Mijn stuitbevalling

Hi allemaal,

Ik zal mezelf eerst even voorstellen. Ik ben Annelieke (32), getrouwd met Bram en mama van Jip Annabel (4).In het dagelijks leven werk ik elke dag voor mijn eigen webshop Jibbejebba. De ene week wat meer uren dan de andere week, maar omdat ik vanuit huis werk is dit ontzettend goed te combineren met het moederschap. In de weekenden ben ik vaak te vinden in de sporthal om een basketbalwedstrijd te spelen. Verder ben ik ook gek op mode, voor mijzelf maar misschien nog wel meer voor Jip. In mijn eerste blog op mamaplaats wil ik graag mijn bevallingsverhaal met jullie delen.Ik vind het erg prettig om hierover te schrijven, om het zo een plek te kunnen geven en ook anderen te laten lezen dat als je bevalling niet gaat zoals je had gehoopt het alsnog een heel mooi moment kan zijn.

Mijn zwangerschap verliep echt perfect, eigenlijk geen kwaaltjes. Wel wat vermoeidheid af en toe, maar dat is ook niet gek gezien al het extra gewicht wat ik uiteindelijk met mij meesleepte.

Met 35 weken zwangerschap hadden wij de liggingsecho en kwamen we erachter dat Jip in een stuit lag. De verloskundigen hadden dit helaas nooit eerder opgemerkt, ze dachten dat haar hoofd haar billetjes waren en andersom.

Er werd besproken wat de mogelijkheden waren. Een van de mogelijkheden was een uitwendige versie, het draaien van de baby in de buik, we moesten wel snel een beslissing maken want ik was al vrij ver in de zwangerschap en Jip was een grote baby. We besloten om de uitwendige versie te proberen, in het ziekenhuis hebben ze van alles geprobeerd maar de kleine dame was in geen mogelijkheid te draaien.

Toen moesten we nog een keuze maken, gingen we voor een keizersnede of wilde we het toch op de natuurlijke manier proberen? Jip lag in een goede stuit voor een natuurlijke bevalling, dus voor ons was de keuze snel gemaakt, wij gingen voor de natuurlijke bevalling en dan rekening houdende met de kans op een keizersnede. Deze kans was 50%.

Op 11 mei 2016 was ik uitgerekend, maar op die dag was er nog geen Jip te bekennen.

Een dag later, 12 mei, om 23:00u braken mijn vliezen. Met een kindje in stuitligging betekend dit dat je onmiddellijk naar het ziekenhuis moet. Achteraf ben ik verbaasd over hoe kalm ik bleef, ik heb mij rustig weer aangekleed, een gigantisch groot matras in mijn ondergoed gestopt, de koffer gepakt die klaarstond en een plastic zeil in de auto gelegd om te zorgen dat deze niet nat zou worden door mijn klotsende water.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de monitor gelegd en accepteerde mijn lichaam dat het nu echt zo ver was. Plots begon ik de weeën te voelen, al bleek dat ik hoogstwaarschijnlijk al de hele dag weeën had, maar deze niet echt had gemerkt. Bij binnenkomst zat ik al op 4-5 cm ontsluiting.

Omdat er vaak bij een kindje met stuitligging wordt gekozen voor een keizersnede en ik deze keuze niet had gemaakt, was de gynaecoloog in opleiding erg enthousiast dat zij mijn bevalling mocht begeleiden. Al snel werden mijn weeën alsmaar sterker en gingen ze steeds langer duren, ik bleek een weeënstorm te hebben met weeën van ruim 3 minuten met een piek van 2 minuten, tussen deze weeën zat zo’n 15 seconden rust. Ik was doodop en merkte dat mijn lichaam steeds zwakker werd, dit kon zo niet langer.

In mijn geboorteplan had ik genoteerd geen pijnstilling te willen omdat de kans op misselijkheid hierdoor groter werd. Ik heb emetofobie, in de volksmond overgeeffobie, dus het idee dat ik misselijk zou kunnen worden stond mij totaal niet aan.

Maar mijn lichaam moest echt wat rust hebben, dus hebben we met de verpleging besloten om toch voor een ruggenprik te gaan. Dit pakte gelukkig goed uit, wat een verademing was dat.

Mijn vriend heeft nog even kunnen slapen en ik heb liggen lezen en merkte dat mijn lichaam weer sterker werd en ik weer meer energie kreeg. In de ochtend was Jip nog niet geboren dus was er wisseling van de wacht. Een nieuwe verpleegkundige en een nieuwe gynaecoloog in opleiding, weer hele leuke, wat hebben we daar toch geluk mee gehad. Het was die nacht/dag erg rustig op de afdeling waardoor ze de hele tijd bij ons op de kamer bleven. Voor de mensen die mij niet kennen, ik ben een enorme kletskous en ook tijdens mijn bevalling hield ik van een babbeltje. Het was hierdoor een gezellige boel op onze kamer.

Vroeg in de ochtend merkte ik dat ik toch weer wat druk begon te voelen door de ruggenprik heen, dit bleken de persweeën te zijn. Met een stuitligging mag je pas meepersen met deze weeën als je volledige ontsluiting hebt, dit was bij mij nog niet het geval. Ik moest deze persweeën wegpuffen, dit heeft ruim 2u geduurd en toen mocht ik eindelijk mijn lichaam het werk laten doen en meepersen.

Ik ben nog steeds onder de indruk hoe sterk de kracht is waarmee je als vrouw kan persen. Het persen bij een geboorte van een kindje in stuitligging mag maximaal één uur duren, na één uur persen was Jip helaas nog niet geboren, al waren wel steeds haar billetjes te zien, maar deze schoten steeds weer terug.

Toen is er besloten om voor een spoedkeizersnede te gaan, ik werd losgekoppeld van de weeënopwekkers en klaargemaakt voor de keizersnede. We reden van de verloskamer richting de operatiekamer en ik kon mijn persweeën niet altijd even goed onderdrukken. Ik weet nog dat ik naar beneden keek waar mensen lekker een taartje zaten te eten en verschrikt omhoog keken waar dat geschreeuw wel niet vandaan kwam. Sorry mensen, dat was ik ! Ik hoop dat jullie taartje alsnog lekker heeft gesmaakt.

Op de operatiekamer liepen allemaal mensen in blauwe pakken, iedereen heeft zich netjes voorgesteld, maar moet toch eerlijk bekennen dat ik niemand zijn naam heb kunnen onthouden. Sorry lieve mensen!

De ruggenprik die ik ditmaal kreeg hebben ze 3 maal moeten prikken voordat deze er goed in zat. Helaas heeft deze niet helemaal gewerkt zoals het zou moeten. Al snel voelde ik mijn voeten weer, maar gelukkig bleef het tijdens de operatie bij mijn voeten en onderbenen.

Op 13 mei om 13.01 is onze Jip Annabel Schouten geboren.

Tijdens de geboorte van Jip heeft ze helaas een tekort aan zuurstof gehad, en hierdoor had ze een apgar score van 1. Onze kleine meid werd onmiddellijk aan de zuurstof gelegd en naar een paar minuten kleurde ze mooi roze en ging het meteen stukken beter met haar. Toch moest ze een nachtje op de high care blijven zodat ze haar waardes goed konden controleren.

Met Jip gaat alles goed, ze is nu een super gezonde peuter/kleuter van bijna 4 jaar oud. Er is niks meer te merken van de slechte start die ze heeft gehad.

Mijn bevalling was totaal niet de bevalling die ik had beschreven in mijn geboorteplan, en ook echt niet een die ik andere vrouwen toewens, maar het is wel mijn bevalling, de bevalling waardoor wij trotse ouders zijn geworden van onze knappe meid Jip Annabel.