Mijn (positieve!) bevallingsverhaal

Maandagnacht, 30 op 31 januari. 38+1 weken zwanger. Ik merkte bij het naar bed gaan dat ik wat menstruatie-achtige krampen had. Ik voelde meteen dat het voorweeën waren maar het lukte me om ermee in slaap te vallen. In de ochtend waren ze ook weer verdwenen. Ik begon de dinsdag goed, ik had nog één taak op mijn To Do lijstje om af te ronden, ik had namelijk enorme last van nesteldrang tijdens het derde trimester. In de avond ging ik naar zwangerschapszwemmen, zoals ik elke week deed. Het was een fijne, actieve dag. 

Bij het naar bed gaan rond 23:30u waren de voorweeën er opnieuw. Ik merkte dat ik nu meer moeite had met in slaap komen. En werden ze nu steeds wat erger? Ik besloot een warme kruik te maken maar het verlichtte niet. En ze werden inderdaad erger. Het was inmiddels 01:00uur. Ik merkte dat het het fijnste was om in beweging te blijven, ik kon in bed echt geen rust vinden. Ik besloot Joey wakker te maken om hem te vertellen dat ik flinke voorweeën had, maar zelf ook niet goed wist hoe nu verder. Ik zei dat ik hem opnieuw wakker zou maken als ik het idee had dat het nodig was. Ik verwachtte op dat moment nog écht niet dat het door zou zetten. Of waren dit al echte weeën ? Nee, toch? Die zijn toch heel pijnlijk? Dit was best goed te houden. Ik besloot het komende uur eens beter in de gaten te houden wat ik nu echt voelde en bij twijfel het ziekenhuis te bellen voor overleg, aangezien ik medisch ben vanwege een hoog BMI en daar zou bevallen. 

Tijdens het ijsberen door het huis merkte ik opeens dat ik stil ging staan, diep inademde en vervolgens uit pufte. Omg. Waren dit dan wel echte weeën?! Ik hield het nog even in de gaten en besloot te timen hoe vaak ze nu kwamen. Ze kwamen wel echt om de vijf minuten ongeveer. Toch twijfelde ik nog steeds of dit nu wel echt weeën waren, want echt pijn had ik niet. Het was eerder ongemak. Ik maakte Joey wakker en besloot het ziekenhuis te bellen voor overleg. Het was inmiddels 2:25u. Tijdens het telefoontje zei ik tegen de verpleegkundige dat ze even moest wachten, ik ademde diep in en pufte uit en kon echt even niet praten. Achteraf was ik dus een wee aan het opvangen maar dat had ik op dat moment oprecht niet door. Ik hoorde direct aan de andere kant:’Kom maar deze kant op en neem je vluchttas mee, het lijkt erop alsof het gaat beginnen en je weeën hebt.’ Oh mijn God. Dus toch?! Zou hij echt nu met 38 weken al komen?! Veel mensen om mij heen verwachtte dat de baby zich deze week zou melden, zelf dacht ik dik over de 40 weken te zullen gaan! We pakten de laatste kleding in en vertrokken naar het ziekenhuis. 

De rit naar het ziekenhuis viel me best mee, het stil moeten zitten was alleen vervelend. Bij de parkeergarage aangekomen zei ik Joey dat ik voor de ingang op hem zou wachten, zo kon ik weer verder met ijsberen, haha. Eenmaal op de afdeling aangekomen, het was inmiddels 4:00uur, werden ik en de baby op de monitor aangesloten. Ook werd gekeken of ik ontsluiting had, ik bleek al op 4cm te zitten en mijn vliezen waren ook gebroken. Ik verloor nog geen vruchtwater, omdat het hoofdje van de baby als een stop werkte. De verloskundige zou over 1,5 uur terugkomen om mij opnieuw te beoordelen. 

Ik vroeg om een draadloze CTG zodat ik gewoon kon rondlopen en eventueel kon douchen. Wat een verademing was dit! Ik probeerde met ondersteuning van de verpleegkundige verschillende houdingen om mijn weeën op te vangen. Het prettigst was om vooral veel af te wisselen, maar de meeste weeën ving ik in deze fase staand, steunend op de wastafel op. Nog steeds vond ik de weeën niet echt pijnlijk, waardoor ik dus ook geen pijnstilling heb gehad. 

Na 1,5 uur kwam de verloskundige terug en bleek ik 6cm ontsluiting te hebben. Zelf had ik dit niet verwacht, omdat ik weinig verschil had gemerkt. Ik verloor inmiddels wel beetjes vruchtwater. Na het controleren voelde ik langzamerhand de druk op mijn schaambot wel erg toenemen. Dat deed zeer, waardoor ik niet meer prettig kon zitten. Behalve op een zachte ondergrond, zoals de skippybal. Ik ben nog even op bed gaan liggen waar ik zelfs nog heel even in slaap dommelde. Het was inmiddels 6:45u. Door de druk op mijn schaambot en de vermoeidheid vond ik het zwaarder worden en ik besloot even warm te gaan douchen voor de afwisseling. Helaas kon ik door de druk niet fijn op de douche stoel zitten, waardoor ik er na een klein half uur wel weer klaar mee was. Inmiddels was het 7:30u en zou de verloskundige zo weer komen om te kijken hoe het vorderde. 

Om 8:00u zat ik op 8cm, naar de 9cm toe volgens de verloskundige. Ik zei Joey dat als hij nog wilde roken, hij dit NÚ moest doen want ik had het gevoel dat ik snel op 10cm zou zitten. Zelf had ik namelijk het idee dat ik naar de wc moest, waardoor ik dacht persdrang te hebben. Helaas had ik nog een opstaand randje wat nog niet weg te drukken was en moest ik echt eerst naar de 9 á 10cm voor ik mocht gaan persen.

Om 9:00u zat ik dan op 9 á 10cm en mocht ik eindelijk gaan persen! Ik had enorme last van mijn schaambot en ik was flink vermoeid van het wakker zijn de hele nacht en het vele ijsberen. Dat maakte het persen behoorlijk zwaar. Ik stond op het punt om het zwaarste en misschien pijnlijkste wat ik ooit in mijn leven zou moeten doen te gaan doen, maar dan zou onze zoon er zijn. Ik dacht dat ik het grootste gedeelte achter de rug had en dat ik 12,15 of misschien wel 18x zou moeten persen maar het dan beloond zou worden.

Hoe mis had ik het 😅.

Voor mijn gevoel zat er helemaal geen progressie in. Ook lukte het me niet goed om steeds drie keer te persen per wee. De verloskundige, verpleegkundigen én Joey bleven me aanmoedigen (‘kom op doorzetten!! We zien zijn hoofdje en volle bos met haartjes al!!’), maar ik dacht alleen maar Ja doei, jullie hebben makkelijk praten! Ik voel helemaal niet dat het vorderde en hij is er nog steeds niet. Ik riep zelfs dat de verloskundige hem er zelf maar uit moest halen, waarop de verloskundige antwoordde: ‘Ilona, je bent hartstikke goed bezig. Jij bent gezond, de baby is gezond, ik ga hem écht niet halen dus hup. Je kunt het! Schouders eronder!’ Maar helaas lukte het me maar niet om die knop om te zetten. De eerste 1 á 2 keer persen per wee gingen steeds wel, maar die derde keer.. Uiteindelijk werden er zelfs foto’s gemaakt om mij te laten zien dat het wél vorderde en na ruim een uur persen, waarbij ik het zó bloedheet had en Joey steeds koude washandjes op mijn voorhoofd legde, lukte het me om de knop om te zetten. Ik gaf alles wat ik had en ons mannetje was er nu écht bijna. Helaas daalde bij de laatste drie keer persen de baby’s hartslag wat, wat ook niet gek is na zo lang persen en klem zitten, en ben ik helemaal op het laatst nog een stukje ingeknipt. Uiteindelijk is onze zoon om 10:44u, 1 uur en 44 minuten later, geboren. Eindelijk konden we zijn naam hardop uitspreken.

Danley

3380gr

52,5cm

 

Wauw, het was zó onwerkelijk om onze zoon ineens op mijn borst te hebben! En wát veel huidsmeer had hij. Wat een bijzonder moment. Dit mannetje had gewoon al die maanden in mijn buik gezeten! Zelf vond Danley het een goed idee om me meteen helemaal onder te poepen, wat een zooitje was dat, haha!

De pijn was direct weg, wat een verlichting. De placenta werd na 6 minuten geboren. Nadat deze was uitgeklopt, heb ik zelf de navelstreng doorgeknipt. Drie kwartier hebben we verwonderd naar Danley, die op mijn borst lag, gekeken. Wat waren we trots. Wat is hij mooi. De állermooiste. Daarna werden Danleys controles gedaan en trok Joey hem zijn geboorte pakje aan en gaf zijn eerste flesje. Toen was het tijd om onze naasten in te lichten. 💙

Omdat mijn baarmoeder niet voldoende kromp en er nog druk op stond, kreeg ik tijdelijk een verblijfskatheter om mijn blaas leeg te maken. Na ongeveer 1,5 uur zou ik mogen douchen en zou de katheter verwijderd worden mits mijn controles allemaal goed waren. Eerst was het tijd om wat te eten. Eindelijk zalm! Zó lekker! Helaas duurde het langer voor ik kon douchen en de katheter eruit mocht ivm drukte op de afdeling. Het was inmiddels 14:30u geweest en ik moest nog zelfstandig kunnen plassen om naar huis te mogen. Om 16:00u werden mijn controles gedaan. Ik had inmiddels ook zelfstandig kunnen plassen (ik had expres véél gedronken) dus ik was klaar om naar huis te gaan. Toen Danleys laatste controles volgde, bleek hij helaas ondertemperatuur te hebben en moest hij nog even blijven om op temperatuur te komen. Wat baalde ik, ik wilde zó graag naar huis. Maar natuurlijk wel in goede gezondheid voor ons beiden. Helaas duurde het tot 20:30u voor Danley zichzelf goed op temperatuur kon houden en we naar huis mochten. Het was nu nog wachten op de ontslag papieren. Helaas kwamen die pas om 22:00u, waardoor we erg laat naar huis gingen. We hadden ook mogen blijven, omdat er na 20:00u in de avond geen kraamzorg meer langskomt. Maar omdat ik mij zo goed voelde en al sinds de middag met mijn hoofd thuis zat, besloten we toch te gaan. Ook omdat dit Joey’s derde kindje is en hij al ervaring heeft, durfden we het aan. De kraamzorg zou de volgende ochtend komen.

Ik kijk ontzettend positief terug op mijn bevalling. Ik heb me heel erg gehoord gevoeld door het ziekenhuis personeel en ik vond het bevallen zelf heel erg meevallen. Natuurlijk was het laatste gedeelte zwaar, maar de cliché dat je dit vergeet als je je kindje in je armen hebt is zo waar. Ik zou het morgen zo weer opnieuw doen.