41 weken was het eindelijk zover, ik mocht ingeleid worden. Voor ons gevoel was het buiten mijn buik veiliger dan wanneer hij er nog in zat. Daarnaast raadde de gynaecologen ons ook aan om bij 41 weken in te leiden, omdat het een kleine baby zou zijn en ze geen extra risico’s wilde lopen.

Na een laatste strippoging op 9 september, was het de dag erna zover; de dag van het inleiden. Een ballonnetje plaatsen bleek niet nodig, deze viel er de avond van tevoren meteen uit. We hadden een cursus Hypnobirthing gevolgd, omdat ik zonder pijnstilling wilde bevallen en we er een zo mooi mogelijke ervaring van wilden maken. We gingen dit samen doen, de laatste reis voor we ons zoontje in onze armen mochten houden. In onze vluchtkoffer zat van alles. Boxjes voor muziek, een draagdoek voor bepaalde hypnobirthingtechnieken, een bikinitopje voor in het bad die in het ziekenhuis geregeld zou worden etc. Kleding, snacks en drinken, want bij een inleiding kan het lang duren. En natuurlijk een foto van Davi en Romeo, zodat zij er ook bij zouden zijn.

Onderweg naar ziekenhuis was het stil in de auto. Toen we op de parkeerplaats geparkeerd hadden pakten we onze spullen uit de auto. Ik keek naar de ingang van het ziekenhuis, en bedacht me dat als we daar weer uit zouden lopen ons kindje bij ons zou zijn. Ik dacht aan het jaar daarvoor, toen onze tweeling daar in stilte geboren werd. Bij die gedachte begon ik spontaan te huilen. Vooral van geluk, omdat we zo naar dit moment uitgekeken hadden. Dat het deze keer vast wél goed zou komen, we een levend kindje vast zouden houden.

We meldden ons bij de verloskamers, en worden begeleid naar onze kamer. Ik keek om me heen en bedacht hoe vreemd het was dat in deze kamer ons zoontje geboren zou worden, waarschijnlijk diezelfde dag nog. Ze hadden een kamer met bad geregeld en een bevallingsbal geregeld. Ik kleedde me om, ging nog naar de wc en zette de foto van Davi en Romeo op het kastje naast mijn bed. Om 08.00 kwam de gynaecoloog om de vliezen te breken, en constateerde dat ik al 4 cm ontsluiting had. Dat was mooi meegenomen! Ik grapte dat ik al bijna op de helft was. De gynaecoloog zei dat ze een uur later terug zou komen om te kijken of er al iets gebeurde. Ze had nog maar net de deur achter zich dicht getrokken, en de eerste wee kwam al. En wát voor één! Ik zei tegen mijn vriend dat hij mijn moeder maar vast moest bellen om te komen, want dit kon nooit lang gaan duren. Rond half 9 kwam mijn moeder binnen. Het was een vreemd idee dat er een half uur eerder nog niets aan de hand was, want ik was al volop bezig met de weeën op te vangen. Of ja, opvangen… Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Ik had rug- én buikweeën, en wat ik ook deed, er was geen fijne houding te vinden. Ik zat ook nog vast aan allerlei kabels door de CTG. Ik wisselde steeds weer van houding, en daardoor zat de CTG niet meer op z’n plaats. Uiteindelijk heb ik vooral op mijn knieën gezeten, met mijn armen over de het omhoogstaande bed, leunend en bijtend in het kussen. Ik probeerde de ademhalingstechnieken die ik geleerd had toe te passen, maar de weeën waren té krachtig. Mijn vriend probeerde andere ontspanningstechnieken toe te passen, maar het werkte niet doordat ik maar bleef bewegen. Het enige wat ik echt fijn vond waren de koude washandjes, want wat had ik het heet! Helaas lukte het me ook niet om tussen de weeën door te ontspannen, want de pijn trok niet helemaal weg.

Ik kon me herinneren dat door te lopen de ontsluiting sneller vorderde, en aangezien ik toch naar de wc moest ben steunend door mijn vriend nog naar de wc gestrompeld. Daar ving ik nog een wee op. Terug op bed trok ik het echt niet meer en wilde ik pijnstilling. ‘Weet je nog die scene van Harry Potter? Dat hij Perkamentus moest dwingen om het water op te drinken, waar hij zo ontzettend veel pijn door kreeg? Er komt een moment tijdens de bevalling dat ik waarschijnlijk om een ruggenprik vraag. Je moet er alles aan doen om mij te overtuigen dat ik dat niet wil, want ik wil echt geen ruggenprik. Herinner me eraan waarom ik het niet wil.’, zei ik voor de bevalling tegen mijn vriend. Dat moment was nu aangebroken. Ik wilde een ruggenprik. Wat mijn vriend ook zei, ik smeekte hem zowat en zei dat ik de pijn niet meer aan kon. Toen zag ik hoe moeilijk mijn vriend het ermee had, en plotseling vond ik alle motivatie om door te gaan zonder ruggenprik. ‘Nou dan geef me maar remifentanil’. De gynaecoloog vertelde me dat ze dit liever nog niet gaven , want dat kan maar voor vier uur gebruikt worden en dan zou ik daarna met de ergste pijn zitten. Twee gedachtes schoten door mijn hoofd; Hoezo gaat dit nog langer dan vier uur duren? En hoezo ‘ergste’ pijn? Maar ze konden me wel een paracetamol geven (Ja, echt!). Volgens mij dachten ze echt dat ik kleinzerig was, want ja, ik was nog geen anderhalf uur bezig. Dus maar even doorbikkelen.

Ondertussen gebeurde er nog van alles wat niet goed ging, maar wat ik zelf niet goed meegekregen heb. Zo wilde ze een draadloze CTG aansluiten, maar die bleek ineens kapot te zijn. Toen wilde ze iets op het hoofdje van de baby plaatsen om hem zo beter te kunnen monitoren, maar ze hadden het verkeerde apparaat gepakt dus het moest opnieuw. Hoe en wat weet ik zelf eigenlijk ook niet, maar het ging in ieder geval niet goed. Vervolgens waren ze het hartje even kwijt, en ik zag ze op het scherm kijken en zoeken. Het was stil, en daardoor was ik bang dat er iets niet goed was. Dat er geen hartslag was. Ik begon in paniek te raken maar gelukkig vertelde mijn vriend dat er niets aan de hand was.

Heel wat weeën later zei ik dat ik nu toch echt remifentanil wilde, en mijn moeder ging de gynaecoloog halen. Deze toucheerde en constateerde dat ik 7 a 8 cm ontsluiting had, dus ze gingen de remifentanil klaar maken. Ze vertrokken uit de kamer, maar zo’n 10 minuten later voelde ik het hoofdje van de baby zakken. Meteen kwam er een enorme persdrang en ik zei tegen mijn moeder en mijn vriend dat de baby eraan kwam en ze iemand moesten halen. ‘Nee, dat kan niet , dat lijkt zo. Je hebt nog niet genoeg ontsluiting.’, zei mijn moeder. Ik zei dat ik het zeker wist en ze ging snel de gynaecoloog halen. Deze kwam snel en constateerde dat ik inderdaad volledige ontsluiting had. Ze vertelde dat ik mijn knieën op moest trekken en bij de volgende wee zo hard mogelijk moest persen. Met alle kracht die ik had, perste ik. Ik raakte extra gemotiveerd door de gedachte dat de baby er zo snel mogelijk uit moest, want stel je voor dat het te lang duurde waardoor er alsnog iets mis ging… Of dat de navelstreng strak om zijn nekje zat. Ik perste door de pijn heen en na tien minuten werd onze kleine Mateo op 10 september om 10.15 geboren. Hij begon meteen te huilen en dat was voor ons het mooiste geluid wat er bestond. We hadden het gehaald, Mateo had het gehaald! Het ging gelukkig heel goed met hem. Hij was helemaal niet zo klein, maar een hele gemiddelde baby.

Na de bevalling voelde ik mij hartstikke goed. Ik was niet moe en had nergens pijn meer. Na een uur stond ik op om naar de wc te gaan en te douchen. Ik had het gevoel dat ik helemaal niet bevallen was, zo goed voelde ik me! Omdat het zo goed met mij en Mateo ging mochten we nadat ik iets gegeten had direct naar huis gaan. En toen begon het genieten… Mateo bleek een hele makkelijke en tevreden baby te zijn. Alles viel ons dan ook reuze mee!

Als ik vertel dat mijn bevalling maar 2 uur en een kwartier duurde, reageren veel mensen met ‘Fijn’! Ja, aan de ene kant is het fijn. Je bent er inderdaad snel vanaf, en achteraf was ik dus niet moe. Alleen de weeën waren wel extra krachtig, omdat ze natuurlijk in korte tijd voor veel ontsluiting moesten zorgen. Mentaal moest ik het even verwerken, maar achteraf gezien ben ik erg blij met mijn bevalling. Nee, ik heb niet heerlijk in bad gelegen en rustig op kunnen starten. Ik heb niet de hypnobirthing technieken toe kunnen passen. Maar alles is helemaal goed gegaan. En het belangrijkste, met de baby ging het meteen super. Ik zou er zo weer voor tekenen.

Hoe lang duurde jouw bevalling en hoe heb jij deze ervaren?